Dagboek van Daniël, dansuitvoering en co-ouderschap

Het is belangrijk dat kinderen sporten. In een normaal gezin is dat al een uitdaging genoeg. Maar met co-ouderschap is dat een uitdaging in het kwadraat. Je plant immers vaak in een periode van de andere ouder. En probeer maar eens overeenstemming te krijgen over wat wel en niet haalbaar is. En wat wil het kind, of in sommige gevallen, wat willen de ouders. Omdat beide ouders vaak een gevoel van controle willen houden of veroveren wil dit nog wel eens tot een conflict leiden. Een klassiek geval van touwtrekken rondom tijd, geld en invloed speelt zich vaak af.

In mijn geval zorgen de afspraken rondom de kindrekening voor enig gemak. Er is budget voor een sport en bijbehorende middelen. Dus dat is eenvoudig. De kinderen zijn elke week op vaste dagen bij de een of de ander, dus er kan gepland worden. Een kort overleg volstaat meestal en het kind mag kiezen. Dan een proefles en daarna kijken we verder. Een seizoen wordt altijd afgemaakt, nou ja bijna altijd. Het budget bepaalt of we het kunnen betalen of niet. Er zijn punten van overleg, maar de grenzen van het overleg staan vast. Geld wat er niet is, kan niet uitgegeven worden. En we hoeven niet om-en-om naar de sport. Je kunt zelf al bepalen of het passend te maken is.

Dansles voor Natalya was echter op nog meer vlakken een uitdaging. Niet alleen financieel en logistiek. Natalya is nu eenmaal ook Natalya. Ze is geen fan van grote groepen mensen, luide muziek en blijft graag in de buurt van iemand die ze vertrouwd. Niet echt een profiel van een danseresje van vier. Maar goed. Ze wilde graag en de proefles ging goed. De ene week deed ze beter mee dan de andere week. Het was regelmatig hangen en wurgen. En op een gegeven moment komt de keuze om wel of niet door te zetten. Mijn ex en ik hebben vooraf besloten dat pressie geen optie is en laten aanmodderen ook niet. Dus een gesprekje met de danslerares en een gesprekje met de kleine dame zelf. Wikken en wegen of de dansles voortgezet gaat worden en zeker of de uitvoering die al gepland staat over twee maanden niet te veel van het goede is.

Natalya kiest ervoor beter mee te doen met de dansles. En ze wil ook graag mee doen met het optreden. Ik vertel wel dat die in een groot theater is en op een groot podium voor veel mensen, maar ik denk niet dat ze het echt begrijpt. De danslerares heeft er wel vertrouwen in en zegt dat er altijd wel een kindje verkeerd staat. Maar omdat de kleintjes zo schattig zijn vindt niemand dat erg. Ach en ik ook zeker niet. Als Natalya het maar leuk vindt. Maar goed. Ze doet nu goed mee en ook de generale repetitie gaat goed. Ik blijf me zorgen maken of Natalya het ook echt gaat doen. Mijn ervaring is dat ze kan bevriezen op haar plek en dat ze niet meer voor of achteruit gaat. Ik denk dat we het gaan zien.

Natalya heeft gelukkig op twee dagen een optreden en daardoor kunnen mijn ex en ik beiden een van de dagen pakken. En kunnen we ook de totale voorstelling zien. Het zijn dagen van veel details plannen en een goede voorbereiding. Ik denk dat we in geen 15 jaar huwelijk zoveel afstemming gehad hebben. Kleding en attributen worden aangeschaft. Ik mag de eerste dag en lever Natalya af in de kleedkamer. Zoals verwacht bevriest ze met zoveel rumoer. Maar mijn geduld en het feit dat haar danslerares met een groepje andere kinderen binnen komt zet haar ineens in beweging. Mij rest het wachten op de voorstelling. En het wachten op haar opkomst. Als ze het al doet. Maar na driekwart van de voorstelling is het haar beurt. Als één van de biggetjes wandelt ze het podium op. Ze voert de biggendans tot mijn – toch wel – verbazing perfect uit. Groot applaus volgt al tijdens het optreden. De volgende dag doet ze weer mee en zo kunnen mijn ex en Inara ook van het optreden genieten.

Maar ik bedenk me ook het volgende. Zonder de samenwerking tussen mijn ex en ik was dit weekend niet zo gelopen. Zonder de afspraken tussen mijn ex en ik hadden we onze kleine meid niet langs alle drempels kunnen leiden die ze tegen kwam. Als Natalya midden in de oorlogszone van een vechtscheiding had gezeten, had ze mentaal niet zo kunnen groeien. We hadden niet kunnen overleggen over een goede aanpak. We hadden de afspraken ook niet willen uitvoeren, denk ik. We hadden niet gezellig kunnen napraten over de beide voorstellingen. En we hadden niet gezamenlijk aan onze nieuwe ster kunnen laten blijken hoe trots we zijn.

En we hadden er ook zelf niet zo van kunnen genieten. Tel uit je winst. Ik ben vandaag een gelukkig mens…….

Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt over de dansuitvoering van zijn jongste dochter en de samenwerking van zijn ex en hem als  co-ouders.