Oei, ik groei. Wat kan je kind veranderen in drie weken
‘We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal!’
Uitgelaten zingt B. op de achterbank uit volle borst het bekende liedje dat aangeeft dat je ieder moment op de plaats van bestemming bent. Voor haar geldt dit wel. Voor mij, m’n vriend en zijn zoon niet. Wij mogen nog een uur extra door.
Alleen thuis
Nu voor het tweede jaar op rij lever ik dochter B. op de terugweg van onze vakantie af bij haar vader. Nou is dat wel eens vaker gebeurd, maar toen was mijn ex nog niet verhuisd naar een stad 60 kilometer verderop. Of in het geval van terugkeer uit Frankrijk, dichterbij. Mijn vriend en zijn zoon rijden door naar Amsterdam en ik blijf straks alleen achter in Utrecht. Wat voelt iedereen ver weg op dit moment. Van twee weken 24/7 met z’n vieren naar alleen thuis. Met drie wasmanden vuile was, dat dan weer wel.
Los van het feit dat ik niet kan wennen aan het haar onderweg afzetten (wat logistiek niet anders kan omdat ze de volgende dag met haar vader op vakantie gaat), moet ik dit jaar wennen aan een aaneengesloten periode van drie weken dat ik haar niet zie.
Niet omdat ze drie weken met haar vader op vakantie gaat; hun quality-time samen beperkt zich tot een weekje Zeeland. Maar voor het eerst sinds we gescheiden zijn, wil mijn ex dat z’n dochter een langere periode aaneengesloten bij hem is.
Was vroeger de ongeschreven regel dat als er geen vakantie elders gevierd werd, het gebruikelijke schema gewoon van kracht was. Nu is mijn ex stellig; hij is net verhuisd naar z’n nieuwe woning (na een relatiebreuk) en wil z’n dochter om zich heen hebben. Voor hemzelf én zodat zij kan wennen aan nieuw huis nummer vijf in vijf jaar tijd.
Fair enough; ik begrijp het. Uiteindelijk ook een soort quality-time. Maar stom is het wel.
Oei, ik groei
Had ik vroeger een pesthekel aan het boek ‘Oei, ik groei’ (Nee, mijn dochter kan met zes maanden nog niet tot 10 tellen…); één ding klopte wel. De sprongen. Het gevoel dat je even met je ogen knippert en er een compleet ander, gegroeid kind voor je neus staat.
Dus als ik na drie, lange, soms ellendige maar met vlagen heerlijke -want-vriend-is-ook-kindloos-dus-we-nemen-het-ervan-weken eindelijk B. weer een dikke knuffel kan geven, moet ik even aan haar wennen.
Wat is mijn meissie volwassen geworden! Niet dat er iets specifieks is gebeurd, maar ze kijkt wijzer uit haar ogen, is drie tandjes brutaler, wil dolgraag met haar moeder shoppen (wat ze voorheen echt niet wilde) en is nog meer (pré-)puber geworden, dan toen ze een aantal weken geleden voor het laatst de deur van groep zes achter zich dichttrok.
Triest om je kind te missen
Het blijft voor mij iets triests houden waar ik niet aan kan wennen; de helft van het leven van je kind missen. Tegelijk hou ik mezelf voor dat ik straks een beetje voorbereid ben als ze definitief de deur uitgaat. En zié ik haar daadwerkelijk veranderen. Van mijn kleine muppet naar een zelfstandig individu.
Ik maak het misschien wel tig keer bewuster mee dan wanneer ik niet gescheiden zou zijn. Laat ik het op die positieve manier bekijken. Maar voor nu ben ik blij dat de vakantie er weer op zit.
Mijn naam is Astrid, ik ben 49 jaar en super-trotse moeder van een dochter van 10. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in meer dan goede harmonie. Maar na die 1.5 jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland. Hoewel ik niet begrijp waarom we het als volwassen mensen zover hebben laten komen, en ik oprecht mijn stinkende best heb gedaan het tij te keren, ben ik nu klaar met vechten voor een goede verstandhouding. It takes two to tango……
Lees ook de andere blogs van Astrid.
William - 18 sep 2020
Wat dan met vaders die hun kinderen maar twee weekends per maand te zien krijgen ?
nikkie - 18 sep 2020
Wat een kul reactie William. Astrid schrijft over haar eigen gevoel en zij hoeft zich daarbij niet geremd te voelen omdat er vaders zijn die hun kinderen eens in de 2 weken zien. Jij maakt er een strijd vaders vs moeders van. Dat doet afbreuk aan het gevoel van Astrid. En om antwoord te geven op jouw vraag. Alle vaders zijn vrij om hier ook op deze site te bloggen of te reageren op blogs maar het is geen wedstrijd wie ( vaders of moeders) de kinderen het meeste missen.
Tessa - 19 sep 2020
Doe s ff normaal Nikkie. Volgens mij maakt William er helemaal geen wedstrijd van, maar vind jij het nodig om hem in die hoek te zetten. Laat hem.
nikkie - 19 sep 2020
Nou nou Tessa wat een emotie. Inhoudelijk geen sterke reactie, heb je de blog wel gelezen?
Tessa - 20 sep 2020
Laat iedereen gewoon in z’n waarde Nikkie en beoordeel een reactie niet door het een kul reactie te noemen. Je leest lang genoeg mee om te weten wat het verhaal van William is of in ieder geval om daar een idee van te hebben. William maakt er geen wedstrijd en jij benoemt z’n reactie als kul. Ik heb de blog gelezen, maar in Williams reactie lees ik z’n eigen pijn. Dat zou je moeten kunnen begrijpen.
nikkie - 20 sep 2020
Tessa je maakt het veel groter dan het is en je vult in voor mij dat ik maar van de situatie van William zou moeten weten. Ik onthou echt niet van iedereen de achtergrond en al zou ik die weten, als iemand schrijft in meervoud ( in dit geval 'vaders") baseer ik daar mijn reactie op. Als diegene zijn/haar eigen situatie bedoeld zou die niet in meervoud moeten schrijven maar in de ik vorm zodat het voor de lezers duidelijk is. Ik vind de blog van Astrid eerlijk en herkenbaar geschreven vanuit haar eigen gevoel en zij probeert er op haar manier een positieve draai aan te geven.
Manoniem - 4 okt 2020
Hoi Astrid, wat een toch wel pijnlijk verhaal. Als alleenstaande vader van 39 van twee kleine kinderen van 6 en 8 herken ik toch wel een aantal dingen. Ik ben inmiddels al weer twee jaar gescheiden (helaas op een slechte manier uit elkaar gegaan) en ik herken dat een beetje met die vakantie en dat gevoel van gemis. Het Geluk dat ik heb voor de kinderen is dat mijn afstand tot mijn ex 2 km is. Vakanties grote of kleine het is een verdeling waarin vooral de eigen behoefte van iedere ouder de boventoon speelt. Bij mij is het soms een wedstrijd wie ze het meeste heeft. Mijn ex plant zelfs al dagen in zonder dat we vooraf hebben overlegd wat in het ouderschapsplan staat. Het is een "emotioneel moordend" document waarin je elkaar mee te lijf kan gaan wanneer de één vind dat die benadeeld word. Ik hoop dat jij dat niet hebt. Dat gemis van je kind is misschien moeilijk te omschrijven maar ik herken het ook. Het feit is dat je erg gehecht bent en veel liefde voor haar hebt en dat is een hele mooie eigenschap van je. Deels begrijp ik je ex man dat hij graag zijn dochter om zich heen wilt ook hij is gehecht en houd van haar. Of het argument quality time sterk is weet ik niet. Het is zijn manier om haar te laten wennen aan zijn nieuwe woning. En of het de vijfde in vijf jaar is is niet eens relevant denk ik, ik weet ook niet wat de oorzaak daar van is, maar jij mag het absoluut stom vinden alleen je ex denkt daar anders over. "Quality time" zit niet in de lengte van de tijd met je kind, maar op de manier waarop je die tijd doorbrengt denk ik. Ik weet misschien wel waarom wij volwassene het zover hebben laten komen. We hebben allemaal onze eigen individuele behoefte als onze levens scheiden of samen zijn en proberen onszelf altijd te voorzien daarin soms de een iets meer of egoïstischer dan de ander. Er was namelijk ook ooit de behoefte van één of beide om te scheiden van elkaar. Daar waren ook voldoende argumenten voor of je het er mee eens was of niet. Daar was ook iemand of beide volwassen genoeg voor of vond dat dit een volwassen actie was, alleen wanneer het zover is ontstaan er nieuwe patronen en behoeftes waarin je mee moet of je het nu leuk vind of niet. Ik zit zelf ook min of meer in een soort van vechtscheiding (digitaal gelukkig) en spreek deels helaas uit ervaring. Wanneer jij stopt met "vechten" onstaat er misschien rust bij de ander en jezelf. Daarvoor zal je misschien wel behoorlijk je behoeftes aan moeten passen als die er zijn. Niemand zal twijfelen aan je oprechte en stinkende best die je doet, alleen de tegenpartij je ex zal dat moeten zien en door hebben. Er zal denk ik nooit een winnaar uit deze situatie komen eerder verliezers. Troost jezelf met het feit dat je wel een hele leuke vriend hebt en extra quality time hebt met hem en ik hoop dat dat je veel geluk zal brengen zodat het gemis van je kind minder zal worden. Zoals je zelf al omschreef. Ze gaat ooit het huis uit en dan moet je ook alleen verder (of met je vriend samen). Ik hoop dat je het niet persoonlijk aantrek maar ook jij doet het goed!
Fien - 24 okt 2020
Oh Astrid wat herken ik je gevoel! Het allerstomst van gescheiden zijn vind ik de helft van de tijd met mijn kids te moeten missen. Tuurlijk is het ook lekker soms even uit te mogen als mama, maar hij reuring.. ik blijf het lastig vinden. Ik probeer me ook voor te houden dat ze een keer volwassen zijn en de deur achter zich dichttrekken en dus wat dat aangaat dit goed oefenen is. Maar n potje grienen na de wissel overkomt me nog regelmatig. Fien