Italië! Eigenlijk zou ik hier met Alex naartoe gaan. Een half jaar geleden maakten we samen plannen voor deze vakantie, tot hij had besloten dat we vooral een vriendschap hadden en geen relatie, en op zoek was gegaan naar een andere vriendin. Helaas was hij dat alleen even vergeten te melden. De vakantie heb ik toen voor mezelf geboekt, en de zes maanden erna heb ik er reikhalzend naar uitgekeken. De laatste weken een beetje met angst en beven, omdat Bob zoveel last heeft van zijn nieuwe medicijnen. Maar hij is de grootste voorstander van mijn vertrek. Erik belooft een oogje in het zeil te houden. Ik ga dus.
De eerste week is hemels. Siena is een prachtige stad, ik dwaal met veel plezier door de middeleeuwse straten. Ik ben echt helemaal alleen op reis, en hoewel ik heel hard riep dat ik dat geen enkel probleem vind, vraag ik me nu wel af of ik mezelf na twee weken nog steeds zo’n leuk gezelschap vind. Voor nu is het zalig. De rust in mijn kop komt sneller dan verwacht, zeker als Bob me na twee dagen meldt dat de ergste bijwerkingen verdwenen zijn en hij het prima naar zijn zin heeft met Doddie samen. Jens meldt gelijksoortige verhalen vanuit het huis van Erik, en ook Frank roept vrolijk ‘Ja joh!’ als ik vraag of het goed gaat. Mooi!
Na bijna een week verkas ik naar Florence. Wat een verschil! Druk, warm, één groot toeristenpakhuis. De stad is wel prettig compact en prima te voet te ontdekken. Ik loop dan ook heel wat kilometers deze weken, en trakteer mezelf op het fabelachtig lekkere eten hier.
Na anderhalve week kom ik mezelf tegen. De drukte, de overdaad aan musea en monumenten, ik weet niet wat het is. Misschien wel van alles een beetje. Maar ineens voel ik me heel eenzaam. Wat zou het leuk zijn om hier met zijn tweeën te lopen. Ondanks al mijn date-ervaringen is er nog niemand echt blijven plakken, en dat schuurt nu ik hier zo door de stad dwaal. Thuis heb ik een vol leven, altijd iemand om voor te zorgen, een hond die uit moet, maaltijden die gepland moeten, werk dat gedaan moet worden. Nu komt de drukte hier als een moker binnen en wordt mijn alleen-zijn me keihard duidelijk. Overal groepen mensen, stelletjes van alle leeftijden, gezellig geklets en gelach. Ik mis het.
Het duurt gelukkig maar een middag, die neerslachtige bui. Het is wat het is en het wordt wat het wordt, heb ik laatst ergens gelezen. Een simpele waarheid.
En dan komt er ineens goed nieuws. Het bod dat ik heb uitgebracht op het appartement dat ik wil kopen, is geaccepteerd! Ik feliciteer mezelf met een prosecco op een terrasje. Op naar een nieuw begin!
Amsterdam - Brabant - 5 mei 2017
Hoe oud is deze blog Eline ? Van een jaar geleden , 2016 ? Je schrijft dar je veel date ervaringen hebt , maar er is niemand blijven plakken, ben je dan zo op zoek naar een nieuwe partner ? Of heb je inmiddels al iemand gevonden die WEL blijft plakken ? Leuk geschreven verhaal over je vakantie trouwens .
Eline - 5 mei 2017
Dit is van september 2016. Ik wil graag een relatie, ja, en nee, nog niemand gevonden.
Amsterdam - Brabant - 5 mei 2017
Wow, je blog is van september 2016 ? Dat is dus een blog van 8 maanden oud ..... oooops.... dat is wel heeeeeel lang geleden , er kunnen vele nieuwe gebeurtenissen zijn in de tussentijd,,,,,
Eline - 5 mei 2017
Prachtige foto trouwens, Siena op zijn mooist.
Amsterdam - Brabant - 5 mei 2017
Het is ook moeilijk om weer een nieuwe relatie te vinden na zo'n lang huwelijk en met kinderen die ook nog eens een flinke rugzak hebben of, in jouw geval zelfs medicatie hebben . Dan is het heel lastig om een nieuwe partner te vinden. Je bent helaas ( net als ik ) geen super aantrekkelijke vangst meer voor andere potentiële partners, ze lopen ook vaak weg voor problematische kinderen. Ik hoop voor jou dat je toch ooit zo'n nieuwe relatie gaat vinden . Waar zoek je eigenlijk als ik vragen mag ? Toch niet via al die dating apps zoals TINDER of BADOO ? Of ga je naar avonden via LEXA of iets dergelijks ? Ikzelf ( die zijn ex nog steeds erg mist ) ga tegenwoordig naar het scheidings café in Maastricht , kom daar erg lieve mensen tegen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Wellicht ook iets voor jou ? Of uitgaan naar een leuke discotheek ? Daar lopen ook allemaal potentiële nieuwe partners rond , doe je al dat soort activiteiten ?
Eline - 5 mei 2017
Haha, ik beschouw mezelf niet als 'damaged goods' omdat ik een zorgenkind heb hoor :) Tot nu toe is dat geen probleem geweest. Ook al heb ik dagelijks veel zorgen om mijn kind, ik zorg ook goed voor mezelf. Ik heb een poos mijn leven stil gezet omdat ik niets anders deed dan zorgen, maar dat vrat me op. Ik mag van mezelf (en van mijn kind ook ;) ) plezier maken, het leven omarmen. Ik sta inderdaad op een datingsite, en heb daar geregeld leuke gesprekken, soms een leuke ontmoeting. Maar niet meer dan dat. Ik heb geen haast, maar kijk wel rond.
Amsterdam - Brabant - 5 mei 2017
Eline, Ik begrijp heel goed dat je ook weer behoefte krijgt om een leuke nieuwe vriend te ontmoeten , als je zoveel zorgt voor je kinderen dan wil je ook af en toe aan jezelf denken, dus ik zou zeggen GO FOR IT. Ik neem aan dat je je ex man niet erg míst meer ? De meeste vrouwen die gescheiden zijn komen ook heel snel over hun ex heen, dus wat dat betreft ben je geen uitzondering, hoe oud ben je als ik vragen mag ? Je hebt volwassen kinderen dus je zal niet piepjong meer zijn. En de mannen die je ontmoet via die datingsites , zijn dat gescheiden mannen of zitten er ook getrouwde mannen bij die een date naast hun huwelijk willen ? Een datingsite.... Haha dat zal dan wel LEXA zijn , pas maar op dat ik je niet ga googlen , weet ik meteen hoe je er uitzien. Grapje ;)
Eline - 6 mei 2017
Dank je! Nee, ik wil mijn ex voor geen goud terug. We hebben heel veel mooie jaren gehad, maar na onze scheiding is er heel veel scheefgegroeid, daarover schrijf ik in mijn blog hier. Ik zou het niet zo cru willen stellen, dat de meeste vrouwen er eerder overheen zijn dan de mannen. Ik ken ook veel voorbeelden die precies andersom zijn. Ik ben de 50 gepasseerd. Ik ga niet voor mannen die in een relatie zitten, hoewel die ook op dergelijke datingsites voorkomen.
Amsterdam - Brabant - 6 mei 2017
Eline, voelt je leven niet compleet zonder partner ? En ja, je schrijft in je blogs over je leven na de scheiding, maar dat zijn blogs van 9 maanden geleden , dat is zoooooooo lang geleden dat er veel gebeurd kan zijn in de tussentijd... mag ik vragen, is je ene zoon depressief geworden DOOR de scheiding of ONDANKS de scheiding ? En gaat het al wat beter met hem nu hopelijk ? Welke medicatie krijgt hij ? Anti depressiva ? Wat gescheiden vrouwen en mannen betreft : je zal best een aantal vrouwen kennen die heel lang verdrietig en eenzaam blijven na een scheiding , maar dat is toch echt niet de meerderheid. Sowieso bij 75 % van alle echtscheidingen worden door de vrouw aangevraagd en hebben vaak redelijk snel een nieuwe partner. Laat ik het andersom stellen : ken jij veel mannen zoals ik die na 2 jaar nog steeds erg eenzaam zijn en GEEN ENKELE ANDERE VROUW AANGERAAKT HEEFT in 2 jaar tijd ? Denk eerlijk gezegd dat die mannen ( en vrouwen ) haast niet bestaan...
Eline - 6 mei 2017
Is het belangrijk wat de norm is? Er bestaat geen handleiding om te rouwen na een scheiding. Jij doet er lang over, ieder maakt zijn eigen reis. Ik ga verhalen en mensen niet vergelijken, dat heeft geen nut. Mijn leven voelt niet leeg zonder partner, maar ik mis wel de verbinding met iemand. Wat mijn zoon betreft: hij slikt antidepressiva, inderdaad. Als je mijn eerste blogs leest, dan zie je hoe die depressie ontstaan is. Heel jammer. En ja, de blogs zijn oud, maar er zijn veel bloggers hier. Er gebeurt veel in mijn leven, dat valt hier niet bij te benen. Nieuwe Stap heeft een voorraadje van mij liggen ;)
Amsterdam - Brabant - 7 mei 2017
Ik heb je oudere blogs niet kunnen vinden , dus misschien kan je het nog een keer uitleggen over je zoon, is zijn depressiviteit ontstaan door de scheiding of zat dit gevoel al in hem VOOR jullie gingen scheiden ? En idd, er is geen norm en geen handboek hoe je moet rouwen. Maar je hebt wel een voorbeeld functie voor je kinderen. Ik kan geen respect opbrengen voor gescheiden vaders en moeders, die binnen een paar maanden na een scheiding alweer met een nieuwe vriendin of vriend op de proppen komen. De scheiding is al keihard voor kinderen , en als ze dan meteen met een vervanger geconfronteerd worden zorgt dat automatisch voor heftige reacties en loyaliteits problemen. En als je naar je eigen gezin kijkt , met 1 zoon die bij zijn vader wil wonen, en een andere zoon die anti depressies slikt op zo'n jonge leeftijd ....dan weet jij er helaas alles van wat de verwoestende invloed van een scheiding kan zijn op kinderen. Jijzelf begeeft je al een tijd op het datings pad , je hebt behoefte aan een nieuwe vriend, niets mis mee.......iedereen mag dat op zijn / haar eigen manier doen. En toch , de maatschappij tegenwoordig wil alleen maar VERDER VERDER VERDER , het gras is groener aan de andere kant, tijd voor rouwen ? Nee, die tijd wordt je niet meer gegund, je mag een paar weken tot een paar maanden verdrietig zijn om je scheiding, en daarna wordt je geacht verder te gaan. Medeleven van vrienden en familie gaat helaas vaak snel weg, ieder voor zich lijkt het motto tegenwoordig. Doodzonde.
Amsterdam - Brabant - 7 mei 2017
Ik heb je allereerste blogs nu goed gelezen. Ik zie dat JIJ degene was die de scheiding in gang heeft gezet, wat ik eigenlijk al vermoedde op basis van je vele Posts en reacties. Ook jij behoort tot de 80% van de vrouwen die de scheiding in gang gezet hebben. Net als mijn ex en vele andere vrouwen. Daar gaat natuurlijk een heel verhaal aan vooraf , je besluit niet zomaar ineens te gaan scheiden als je vele jaren bij elkaar bent en je kinderen hebt. Ik lees dat je in je man een stabiele factor zocht nadat je zelf een traumatische ervaring had in je jeugd met misbruik. Je zal alles geprobeerd hebben om de relatie met je man in stand te houden en ergens is het fout gegaan, daar kan ik niet over oordelen, jij bent de enige die weet wat er gebeurd is tussen jou en je man waardoor je wilde scheiden. Ook lees ik dat je ene zoon de diagnose ADD heeft gekregen en jullie besloten hebben om hem Concerta te geven ( een afgeleide van ritalin, een heftig medicijn waar veel ophef over ) . Je zoon slikt die medicatie om rust in zijn hoofd te krijgen, dat lijkt me heel heftig en heel moeilijk om mee om te gaan als ouder zijnde . Mijn oudste dochter heeft een voorlopige diagnose MCDD ( borderline voor kinderen ) gekregen in 2013 , en onze jongste dochter wordt momenteel onderzocht op verdenking van ADHD of disharmonisch profiel. Mijn ex vrouw en ik hebben vele moeilijke jaren gehad door de enorme buien van onze oudste dochter . Godzijdank gaat het nu een stuk beter met haar, ze is nu 12 en gaat na de zomer naar de middelbare school . Haar bizarre opstandige gedrag is gelukkig een stuk minder heftig geworden. En ze is zelfs zeer intelligent, haalt op haar gemak absurd hoge cijfers in groep 8, ze gaat dan ook naar het VWO met evt Gymnasium . We hebben haar NOOIT medicatie willen geven , de langere termijn gevolgen van ritalin en concerta zijn nog niet bekend en er zijn zelfs pubers die mega depressief worden door de bijwerkingen van die medicatie ) . Ik weet dus veel van kinderen met depressieve of vreemde gedragingen, het eist zijn tol in een huwelijk vaak. Ik denk dan ook dat het gedrag van onze oudste dochter en de grote onrust in haar mede ertoe geleid heeft dat mijn ex vrouw ineens de stekker uit ons huwelijk trok. Wat ik haar wel kwalijk blijf nemen is dat ze binnen 5 maanden na de sxcheiding alweer een andere vriend kreeg die meteen bij haar mocht samenwonen, dat heeft tot ongelooflijk veel weerstand geleid van onze 3 dochters , en eerlijk gezegd ook bij mij. Voor jou hoop ik dat het goed gaat komen met je depressieve zoon, dat hij ooit van die medicatie af gaat komen , en dat jij weer gelukkig wordt met een andere man. Maar nu weet ik pas het echte verhaal wat beter omtrent jou, door het lezen van je eerste blogs. Je bent weg gegaan bij je man , hij was een stabiele factor maar er is iets gebeurd waardoor je niet meer bij hem kon zijn. En ik begrijp beter waarom je al best snel weer op zoek kon gaan naar een nieuwe partner. Degene die weg gaat is daar al veel sneller aan toe, ookal heeft jouw ex man ook al meteen weer een andere vrouw gezocht. Jullie kinderen krijgen dat allemaal mee. Ik vind het triest voor alle betrokken partijen.
Eline - 7 mei 2017
Tja, jammer van toch weer een heleboel aannames. We hebben samen besloten om te scheiden, ik wilde al eerder weg, dat klopt. Maar ik was bereid om te blijven, voor de kinderen. Pas toen mijn ex zelf tot de conclusie kwam dat het tussen ons niet meer ging werken, hebben we samen die knoop doorgehakt. Ik was er ziek van. Ik ging niet huppelend van huis en hup, direct Lexa op. Ik was een wrak, dit was zo niet wat ik wilde voor de kinderen. Mijn man was een stabiele factor doordat hij ook (net als onze oudste zoon) autistisch is (dat komt in een later blog aan de orde). Stabiel is fijn als je dat nodig hebt, maar het is ook star en verstikkend als je het niet nodig hebt. Dat je het allemaal triest vindt, had ik niet anders verwacht. Het is ook triest. Het was niet waar ik bijna 30 jaar geleden voor tekende toen ik met mijn nu ex-man trouwde. Het was niet mijn plan toen ik bij mezelf ontdekte dat ik niet meer van hem hield. Mijn zoon met ADD is niet de zoon die zoon die depressief is, by the way.
Amsterdam - Brabant - 7 mei 2017
Mijn god, je man is autistisch ( vindt hij dat zelf ook ? ) , jullie hebben een zoon met ADD en een zoon die depressief is en daar medicatie voor krijgt ? Pfffffff heftig allemaal zeg , dat lijkt me erg zwaar alles bij elkaar. Maar sowieso wist ik vanaf je eerste post dat jij degene die de beslissing heeft genomen om te scheiden . Je hebt het in ieder geval flink voor je kiezen gekregen, met je misbruik in je jeugd en daarna trouwen met een autistische man en 2 van de 3 kinderen met een flinke gebruiksaanwijzing .... ik benijd je niet. Denk helaas dat je geschiedenis het wel degelijk moeilijker voor je maakt om een nieuwe vriend te vinden, want een makkelijk gezinsleven heb je niet echt. Dat zeg ik niet om bot te zijn, maar je hebt wel heel veel tegenslagen te verwerken gehad en nog steeds , zou best wat mannen kunnen afschrikken , maar dat weet jij beter dan ik. Sterkte met alles !
Eline - 7 mei 2017
Dank je! Ik heb nog niet gemerkt dat het mannen afschrikt. Het is ook vooral hoe je er zelf mee omgaat, denk ik. Ik leer van elke ervaring en probeer er altijd iets positiefs uit te halen. Ook uit de heftige dingen. Zo is mijn band met mijn kinderen onverwoestbaar, ben ik zelf gegroeid en veel sterker geworden. Autisme is geen zware last als je ermee om leert te gaan. Mijn oudste zoon heeft veel moeite gehad om zijn pad te vinden in het leven, maar is juist enorm gegroeid door de tegenslagen in zijn leven. Mijn ex heeft een baan die perfect bij hem en zijn beperkingen past. Natuurlijk brengt het ook hobbels met zich mee, maar het kan je juist sterker maken. Ik benader het leven positief en dat straal ik blijkbaar ook uit. Ik heb geen moeite om dates te vinden, in negen van de tien gevallen ben ik degene die het afkapt. Dus ik zie het echt niet somber in, hoor. Maar dank je :)
Amsterdam-Brabant - 8 mei 2017
Mis je je ex wel eens ? Als je naar je 3 zoons kijkt zal je altijd een gedeelte van je ex man zien . Mis je de mooie momenten , de romantische tijden , het samen opstaan ? Of ben je al ver dat stadium gepasseerd ?
Eline - 8 mei 2017
Nope.
Eline - 8 mei 2017
Dat wil zeggen, ik mis hem dus niet. Waarom zou ik hem moeten missen? Ik kijk nooit achterom, dat heeft totaal geen zin, dat is verspilde energie. Ik leef in het hier en nu. Ik zie vooral mijn drie kinderen, ik zie hem niet. Zij zijn hun eigen persoon. Ik ben mijn eigen persoon, een optelsom van alle ervaringen. Spijt is zo'n ontzettend nutteloze emotie, omkijken is een ontzettend nutteloze activiteit, het levert helemaal niets op. Ik kijk liever vooruit.
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
mag ik je wat persoonlijks vragen ? Ben jij ooit hoteldebotel en super verliefd op je ex man geweest ? Dat je vlinders in je huik had, de hele dag aan hem dacht, niet van hem af kon blijven en hem vreselijk miste als hij niet bij je was ? Het lijkt er namelijk soms op dat je een heel zakelijk huwelijk geleid hebt, en dat de zorg voor jullie kinderen centraal stond. Heb je die enorme overweldigende romantische gevoelens van liefde wel gehad voor je ex tijdens je huwelijk ?
Eline - 8 mei 2017
Over mijn ex in mijn kinderen zien: zie jij je vader in jezelf? Of je moeder? Je bent toch ook wie JIJ bent, waarom zou je steeds je kinderen met je ex vergelijken? Waarom vergelijk je elke gescheiden vrouw met jouw ex? Ieder verhaal is anders, elke ervaring is anders, iedereen neemt besluiten op basis van informatie die ze op dat moment hebben. Achteraf is alles makkelijk praten. Achteraf had ik nooit met deze man moeten trouwen, achteraf had ik eerder aan de bel moeten trekken over mijn jeugdtrauma, achteraf... Hou op, schei uit. Het leven speelt zich nu af. Morgen is vandaag en gisteren is een les, meer niet.
Eline - 8 mei 2017
Over verliefd zijn: ik dacht toen van wel. Achteraf weet ik dat niet zeker. Het voelt bij iedereen anders, na mijn scheiding ben ik echt wel knetterverliefd geweest op een ander. Ik ga dat niet vergelijken. Ik voelde me heel goed bij mijn ex toen ik hem ontmoette, een haven, een thuiskomst, een diep gevoel van houden van. Verliefdheid is geen must en geen garantie, het vertroebelt doorgaans alleen maar. En nu moet ik weer aan het werk. Fijne dag!
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Niets mis mee hoor Eline , niet iedereen trouwt uit liefde , en niet iedereen heeft die romantiek nodig . Je bent getrouwd geweest met een veilige haven , sommige mannen en vrouwen vinden dat fijn om op die manier bij elkaar te komen, en bepaalt ook iedereen voor zichzelf . En ja , ik zie in mijn kinderen de helft van mijn ex vrouw en de helft van mezelf . Gelukkig ben ik wel uit enorme verliefdheid getrouwd , niets veilige haven , gewoon pure liefde vanaf de allereerste dag . We konden idd niet van elkaar afblijven , dag in dag uit . Wat is het leven dan fijn als je stapelverliefd bent en je samen een leven opbouwt gebaseerd op keiharde aantrekkingskracht . Anyway, ik dwaal af ;). Voor jou hoop ik dat het goed gaat komen met je zoons , met jezelf gaat alles al goed zo te lezen aan je reacties .
Denise - 12 mei 2017
Goed dat je toch gegaan bent. En ja, er zijn altijd mindere momenten tijdens zo'n reis en momenten waarop iedereen mét iemand lijkt te zijn, maar in je eentje heeft ook voordelen. Ik doe het ook regelmatig, meestal voor werk, maar ook wel eens privé. In mijn eentje naar Alicante of Istanbul, en zelfs heel kort naar Dubai en Bangkok. Daar heb ik absoluut geen spijt van!