Scheiden is rouwverwerking blogde ik al een tijdje geleden. Gescheiden zijn levert ook veel verrassingen op. Zaken waar je vooraf niet bij stil kan staan. Iemand vertelde me laatst dat zijn scheiding hem meer overkwam als een vloedgolf. Hij kon er niets tegen doen, anders dan wachten op het water. En die spoelde zijn leven weg. Emotioneel en heftig was het voor hem. Om in de beeldspraak te blijven koos hij er in eerste instantie voor om op een onbewoond eiland opnieuw te beginnen. Dat lijkt me niet goed. Het opnieuw beginnen snap ik. Het afscheiden van jezelf van je oude leven gaat niet zomaar. Er komen momenten die er voor zorgen dat de verwevenheid van je huwelijk terugkeert.
De aanleiding voor de terugkomst van de verwevenheid van míjn ex-huwelijk was een vriend van me. En wel zijn moeder. Met ontzetting las ik de rouwkaart en het kwam maar moeilijk door. Ik legde de kaart zelfs een paar dagen weg omdat ik mijn gedachten er even niet omheen kreeg. Ik vind omgaan met de dood toch al een bijzondere uitdaging en de griep gaf een goed excuus om dit even te parkeren. Vanuit mijn eigen ik heb ik veel compassie en medeleven. Maar het liefst wil ik het zo ver mogelijk wegdrukken. En nu kan het niet. Zeker niet omdat het erg onverwacht was. De vragen zijn er. De plicht om vrienden te steunen in moeilijke tijden neemt uiteindelijk de overhand over mijn eigen zwakte.
En tegelijk dacht ik niet aan mijn ex. Zij kent de ouders van mijn vriend niet. Die contacten komen uit mijn leven voor mijn huwelijk en omdat verjaardagen door mijn vriend meestal niet groots gevierd worden, kwam het er nooit van. Maar die vriend heeft tevens een bijzondere rol vervuld. Hij was één van de ceremoniemeesters op mijn huwelijk en heeft daarmee een grote rol gespeeld. Een rol die hij invulde met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik herinner me dat zijn oma stervende lag en hij dat pas laat op de avond meldde. Hij wou mijn grote dag niet verstoren. Hij deed die dag meer, dan wat je mag vragen van iemand. Als ik het die dag geweten had, dan had ik hem naar zijn oma gestuurd. Er zijn immers dingen die belangrijker zijn. Er zijn dingen die je maar één keer kan doen. En dat vond hij nu net ook van mijn huwelijk. Toen de feestavond begonnen was en zijn taak er op zat, ging hij wel naar zijn oma. Het moet een erge dubbele beleving geweest zijn.
Maar goed. Mijn ex was er die dag ook bij. Zij heeft dit ook mee gemaakt en heeft net als ik veel respect en dankbaarheid over hoe die dag is gegaan. Onze huwelijksdag was perfect. En hij heeft daar een grote rol in gespeeld. Dus tijdens het gesprek met mijn ex dat ik naar de condoleance zou gaan, merkte ik al snel dat zij graag mee wilde gaan. Uit respect voor wat hij gedaan heeft. Uit respect over het grote verlies van een ouder. Als teken dat zijn inzet en opoffering om onze trouwdag tot een succes te maken niet vergeten is.
En zo kwam het dat – na gezamenlijk overleg – het besluit kwam dat mijn ex en ik gingen condoleren. P-te-p zorgde voor de kinderen. Even leek de oude verbondenheid terug. Maar alles is uiteraard anders. P-te-p wilde met name niet dat ik alleen zou gaan. Om meer redenen dan alleen de griep. En mijn ex wilde dit keer niet dat ik ging rijden. De vrouwen waren even de baas, waar ik in het verleden alles regelde. Geen oude wijn in nieuwe zakken dus. Eerder nieuwe wijn in oude zakken. Een stukje uit ons ex-huwelijk dat we zo samen konden oplossen. Ik vraag me af hoeveel van dit soort stukjes er nog komen.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden man en alleenstaande vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG