Jammer genoeg zie ik in mijn omgeving veel echtscheidingen. Tel daar de gescheiden contacten via deze blog bij op én wat je op TV ziet. Dan is het duidelijk dat een scheiding per definitie veel ellende oplevert. Bij mij valt het wel mee, lijkt het. Uiteraard vindt ook hier het ene kamp dat de ander het totaal fout heeft gedaan. Ieder kamp achter de ex-echtelieden vindt dat de kinderen bij hen horen. Dat het andere kamp zich ook met de kinderen bemoeit moet helaas bestreden worden. Je moet toch wat te doen hebben in de herfst. De koude kant van een scheiding neemt graag hier het voortouw in. Lekker makkelijk met de ex-echtelieden en kinderen als menselijk schild. Lekker makkelijk omdat men denkt dat er geen hoor en wederhoor nodig is. Ik denk dat het ook leuke gespreksstof is voor verjaardag en partijen. Lekker afzeiken. Nog ingewikkelder wordt het als er nieuwe partners in beeld komen. Sowieso komen er dan twee koude kanten bij.
Vanuit een kind bezien gaat het allemaal anders. Vaak ervaren ze al een strijd en spanning tussen scheidende partners. En ze mogen nu ook meeluisteren met het koffiepraatje binnen het ene kamp en na een overdracht binnen het andere kamp. Pappa is slecht, mamma is slecht. Tsja, je zult er maar tussen zitten. En ja, kinderen worden vaak als informatiebron gezien en krijgen soms zelfs instructies mee. Ze krijgen te maken met twee huizen en hun spullen worden verdeeld over de huizen. En er komt nog veel meer ellende over hen heen, waar ze niet om gevraagd hebben. Mijn referentiekader is hier uiteraard wel de 0-4 categorie. Deze groep kan nog niet voor zichzelf opkomen. Kan zich nog niet makkelijk uitdrukken. Ze laten zich beïnvloeden en hebben een onvoorwaardelijke drang om de ouder te behagen (of te terroriseren).
Aan mijn kinderen zie ik echter dat ze wel degelijk een mechanisme hebben ontwikkeld om er mee om te gaan. Nu we na de uitgesproken echtscheiding als co-ouders proberen te draaien wordt dat meer en meer zichtbaar. Ik geef hier twee voorbeelden waardoor het voor mij zo zichtbaar werd. Op een dag vroeg Inara aan me of ze p-te-p mamma mocht noemen. Dit was na een verspreking tijdens een wandeling. Mijn ex (jawel, geen ex-to-be meer) en ik hadden het hier al over gehad, dus ik kon dit gesprek aan gaan. Het is de keuze van het kind. En p-te-p moet het goed vinden en dat dient dus netjes gevraagd te worden. Maar ik vraag ook aan Inara waarom ze dit zou willen. Inara kijkt met een ernstige blik schuin weg ten teken dat ze nadenkt. Haar redenatie is simpel en doeltreffend. “p-te-p zorgt toch ook voor me?” De definitie van mamma is voor haar dus: ‘De vrouw die voor me zorgt’. Mijn jongste volgt dit voorbeeld uiteraard. Van haar viel me een ander voorval op. Tijdens de overdracht komt ze breed lachend naar me toe. “We zijn er allemaal!” roept ze en schatert er achteraan. Natalya is het kind dat op dit moment het meeste last heeft van het feit dat ze altijd iemand moet missen. En omdat de overdracht vaak een gezamenlijke maaltijd of in ieder geval koffie bevat klopt dit in ons geval. Tijdens de overdracht zijn we in haar ogen compleet. Ik reageer met het standaard verhaal over onze situatie en hoe dat zit met mamma en pappa. Natalya schud lachend haar hoofd. Domme pappa snapt het weer eens niet. “Ook mamma p-te-p is er. Ik hoef niemand te missen!” en ze springt op schoot.
Dit zijn twee voorbeelden die bevestigen dat mijn koers tijdens mijn huwelijkse problemen en scheiding goed was. De kinderen staan centraal. De kinderen hebben een veilig thuis (2x) en zowel een liefdevolle moeder als een begripvolle vader nodig. Hoeveel moeders en vaders maakt hen blijkbaar niet uit. Het samen kunnen zijn doet ze veel goed. De originele motivatie om het zo aan te pakken komt uit mijn eigen ervaring. Ikzelf kom uit een vechtscheiding die plaatsvond toen ik ongeveer 6 jaar was. De onderlinge haat zal aanhouden tot hun dood, ben ik bang. Als kind heb ik mede hierdoor nooit een echt veilige haven gekend. Mijn verzuurde moeder vertelde keer op keer hoe wij – indirect – haar leven verpest hadden. Ze moest immers thuis blijven met de kinderen en kon niet haar eigen droom najagen. Alles aan mijn vader was slecht. Andersom was het ook zo, maar mijn vader koos het hazenpad in plaats van het vaderschap op afstand. De krachttermen onderling zal ik maar achterwege laten. Over de verwijten lach ik nu maar. Toen ik jong was zat ik er tussen. Als puber nam ik het ze kwalijk. Bij grote problemen stond ik er alleen voor. De (emotionele) toegang was afgesloten tot beiden. Dat hebben ze zelf gedaan en ik betaalde de prijs. Een leven van vervreemding en onbegrip tegenover beide ouders. Herstel bleek niet mogelijk. Wat gedaan is, draai je niet zomaar terug.
En ik kan er kort over zij: dat wil ik niet. Dit gaat zich niet herhalen in mijn leven. Niet voor mezelf. Niet voor mijn ex. Niet voor Natalya. Niet voor Inara. Mijn kinderen (stief of niet) zullen te allen tijde bij me terecht kunnen. De toegang tot hun moeder zal er altijd zijn. Als er een nieuwe pappa komt, dan wil ik alleen dat die goed is voor de kinderen. Mijn ex moet nu toevallig die stap als eerste maken, dankzij p-te-p. Maar ik kom straks ook wel aan de beurt. Wat de kampen daar van vinden, maakt me niet uit. Wat de kampen verder onderling en tegen elkaar roepen, is voor hun rekening. Ik hoop alleen dat de kinderen het niet hoeven aan te horen. Geen kind wil horen hoe slecht zijn ouders zijn. Kinderen snappen niet dat veel van wat er gezegd wordt gekleurd is met frustratie, onwaarheden, eigen belang, ontkenning of het niet kunnen loslaten van je ex-partner. Een kind heeft alleen de liefde van beide ouders nodig. Een bloedband is minder belangrijk dan je zou denken. Een bloedband zorgt alleen dat een kind zich in beginsel loyaal op wil stellen. Het is aan de ouders en beide kampen om dat vertrouwen niet te beschamen. De ellende komt op latere leeftijd van het kind als een boemerang terug. De titel mamma en pappa is geen eigendomsbewijs en is geen eretitel. Het is een verantwoordelijkheid in voor- en tegenspoed.
Zo, en nu is het tijd voor een borrel.
REAGEER OP DEZE BLOG