Ik ben bang van onweer! Niet een beetje bang, maar echt ontzettend bang! En hoe kun je je kinderen laten opgroeien met het feit dat onweer en bliksem niet eng is, als je zelf bibberend van angst onder je dekbed ligt?
Deze week was het natuurlijk een paar keer flink bal. Het knalde behoorlijk tijdens de afgelopen dagen. Regen, hagel, harde wind… het kan me allemaal niks schelen. Maar bij onweer en bliksem, verander ik op slag in een klein bang muisje.
Zaterdagnacht was het toppunt. Via de weersverwachting had ik al vernomen dat het flink kon gaan spoken deze nacht. Dan ga ik al niet bepaald meer lekker slapen. Ik slaap onrustig en word bij elk geluid wakker. Maar de knal waar ik ’s nachts wakker van schrok… zucht, zo hard heb ik het echt nog nooit gehoord!
In dit geval kon je dan ook niet meer spreken van beven als een rietje. In dit geval mag je spreken van rillen als een ratelslang!! Doodsbang was ik na deze enorme knal. Rechtop in bed en werkelijk hardop gillend zat ik na te beven…
Binnen een mum van tijd stonden de kinderen natuurlijk aan mijn bed. Wat is er mama, ben je geschrokken? Ben je echt zó bang mama? Op zo’n moment schaam ik mijn ogen uit mijn hoofd. Het is toch absurd dat twee kinderen van 11 en 8 jaar hun moeder moeten troosten na een donder en een bliksemflits! Maar toch is het zo. Ik kan op dergelijke momenten gewoon niet meer helder denken.
Dus wat heb ik gedaan? Ik heb de kinderen bij mij in bed genomen en ben heel dicht tegen ze aangekropen. Zo heb ik de rest van de nacht gelegen en angstvallig de uren geteld dat het weer licht werd. Met een zucht van verlichting zag ik op mijn wekker dat het 8.00 uur was.
Tess had nog prima geslapen vertelde ze stoer. Jip daarentegen…. die wil echt nóóit meer bij mij in bed slapen. Hij werd gek van mijn gedraai en gezucht. Ik heb geen oog dichtgedaan mama! Jeetje waar is de tijd gebleven dat mijn ex-wederhelft en ik dit tegen elkaar zeiden, na weer een nacht met een kind tussen ons in geslapen te hebben?!
REAGEER OP DEZE BLOG