Grootouders en jouw scheiding
Het is meivakantie. Ik lig in de tuin van mijn ouders, in de zon in Frankrijk. Een boek, pen en papier, twee lieve jongetjes die met opa een hut bouwen. Het is lang geleden dat we hier waren. Ruim voor de scheiding voor het laatst. Het schoot al meerdere keren door mijn hoofd en ook de oudste weet ons er herhaaldelijk aan te herinneren …”Toen was alles nog goed mama” … “Ja, lieverd” hoor ik mezelf antwoorden, al weet ik beter.
Het verdriet van je kind en kleinkinderen
Ook voor mijn ouders is het confronterend. Het verdriet van je kleinkinderen, de pijn en strijd van je eigen kind. De situatie overkomt hen, ze staan volledig aan de zijlijn, mijn zijlijn gelukkig. De situatie aanschouwend realiseer ik me dat het de afgelopen 1,5 jaar ook voor hen niet makkelijk was. De afstand, de andere tijd, hun eigen geschiedenis…. Alles kwam naar boven. De een is heel erg boos, de ander wil te graag begrip opbrengen. En uiteindelijk is er niets goed of verkeerd want ze willen helpen, steunen en het allerliefst oplossen. Maar dat laatste kan niet, hoe fijn dat ook zou zijn.
In de periode vlak na de scheiding maakte dit ons contact stroef en vonden we weinig wederzijds begrip. Ieder voerde zijn eigen innerlijke strijd en daar konden we elkaar niet in vinden. Het was de meest eenzame periode uit mijn leven. Intussen is het contact gelukkig hersteld.
De schokgolf van de scheiding
Terugkijkend realiseer ik me hoe heftig het ook voor hen geweest moet zijn. Ik voerde mijn eigen gevecht en dat van mijn kinderen. Dat de schokgolf van de scheiding veel verder deinde zag ik in de eerste periode amper. Nu weet ik dat het ook voor hen zwaar was en soms nog is. Er verdween tenslotte ook iemand uit hun leven die er ruim 10 jaar op alle emotionele momenten onderdeel van was geweest, de vader van hun kleinkinderen. Iemand die naar nu bleek hun dochter enorm bleek te kwetsten… Ga er maar aan staan als ouder! En toch is het je rol. Of je kind nu 10 is of 40, dat maakt eigenlijk niet uit. Gewoon er zijn en luisteren, begrip opbrengen en het gevoel geven dat het goed is of op zijn minst dat het goed komt. Dat doe ik voor mijn kinderen, en doen zij na een lastig begin, ook weer voor mij… en op die manier lijken we dus op elkaar in deze situatie die we allemaal graag anders hadden gezien!
En hoewel we de situatie ieder vanuit onze eigen ervaring en ons eigen perspectief bekijken weet ik nu, na dit alles, dat onze verbondenheid er altijd zal zijn… misschien wel meer, volwassener en anders dan daarvoor, als ouders van kinderen die af en toe een extra knuffel nodig hebben.
Dank je wel mama en papa.
Karijn is 42 jaar, woont in Amsterdam, is moeder van de twee liefste jongetjes ter wereld en afgelopen jaar gescheiden. Ze blogt maandelijks op nieuwestap.nl en vertelt over de eerste maanden na de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG