De Corona crisis… ik krijg er steeds meer moeite mee, blog van Femke

De corona crisis is nog steeds aan de gang. Samen met de bijbehorende, iets versoepelde, maatregelen.

Koningsdag

Inmiddels hebben we Koningsdag gehad. Normaal gesproken hebben we rond Koningsdag in onze woonplaats altijd een feestweek, waarbij er een grote feesttent wordt neergezet en er van alles te doen is. Maar dit jaar… dus niet. Logisch en begrijpelijk, maar oh wat mis ik dat!

Ik kan me namelijk nog zo goed herinneren dat ik, in het jaar dat wij in scheiding lagen en de eerste jaren daarna, zó NIET kon genieten van Koningsdag.

Dé familiedag, waarbij ik alleen maar (ogenschijnlijk) gelukkige, intacte gezinnen zag; vader, moeder, met 1 of meerdere kindjes, die gezamenlijk meededen met de activiteiten van Koningsdag.

En ik.., ik voelde me eigenlijk alleen maar alleen, een uitzondering en kon er niet van genieten.

Zat nog volledig in de rouwfase van mijn geknapte relatie en gebroken gezin en dacht toen alleen maar: zou dit gevoel ooit nog over gaan?

Tijd heelt alle wonden…

Maar tijd heelt alle wonden, of eigenlijk leer je met je pijn en littekens om te gaan en het een plek te geven.

Koningsdag vorig jaar heb ik voor het eerst zó enorm genoten van de Koningsdagen. Elke avond in de feesttent, met vriendinnen, muziek, dansen, feesten, wijntjes, zelfs flirten met die gozer die mij eerder nooit opgevallen was, terwijl ik hem van gezicht al wel kende. En hij… had oog voor mij!

Ik constateerde dat ik er weer was! Weer tot in mijn tenen kon genieten van alles om me heen! Heus nog wel mijn dipjes had, maar dat deze al veel minder de kop op staken.

Dit werd Mijn Jaar (2019) en het kon alleen maar beter met mij gaan!

Coronacrisis

Tot half maart van dit jaar de Corona crisis en maatregelen zich aandienden. Ik, die vorig jaar, zo gewend was dat het alleen maar bergopwaarts kon gaan, ervaarde, net als heel Nederland, wat ook deze crisis weer met mij deed. Hoewel ik er redelijk nuchter in stond en nog steeds wel in sta, merk ik toch wat het met mij doet.

Alsof je weer enorm teruggeworpen wordt op jezelf. Even geen afspraken met vrienden/vriendinnen(groepen), geen festivals, geen kroegbezoeken, geen dorpsfeesten, geen bioscoopbezoek of terrasjes, je werk dat ‘anders dan anders’ verloopt en veelvuldig de kinderen om me heen.

Soms vind ik het wat beschamend van mezelf dat ik hier zo over denk en dit zo voel…

NIEMAND kan dit alles meer doen, maar ik voel het zo heel nadrukkelijk omdat ik een hele periode zo NIET heb genoten van dit alles. Dan is de maatregel dat dit niet meer mag en voor een periode die niemand nog weet, best pittig en confronterend.

Tenslotte ben ik ook nog altijd alleen met mijn kinderen en voelt misschien dát ook wel weer confronterend, nu je zo in en rond je huis ‘opgesloten’ zit. Buiten dat ik ook wel zie welke dingen allemaal nog wél kunnen en ik geniet daar ook zéker wel van hoor, begrijp me niet verkeerd.

Ook heel dankbaar ben ik natuurlijk dat ik niet ziek ben geworden (en ik hoop dat dit ook niet gebeurt) en de dierbaren om me heen gelukkig ook gezond zijn. Tevens heb ik veel respect voor de zorgmedewerkers en iedereen de zijn handen uit de mouwen steekt in deze periode, maar ik vind het, eerlijk gezegd, gewoon best ‘een ding’.

Je merkt nu ook zó erg, hoe belangrijk sociale contacten zijn; een knuffel, lichaamscontact, er écht zijn voor elkaar, niet de (onnatuurlijke) anderhalve meter aan moeten houden.

Nasleep van de crisis

Soms denk ik wel eens dat de nasleep van de Corona crisis nog wel eens heftiger zou kunnen worden dan de Corona crisis zelf (hoewel er zoveel overledenen zijn te betreuren). Maar ik denk niet alleen aan de crisis voor de economie, (kleine) bedrijven/ondernemers, de recreatiesector, etc. maar ook wat deze beperkingen met mensen doet, vooral psychisch, emotioneel, mentaal; niet alleen nu, maar ook voor de langere termijn.

Zelf wéét ik wat een crisis met je kan doen!

Ik heb wel eens bedacht hoe deze crisis mij zou zijn gevallen als ik nét in onze scheiding zat. Ik denk dat dit bovenop hoe ik me toen voelde heel hard aangekomen was.

Nu ben ik gelukkig een eind verder in mijn proces en ‘overleef ik dit ook wel weer’ (positief gezien, want ik weet hoe het voelt om de grond onder je voeten te verliezen).

Ik mag hopen dat er goede nazorg komt voor al die mensen die misschien wel hele eenzame, nare, onbestendige gevoelens hebben, maar dit misschien wel niet uitspreken. Want wat rust er ook nog steeds een taboe op het uitspreken van psychische en emotionele klachten…

Verder hoop ik, waarschijnlijk net als vele anderen, dat de maatregelen, op korte termijn weer verder ingeperkt kunnen worden. Dat je toch weer iets (samen) mag gaan doen of ergens heen kunt. Want voor de lange duur denk ik dat wij mensen, dit niet nog maanden vol gaan houden! Tenslotte zijn we sociale wezens!

Ik wens iedereen heel veel sterkte! Blijf gezond, hou moed en hoop!

Ik ben Femke (46), in mijn 3^e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen van (bijna) 17 en 14. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.

Lees ook de andere blogs van Femke.

Lees ook de blogs over Corona van gescheiden ouders:

Stiefmoeder Kim over Corona

Coronacrisis versus scheidingscrisis, aan elke crisis komt een eind! Blog van Femke

Het zijn rare tijden, blog van stiefmoeder Tessa

Fien: hoe overleef ik corona crisis en co ouderschap

Marc blogt over de vreemde Corona tijd

Hoe Tessa als stiefmoeder dealt met Corona

Strijd met ex over opvang kinderen tijdens Corona, blog van Merel

Dealen met Corona én een vijandige situatie met ex, Astrid blogt