Als ik terugkijk, liep ik al op mijn tenen toen we nog met z’n drietjes waren. Waarom had ik dat toen niet in de gaten? Want dan hadden we dingen anders kunnen hebben gedaan en zouden we -natuurlijk- nu nog bij elkaar zijn!
Dolgelukkig
Dolgelukkig waren we toen we Mila eindelijk in onze armen konden houden! Nu waren we een écht gezinnetje, mijn grootste droom was uitgekomen! In tegenstelling tot mijn vriendin, bleek de zorg voor mij aangeboren talent. Het ging automatisch en ik was er verrekte goed in! Hoogtepunt waren de nachtvoedingen (die ik zo veel mogelijk bij mijn vriendin probeerde weg te snaaien). Dan leek het alsof de wereld speciaal voor ons even de adem inhield als ik de fles gaf. Door mijn enthousiasme trok ik wel ongemerkt meer zorgtaken naar me toe. Hetzelfde gebeurde ook in het huishouden, mijn vriendin ging liever naar koor en ik vouwde liever de was. De bulk van het werk deed ik dus wat ik leuk vond en voldoening gaf, maar de combinatie met talloze klusjes, onze relatie en een stressvolle baan was te veel voor mij. De enige manier die ik kende om stoom af te kunnen blazen was met een biertje.
Nummer twee?
Voordat we er erg in hadden was Mila alweer twee en plaatste mijn vriendin mij voor een gigantisch dilemma: wel of geen tweede kindje?!? Mijn vriendin wilde dolgraag maar ik eigenlijk niet omdat ik op de één of andere manier zeker wist dat twee kinderen voor mij te druk zouden zijn en ik er aan onderdoor zou gaan. Maar eigenlijk wilde ik geen ‘nee’ zeggen omdat ik het mijn vriendin gunde, en vroeg daarom maar om bedenktijd. Een beslissing werd voor mij genomen toen Ella onderweg bleek. Al mijn twijfels waren meteen weg, ik kon niet wachten om weer te ‘moederen’. En, ach ja, het zou drukker worden, maar ik moest gewoon niet zeuren, harder werken en dan kwam alles goed.
Teveel
In die tijd liep ik door hardlopen een hernia op en kon nog maar halve dagen werken. Kort daarna kwam mijn vriendin met bekkenbodemklachten ook thuis te zitten en ik alles de laatste maanden zelf draaiende moest houden. Toen Ella eindelijk thuis was, was ik aan het einde van mijn latijn! Mijn favoriete flesje ’s nachts bleek nachtmerrie geworden toen ik door uitputting amper op mijn benen kon blijven staan. Tot overmaat van ramp was Ella te vroeg geboren en had daardoor extra veel zorg nodig. Regelmatig was ik in tranen en vervloekte ik Ella, ondanks dat ik dolgelukkig was met haar. De nachten waren al erg maar ze waren tenminste nog rustig. Overdag was het voor mij opeens té druk geworden, continue lawaai en overal beweging. Met piepende orden en bonkend hoofd vluchtte ik regelmatig naar zolder, mét blikjes bier die natuurlijk inmiddels standaard op zolder waren verstopt. Toen ik doorkreeg dat dat zelfs niet meer hielp begonnen de paniekaanvallen.
De druppel bleek ons vakantiehuisje dat midden in een dorp bleek te staan en we overdag niet meer aan het lawaai konden ontkomen. In tranen heb ik de vakantie vroegtijdig afgebroken. Terug thuis drong de werkelijkheid zich ineens aan mij op en stortte ik volledig in. Dezelfde dag nog werd ik opgenomen op een gesloten afdeling van een GGZ-instelling.
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
Zoekende - 31 aug 2021
Beste Johannes, Jouw blog is direct door zee. Ik schrik van je eerlijkheid. Ik weet niet waarom. Ik herken zoveel, misschien te confronterend. Ik voel het voor mezelf nog als een falen. Ik ben ' maar' enkele nachten opgenomen. Sinds de geboorte van mijn eerste stond mijn wereld op zijn kop. Uiteindelijk na 15 jaar knapte het bij mij. Ik voel me nog steeds gefaald blijkbaar. Al ben ik er tegen sommige mensen vrij open in. Door jouw blog besef ik dit. Dank je voor je openheid. Hoop meer blogs te lezen van je. Misschien ook over wat je geleerd hebt tijdens je opname over jezelf? Wie weet..groet..zoekende..