Dagboek van Daniel, De rol van de vrienden en familie

Nu het voornemen tot scheiden duidelijk is, moeten we de eerste stappen zetten. Welk pad is het beste of goedkoopste? Advocaat lijkt ons niets. Uurtjes schrijven wordt een kostbare aangelegenheid. We komen overeen bemiddeling te proberen. Mijn ex-to-be zal er drie uit kiezen en we zullen samen gaan besluiten welke we nemen. Dit zal met unanieme stemmen moeten. Het evenwicht tussen mijn ex-to-be en mij is immers nog wankel. We willen elkaar vertrouwen maar een wederzijdse angst is er wel. We geven elkaar ruimte. Mijn vrouw verhuist naar zolder. Mijn enige eis van het moment. Raar maar waar. Voelt vreemd, maar ik slaap wel beter. De eerste communicatie (of is persuitingen een beter woord) naar buiten zal plaats gaan vinden. De verdeling van deze communicatie is onderwerp van gesprek. Familie is duidelijk. Sommige vrienden ook. Anderen horen toch echt bij beiden. We komen in goed overleg tot een verdeling. Ik doe de mensen die ik het belangrijkste vind zelf en schuif de anderen of de voor mij moeilijke gevallen af. We maken nog wel een belangrijke afspraak. Ik begreep dat in de aanloop naar de beslissing mijn ex-to-be wel eens heeft willen spuien tegen vrienden en omstreken. Ik was daar niet blij mee, omdat ze daarbij onbedoeld eenzijdig de zaken belicht. Mijn ex-to-be gaat er daarbij van uit dat anderen dit op hun juiste waarde kunnen inschatten. Hoe dan ook, ik wilde dat dit stopte. De berichtgeving zou open zijn, maar wel eerlijk en zo neutraal mogelijk.

Ik kan zeggen dat de reacties verbazingwekkend waren. Mijn ex-to-be kreeg in het begin veel advies in de richting van “pluk-hem”. Ook bleek niet iedereen de woorden van mijn ex-to-be op waarde te kunnen schatten. Er waren er bij die haar op kwamen halen opdat zij even bij kon komen (what the hell?? Zij wil scheiden…). Daarbij werd ik al compleet genegeerd, maar genoten ze nog wel mee van mijn kookkunsten. Opeens was ik blijkbaar de vijand? Ook werden onze plannen voor co-ouderschap en andere basis afspraken door hen van tafel geveegd. “Dat kan niet. Scheiden kan niet zonder ruzie. Je moet maximale alimentatie eisen. Neem snel een advocaat. Hij moet weg, het is toch allemaal zijn schuld! Waarom zou je gaan werken, hij betaalt toch wel. Hoort hij nog wel bij de familie?” En ga zo maar door, vul maar in. Ik kreeg van een enkeling hetzelfde te horen, maar dan dat zij dat allemaal zou gaan doen. Samengevat: Verdedig je! Bewapen je!

Mijn ex-to-be en ik hadden net het idee gekregen dat we samen met de bemiddelaar goed op weg waren. Onze basisafspraken van respect en nuance en afspraken met betrekking tot de kinderen zijn goed, maar worden die nu geschonden? Ik ben een vechter, maar een echte vechter kijkt eerst wie de vijand is. Ik zag de pijn die het mijn ex-to-be deed. Ze had meer verwacht van haar omgeving, net als ik. Voor haar ben ik niet de vijand, maar was de koek op. Ik kan daar wel teleurgesteld over zijn, maar niet boos. Het hart gaat waar het hart gaat en soms dus niet. Dankzij de bemiddelaar (daarover later misschien meer) en de wederzijdse wil om vrienden te kunnen blijven, kwamen we nader tot elkaar. Terwijl sommigen de emancipatie 40 jaar willen terugdraaien, was het voor ons reden om met elkaar te communiceren. Het huwelijk loopt ten einde, maar ons leven gaat zo veel beter worden als we in goede vriendschap samen voor de kinderen kunnen zorgen.

Ik gooi de volgende vraagstelling in de groep: “Wat zou over een x-periode een ideaal plaatje zijn?” Ik ga het plaatje hier niet schetsen, omdat dit niet een doel op zich is. Het gaat hier wel om het maken van keuzes. Het stelt ons in staat om alle bijzaken en aangeprate zaken weg te strepen. Mijn ex-to-be gaat wel aan het werk (dat lukte binnen twee weken, dus klasse meid). Niet om mij, maar om zichzelf. We moeten samen twee huishoudens dragen en daarvoor is nu eenmaal meer geld nodig. Maar ook zelfontwikkeling is belangrijk en het feit dat een werkende moeder een goed rolmodel is voor de kinderen speelt mee. En het is natuurlijk duidelijk dat het geld maar 1 keer uitgegeven kan worden, aan partneralimentatie of aan de kinderen. Gratis geld bestaat niet. Het komt altijd ergens vandaan. Advocaat? Niet nodig. Dat hadden we al besloten.

Wat over blijft is waar we mee begonnen. Maar wat me opviel is dat waar we steun vroegen,we dat in veel gevallen ook wel kregen.  Het is voor de omgeving niet altijd makkelijk. Zij hebben geen idee hoe er mee om te gaan. Men roept in overtuiging, maar dat is (denk ik, val me niet aan) meer autobiografisch. Het heeft minder van doen met de scheiding dan ik eerst dacht. Het heeft meer te maken met hoe ze zelf in een scheiding zouden zitten, dus wat vertelt het over de relaties van de roepende? Ik laat dat verder rusten. Dit is immers niet mijn probleem. En ik kan het mis hebben uiteraard. We zullen in ons scheidingsproces dus ook duidelijk moeten gaan maken hoe het verder moet met de verweven relaties. Die taak ligt dus ook bij mijn ex-to-be en ik.

Maar – als afsluiter – merk ik op dat degene die eerlijk en neutraal reageren en daarbij gewoon aan ons beiden vragen hoe het gaat en wat de bedoeling is, ons het beste helpen. In 90% van de gevallen willen en (hopelijk) hoeven we niet te kiezen. En als we kiezen, dan kunnen we dat heel goed zelf. Anders wordt er een vechtscheiding gecreëerd door anderen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.