Bob slikt trouw zijn medicijnen, ook al zag hij er erg tegenop. De eerste weken heeft hij schele hoofdpijn, daarna een algeheel dof gevoel. Op een dag voelt hij zich een paar uur normaal, en daar is ie ontzettend blij mee. Het duurt helaas maar even, maar over het algemeen zit er wel vooruitgang in. Nog een paar dagen, dan beginnen zijn gesprekken met de psycholoog.
Jens is jarig en Frank komt met de auto van zijn vader even heen en weer. Leuk om hem weer even te zien! Ik heb sinds een paar weken een hondje in huis. Vooral voor Bob, zodat hij buitenkomt. Dat werkt heel goed! Ze zijn al gauw elkaars dikste maatjes, het is dan ook een lieverd. Een asielbeestje met een verleden, want van sommige dingen schrikt ze heel erg. Ook van Franks uiterlijk: lange haren, baard, donkere stem. Ze gromt en blaft, wat ze nog niet eerder heeft gedaan. Frank kan er wel om lachen. Hij kan heel goed met dieren omgaan en benadert haar met veel geduld. Aan het eind van de middag eet ze letterlijk uit zijn hand.
Ik heb de avond erop een date. Zo heel af en toe ga ik met iemand koffie drinken, na een paar mailtjes en soms een telefoontje. Het wordt een gezellige avond, en in het begin voel ik wel een klein kriebeltje. Maar gaandeweg valt het gesprek steeds vaker stil, en als we afscheid nemen weten we allebei dat we elkaar niet meer zullen zien. Het geeft niet, ik heb een leuke avond gehad met een attente man. Dat kan ik niet elke dag zeggen.
Als Erik Jens op komt halen voor een weekend, vraag ik of hij koffie wil. ‘Nee,’ zegt hij, ‘Renée wacht in de auto.’ Ik zeg dat ze gerust binnen mag komen, ze is van harte welkom. Maar ik weet al wat het antwoord is. ‘Nee, dat vindt ze ingewikkeld, daar heeft ze geen behoefte aan’. Ik slik een pittig antwoord in. Ondanks dat ze lief is met de kinderen, waar ik heel blij om ben, mijdt ze mij actief. Op mijn aandringen heb ik haar één keer ontmoet, ik wilde weten wie er met mijn kinderen omgaan. Ze was heel zenuwachtig, durfde me nauwelijks aan te kijken. Een vriendin van me zegt dat ze waarschijnlijk jaloers is, en een andere verklaring kan ik ook niet bedenken. Ze is een schuw iemand, een bedeesd muisje. Ik sta stevig in mijn schoenen, heb een sterk karakter. Ze vindt me waarschijnlijk intimiderend. Het is jammer dat ze niet de moeite op kan brengen om gewoon gedag tegen me te zeggen. Ik leg me er uiteraard bij neer, maar het komt de sfeer tussen mij en Erik niet ten goede. Want ergens vraag ik me af wat hij in godsnaam over mij tegen haar verteld heeft.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG