We houden de moed erin. Het zijn rare tijden. Corona begint nu het hele leven te beheersen en legt alles stil. Alles gaat anders, uit routine, thuis werken in plaats van naar kantoor en met een gevoel van onrust in mijn buik. De scholen zijn gesloten en veel van de kinderen uit onze straat spelen buiten. We hebben de om-het-weekend-regel, maar het valt de ex zwaar.
Inhoud blog
Twee soorten regels
Nou liep het daar al weken/maanden niet zo lekker. De jongste haalt geen goede cijfers en is een constante zorg op dit moment. Ik had er vanaf het begin al een mening over, maar heb geleerd dat ik die beter voor me kan houden en me er dus niet mee moet bemoeien. Regels over schermtijd, hoeveel tijd er wordt besteed aan huiswerk, mee helpen in het huishouden, niet springen op de bank.
Ik heb geleerd om een onderscheid te maken tussen regels die je kennelijk alleen als ouder mag benoemen en regels die gewoon gelden in mijn huis. Op de bank springen doen we hier niet. Dat hij dat thuis heel normaal vindt, of zij er niets van durft te zeggen, daar ga ik niet over. In dit huis helpen we mee met de huishouding, schreeuwen we niet, bevechten de broers elkaar niet tot bloedens toe. Kennelijk. Het blijft lastig.
Schoolkeuze
Een paar jaar geleden bij de schoolkeus had ik ook een mening. Ik hield hem voor me. Dit is een beslissing van de ouders en de ouders lieten het aan het kind. Prima.
Ergens heb ik er toch iets over proberen te zeggen, in een vraag, is het wel verstandig dat hij naar deze school gaat. Maar het werd de kop in gedrukt. Ja, begrijpelijk, het is mijn kind niet en de ex was in ieder geval voorstander van deze school. Waarom is mij niet duidelijk geworden. Misschien omdat het om de hoek was, omdat de oudere broer er al heen ging, omdat zij niet hoog is opgeleid. De jongste moest het waar gaan maken.
Nu zijn we een paar jaar verder en hij strandt. Pubertijd kicks in….. en hard. En als er weinig regels zijn opgesteld en er kennelijk weinig geoefend is met luisteren en kinderen maar gewoon hun gang mogen gaan, dan blijkt dat opeens niet voor ieder kind te werken.
Ik had er een mening over, maar ik hield mijn mond. De moeder kende het kind beter dan ik. Ja, het is echt niet alleen de ex die mij de mond snoert op dit onderwerp, maar ook mijn man. Het is een gegeven en ik heb er mee leren leven. Een relatie is geven en nemen en mijn rol voor de kinderen is een beperkte.
Mijn rol groeit
Maar uiteraard groeit mijn rol. Ik leer ze helpen in het huishouden en ze vinden het leuk. Mijn man vindt het ook leuk dat de kinderen met mij bezig zijn. Ik stel grenzen, omdat niemand anders het echt oppakt. Ik stimuleer met huiswerk maken. School is leuk en leren is fijn. Langzaam. Het gaat allemaal langzaam. Het gaat te langzaam.
We nemen een hondje. Om het weekend is het hier een drukke en gezellige boel, maar als de kinderen weg zijn, is het leeg. Niet alleen voor mijn man, maar uiteraard ook voor mij. Ik heb het nodig om te zorgen, ook te moederen, dan maar over een hond.
Een puppy!
Een puppy. Super. Opeens moet ik ook ’s nachts mijn bed uit om zindelijkheid te trainen, deal ik met overgeven, ziek zijn en opvoeden. Van een puppy weliswaar, maar het is mijn puppy en de kinderen zijn dol op de pup.
Een van de keren dat de kinderen in het weekend bij ons zijn, vertellen de kinderen dat hun moeder er ook over denkt om een hondje te nemen. Waarom vraag ik me af? Maar ik leg me er bij neer en wacht het af. De hond is er daar niet in huis gekomen, vooralsnog niet in ieder geval.
En dan komen de telefoontjes
De ex belt en ze wil de jongste bij ons dumpen. Ja, dumpen, zo noem ik het. Overstuur opbellen en zeggen dat ze het niet meer aan kan.
De jongste wil niet meer naar school en kom hem maar halen. We wonen niet in dezelfde plaats, dat is normaal geen probleem, maar dat betekent ’s ochtends reizen, weg van zijn vrienden. Is dat slim? We hebben het erover. Het is lastig. Man van slag. Kind van slag. Ex van slag. Laat het kind maar komen, zeg ik nog.
Maar ik begrijp dat dit iets is tussen vader en moeder. Ook al gaat het over mijn huis, mijn leven en gaat dit zeker invloed hebben, ja op alles. Weer belt de ex. Overstuur. Ze kan het niet meer aan.
Ik wacht nu af. Misschien komt de jongste naar ons. Morgen. Volgende week. Voor altijd? We gaan het zien. Maar, in ons huis, onze regels, ook de mijne. Het voelt als een wervelwind die gaat komen, in de wervelstorm van corona waar we ons al schrap voor zetten.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
Lees ook de blogs over Corona van andere bloggers:
Coronacrisis versus scheidingscrisis, aan elke crisis komt een eind! Blog van Femke
REAGEER OP DEZE BLOG