Trots maar onzeker….
Inmiddels ben ik alweer een half jaar aan het werk. Mijn baan bevalt prima en ik ga met plezier steeds weer aan de slag! Het flex contract waar ik voor koos, geeft me vrijheden maar ook verplichtingen. Meestal weet ik van een hele maand al wanneer ik werk, en daar komen af en toe nog diensten extra bij.
Ik werk binnen een grote stichting, waarbij “mijn” doelgroep de licht verstandelijk beperkte jongeren zijn met ernstige gedragsproblemen. Zowel in woongroepen als behandelcentra vul ik mijn dagen of avonden met het begeleiden en ondersteunen van deze kids. Elke dag weer een uitdaging en zwaar tot heftig te noemen. Maar ik doe het met alle liefde en geniet van het feit dat ik dit werk kan en mag doen!
Het werken op onregelmatige tijden en soms onverwacht opgeroepen worden heeft ook een keerzijde… Want thuis is dan mijn eigen dochter, die 10 jaar lang altijd haar mama bij zich had. Zij vindt het ook na een half jaar nog steeds lastig! Ook al zijn daar altijd de liefste opa en oma die haar geweldig opvangen… Haar eigen mama is de beste!! Het maakt dat ik, wanneer ze weer huilend naar school gaat, toch steeds weer even twijfel.
Is dit het dan?
Eindelijk een baan waar ik van geniet en jaren geleden zo hard voor heb gestudeerd! Een baan, omdat ik financieel op geen enkele ondersteuning van mijn ex hoef te rekenen. Werk waar ik gelukkig erg van geniet, maar wat eigenlijk ook gewoon simpelweg een must is! Helaas beseft mijn meisje van 10 nog niet altijd dat ik werk zodat wij het beter hebben. Dat er boodschappen in huis zijn en vooral zij kan genieten van mooie kleertjes en dat ene extra dingetje.
Ik begrijp haar… Weet heel goed dat ze me mist! Maar hoe leg ik haar uit dat ik hier ook niet voor gekozen heb? en dat zonder dat ik boos over haar papa praat? Nog niet zo lang geleden hebben we het onderwerp toch maar aangekaart bij de kinderpsycholoog waar mijn prinses al lang komt. Na een vreselijk verdrietige uitbarsting wilde ik toch wat steun voor haar! Maar ook voor mezelf, bevestiging dat ik het goed doe, goed heb opgelost en geen “slechte” moeder ben.
Het is nu even rustig en lijkt erop dat de kleine diva begrijpt dat mama er best vaak wel is! En dat we nog, of juist meer, leuke dingen kunnen doen! Toch denk ik veel na…. Teveel?? Een andere baan misschien? waarbij ik thuis ben als zij uit school komt?
Maar mijn hart ligt bij wat ik nu doe! En soms, of eigenlijk ook nog teveel naar m’n zin, bekruipt me weer dat woede gevoel!! Meneer de ex maakte een keuze, en daardoor staat dus nog steeds bij mij/ons alles op z’n kop!! Nog te vaak zijn de gevolgen van de scheiding voor ons merkbaar. Terwijl ik juist zo lekker in mijn velletje zit!
Maar stiekem ben ik trots!! Onafhankelijke mama, financieel maar ook praktisch. En dat doe ik toch maar mooi al 4 jaar!! En dit “kleine” dingetje gaan we ook weer overwinnen!!
Want wij kunnen dat!!
Denise is een 39 jarige moeder van een zoon (13) (die tot haar grote verdriet bij zijn vader woont) en dochter (9) die na een relatie van 21 jaar is gescheiden nadat haar man een nieuw leven wilde beginnen met haar toenmalige vriendin. Inmiddels is er in haar leven ook een nieuwe liefde, waar ze niet mee samen woont.
REAGEER OP DEZE BLOG