Kortgeleden gaf een collega aan dat hij zo blij was om naar de diploma-uitreiking van zijn zoon te kunnen. Ik vroeg door. Hij gaf bitter aan dat hij zijn zoon in geen jaren heeft gezien door toedoen van zijn ex-partner. Ik vond dat zo triest om te horen. In principe vind ik echt dat als je eenmaal kinderen met elkaar hebt, je aan je kinderen verplicht bent het contact goed te houden, zelfs als je elkaar niet kunt uitstaan. Op dat moment besloot ik om nog eens te proberen of ik niet ‘on speaking terms’ met mijn ex-partner kon komen.
Een slechte moeder
In een mail, we spreken elkaar niet in persoon en whats-app is door de vele haat-berichten geblokt, zocht ik toenadering. Laten we omwille van onze kinderen proberen in gesprek met elkaar te zijn en elkaar met fatsoen te behandelen, schreef ik zo vriendelijk mogelijk. Ik stak een virtuele hand uit. Een reactie bleef niet uit. Sterker nog sinds dit bericht heb ik weer vele mailtjes van hem mogen ontvangen. Ze gaan allemaal over wat voor een slechte moeder ik ben, dat ik de kinderen niet goed verzorg en allerlei verhalen uit het verleden worden opgerakeld. Ik zocht vast contact omdat ik geld nodig had want de kinderen zouden voortdurend bij hem om geld bedelen. Het bericht bestaat uit ingewikkelde taal en grove beledigingen.
Zijn gedrag is zo extreem
Nog steeds sta ik perplex van de enorme haat die ik in dit soort berichten lees. Kost me altijd wat tijd om te beseffen dat ik me dit niet moet aantrekken. Na de laatste mail van gisteren, heb ik besloten niet meer te reageren. Het heeft geen zin en dit soort mailtjes doen mij echt geen goed. Natuurlijk had ik dit kunnen weten maar omdat het gedrag zo extreem is, hou ik mezelf eens in de zoveel tijd weer voor de gek.
Dit is dus het leven met een narcist. Voor de lezer die zich afvraagt hoe ik nu toch weet dat hij deze stoornis heeft het volgende. Zoekend naar de papieren om ons gezamenlijke huis te koop te zetten, vond ik een rapport van een psychiater. Die psychiater had hij jaren geleden een aantal keer gesproken na opname in een kliniek vanwege een verslaving. En nee, hij heeft zich niet laten behandelen voor zijn verslaving, laat staan zijn stoornis. Wel viel bij mij, na het lezen van dit rapport op dat moment, 7 jaar na de diagnose en vele hele nare ervaringen armer, het kwartje…..
Mijn naam is Charlotte en ik heb 3 kinderen van inmiddels 16, 13 en 11 jaar. Ik heb alleen de zorg voor hen en ze gaan af en toe naar hun vader, die gediagnosticeerd is met een narcistische stoornis.
Inmiddels woon ik al ruim 5 jaar niet meer met mijn ex-partner samen en zijn we 3 jaar officieel gescheiden. Helaas is het na 5 jaar nog altijd niet mogelijk om in goed overleg voor de kinderen te zorgen. Dat zorgt soms voor lastige situaties waar de kinderen en ik steeds beter mee leren om te gaan.
Lees ook de andere blogs van Charlotte
REAGEER OP DEZE BLOG