Meer dan 20 jaar waren wij samen, 2 prachtige kinderen. Maar helaas ging het een aantal jaren terug steeds verder bergafwaarts met onze relatie.
Inhoud blog
Ik vocht, hij vluchtte
Achteraf gezien waren wij ook niet een ‘standaard gezin’. Met veel problematiek rondom de kinderen (ernstige leerproblemen en later gestelde diagnoses), konden we rustig spreken van een ‘zorggezin’. Ik denk, en weet wel zeker, dat deze zorgen ook een grote wissel hebben getrokken op onze relatie.
Daaruit voortkomend kwamen er méér zorgen: hoe blijf je als moeder, die veel van deze zorgen alleen gedragen heeft, overeind en hoe lang hou je alle ballen in de lucht? Als moeder, huisvrouw, werknemer, partner van, vriendin, mantelzorger… Financiële druk, méér zorgkosten, tijdelijk geen werk. De fysieke, emotionele en seksuele band tussen ons werd steeds slechter. Met daarbij de langdurige zorgen rondom de kinderen.
Mijn ex-partner ging steeds meer zijn eigen weg. En zoals je dan wel eens leest wat mensen doen bij problemen of een crisis: vechten of vluchten. Het was duidelijk: Ik vocht en hij vluchtte…
De Bom
Dat dit, zo’n 2 ½ jaar geleden, dus uitmondde in ‘een uit elkaar gaan’, was voor mij op zich geen verrassing. Dat ‘De Bom’ onder onze relatie werd gelegd wist ik, alleen nog niet wanneer en niet exact hoe. Dat ik hem al lang ‘kwijt’ was, wist ik ook. Maar toen ik er uiteindelijk achter kwam dat er ook nog sprake was van ontrouw, toen was voor mij de maat vol!
Het eerste jaar na mijn scheiding
Dat eerste jaar omschrijf ik als: ‘je leven in duigen’; dikke zwarte wolken boven mijn hoofd, veel zorgen, veel verdriet, frustratie, boosheid, onzekerheid, paniek. Niet weten wat eerst te doen en wat daarna. Gesprekken met psycholoog/maatschappelijk werk/kinderpsychiater/familie en vrienden om de boel eerst eens op een rij te zetten. Een mediator zoeken voor het vastleggen van de praktische zaken en het hopen op een huisje voor mijzelf. En verder… zo goed en zo kwaad als het ging: ‘gewoon dóórgaan!’
Het tweede jaar na mijn scheiding
Het tweede jaar stond vooral in het teken van het officieel afwikkelen van de scheiding, o.a. ouderschapsplan, ons gezamenlijke koophuis, financiële zaken, inboedel. Maar ook weer veel blijdschap omdat ik begin van dat jaar een huurhuis toegewezen kreeg, gelukkig sneller dan verwacht. Ik was verward, verrast maar ook heel blij! Echt opnieuw beginnen! Dus klussen, verhuizen, settelen, orde op zaken stellen en het huisje ‘mij en mijn kinderen eigen maken’. Maar vooral ook nog: ‘gewoon dóórgaan’. Aan het einde van dat jaar, toen ik wat meer tot rust kwam, heb ik besloten dat ik er toch nog niet helemaal was, dat er zoveel gebeurd was en dat ik dit alles nu écht een plek moest gaan geven. Dus ik ben hiervoor in therapie gegaan.
Het derde jaar na mijn scheiding
Het derde jaar dus (nu) in het teken van: therapie, loslaten, verwerken, goed voor mezelf zorgen, mijzelf op de eerste plaats zetten, grenzen stellen, gevoel toelaten, alles een plek geven en het verder inrichten van mijn huis, leven, werk, verzorgen/helpen/ondersteunen van de kinderen (wat grotendeels bij mij ligt) en ‘mijzelf weer helemaal terug vinden’.
Ik kan de zon weer zien schijnen!
Ondanks dat ik op het moment van ‘Die Bom’ echt dacht: ‘hoe gaat dit allemaal goed komen?’, kan ik nu zeggen dat ik trots ben hoe ver ik gekomen ben. Trots op wat ik, tot nu toe, bereikt heb. Ik kan gerust wel weer zeggen dat ik me gelukkig en tevreden voel, met ups en downs, en met hulp, ondersteuning, aandacht en liefde van lieve mensen om me heen. Het is een heel rouw proces en ik ben er nog niet, maar zo donker als de wolken waren, zo goed kan ik de zon nu ook weer zien en dat stemt me tevreden en blij!
Ik ben Femke (45), ongeveer 2 ½ jaar geleden zijn mijn partner en ik uit elkaar gegaan. We waren niet getrouwd, maar hebben wel 2 schatten van kinderen, inmiddels 16 en 13. Momenteel alleenwonend met de kinderen in een fijn huisje, een om-en-om-weekend-regeling met vader voor de kinderen. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding en het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht!
Frank - 22 sep 2018
Dag Femke, De lijfspreuk die je hanteert "bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht!" is voor mij een goede raad. Ik ben nu net 53jaar geworden en na 25jaar en 20jaar getrouwd te zijn ben ik net in een 3 maanden tijd gescheiden nadat de bom viel. Alles is in snel vaart en opgezet plan van mijn ex gegaan.Nadien alles voor onze dochter en de financiele zaken waren afgehandeld werd mij met een appie medegedeeld dat ze al een nieuw huis gekocht had en daar gaat samen wonen. Na alles altijd te hebben ontkend dat er een ander is. Nu gireen de emotisch paniek,verdriet, frustratie, BOOSHEID, onzekerheid door mijn lijf. Dit soort blogs op internet geven je in iedergeval het gevoel van HOOP. Met vriendelijke groet Frank
Lk - 17 mrt 2019
Dag Femke, hoe herkenbaar. Na 30 jaar, waarvan 26 jaar getrouwd, zijn wij vorig jaar gescheiden. Ik had ook al een tijd het gevoel dat ik hem kwijt was. Dat gevoel klopte. Alleen was ik hem al veel langer kwijt dan ik kon vermoeden. Hij heeft gewoon de gelegenheid afgewacht om te kunnen vertrekken. Hij leek gewoon de tijd uit te zitten. Economische zekerheid. Ik heb een baan. Hij had die niet. We hadden een koophuis. De bom was, dat hij vreemd ging. Hij was verliefd verliefd op zijn tennisvriendinnetje. Zij was ook nog getrouwd. Na 4 weken wisten ze zeker dat ze samen verder wilden. Ineens was hij niet meer van mij afhankelijk. Ze zijn samen naar huizen gaan zoeken en hebben na een paar maanden samen een huis gekocht. Alles is heel snel gegaan. In oktober barstte de bom toen ik hem met zijn bedrog confronteerde, eind januari is de scheiding aangevraagd en sinds begin maart zijn we gescheiden. Dat is nu een jaar geleden. Ook mijn leven stond op z’n kop. Zoveel vragen, zoveel onzekerheden. De emotionele achtbaan. Boosheid, verdriet, pijn. Het bedrog. De lelijke dingen die hij allemaal heeft gezegd. Alsof de bijna 30 jaar samen niets betekend hadden. ‘Het is een hele grote leugen en een kaartenhuis gebleken’. Ik heb hem gevraagd waarom hij dan niet al veel eerder was vertrokken, als hij dan toch niets meer voor mij voelde. Nooit antwoord op gehad. Wat voel je je dan gebruikt! Maanden lang heb ik op de automatische piloot alle praktische zaken geregeld. Dat is gelukt. Ik kon hem uitkopen en met de kinderen in ons huis blijven wonen. Alles daar rondom heen moest geregeld worden. Gas, licht, water, verzekeringen. Pas toen hij ook daadwerkelijk het huis uit was en zijn spullen had verhuisd, had ik het gevoel dat ik verder kon. Dat was op 2 juni. En zij was niet langer steeds op de achtergrond aanwezig door hun irritante appgedrag. Dat begon om 5 uur ‘s ochtends als hij opstond voor z’n krantenwijk en stopte pas als hij ging slapen. Yeah! De kinderen zijn volwassen en maken hun eigen keuzes. Ik ben blij dat we daarover verder geen afspraken hoefden te maken. Het is nu een jaar na de officiële scheiding. Het gaat beter, maar ik ben er nog niet. Ik ben wel blij dat ik deze site en de blogs heb ontdekt. De herkenning! Dank allemaal.