De stekker eruit
Het is even geleden dat ik mijn belevenissen met mijn ex-partner heb beschreven. Dat komt omdat ik van de zomer er echt een keer de stekker uit getrokken heb. Geen enkel contact meer, ondanks dat we drie pubers met elkaar hebben. Ik hoor jullie denken dat het toch belachelijk is dat twee volwassen mensen die kinderen met elkaar hebben er maar niet in slagen normaal met elkaar om te gaan.
Parallel parenting
IDat ben ik met jullie eens maar toch gaf het beëindigen van het contact mij veel rust en afstand en die had ik hard nodig. Ik voed de kinderen op zoals ik denk dat het goed is en hij doet dat op zijn manier. Parallel parenting heet dat. De kinderen weten niet beter overigens want sinds wij uit elkaar zijn heb ik mijn ex-partner nooit meer in persoon gesproken. Parallel parenting betekent ook, aangezien de kinderen 95% van de tijd bij mij zijn, dat ik alle moeilijke beslissingen met betrekking tot de kinderen zelf neem. Dat vind ik soms best heel moeilijk en eenzaam met pubers die je regelmatig uitdagen en de knop ‘kwetsbaar’ bij mij blind kunnen vinden.
Berichten
Of ik echt niets meer hoorde? Nee, ik kreeg nog wel berichten, op gegeven moment bijna weer wekelijks, maar daar reageerde ik gewoon niet op. Die berichten zijn in de regel vrij standaard; ze beginnen met iets aardigs waardoor je hart even een klein sprongetje maakt maar als je dan doorleest zit er altijd een agressieve ondertoon in. Iets met een verwijt; Ik saboteer, ik communiceer niet, ik gedraag me als een dood paard en ga zo maar door. En zolang berichten nog steeds deze content hebben, weet ik dat reageren geen zin heeft.
10 jaar
Kortgeleden stonden we stil bij het overlijden van mijn hartsvriendin 10 jaar geleden. Toen ik daaraan dacht, bedacht ik me dat ik destijds ook nog bij haar heb zitten uithuilen. Daar schrok ik wel van. Duurt dit hele gedoe nu al meer dan 10 jaar? Poeh dat was wel confronterend. En alhoewel ik verwacht had, dat ik verder zou zijn in de verwerking van wat ik met deze man allemaal heb meegemaakt, ik kan inmiddels wel zeggen dat ik blij ben dat ik niet meer met deze man samen ben. Ik kom weer boven….en echt het afstand nemen heeft daar echt bij geholpen.
Mijn naam is Charlotte en ik heb 3 kinderen van inmiddels 16, 13 en 11 jaar. Ik heb alleen de zorg voor hen en ze gaan af en toe naar hun vader, die gediagnosticeerd is met een narcistische stoornis.
Inmiddels woon ik al vele jaren niet meer met mijn ex-partner samen en zijn we 5 jaar officieel gescheiden. Helaas is het na al die tijd nog altijd niet mogelijk om in goed overleg voor de kinderen te zorgen. Dat zorgt soms voor lastige situaties waar de kinderen en ik steeds beter mee leren om te gaan. Vandaag deel ik over mijn keuze voor rust: parallel parenting.
Claudia - 6 jun 2025
Als jij voor 95% de kinderen hebt dan kan je bijna niet spreken over parallel parenting in de zin van 2 sporen. Jij doet nagenoeg alle verzorging en af en toe zien ze hun vader.