Na veel vijven en zessen is het gelukt om de schrik, de discussies, te temperen.
Vader gelooft nu dat er geen opzet in het spel was. Pfewww eindelijk.
Contactherstel
Er volgt een tweede afspraak voor contactherstel.
Deze keer gaan we bij het restaurant bij mij aan de overkant lunchen.
Ik ben daar al eerder geweest, met Ilse, de medewerkster van het wijkteam. Het vleesch noch visch dametje die uit beeld is. Toen de dame me achter de kassa nog moest troosten omdat ik zo fijn met neefje en nichtje aan het lunchen was (dacht zij) DAT restaurant dus. Ik schreef daarover in een eerdere blog.
Ik reserveer een grote tafel buiten bij mijn favo restaurant. Inmiddels is de dame “achter de kassa” zéér begripvol en welwillend. Is er geen plek, dan is er toch plek. Ze doet er alles aan om het ons te veraangenamen. Een topper en als ze langs loopt en ons aanschouwt krijg ik een dikke vette knipoog.
Blij en sterk voel ik me. Mijn 3 schatten, heerlijk in het zonnetje, onder de parasol met Sonja van jeugdzorg en ik. Het is een mooi tafereel.
Joy moet weliswaar ontdooien. Zij is nog boos. Boos op het “niet kunnen pinnen incident” in de vakantie. Ik begrijp dat. Ik overleg met Sonja hoe dit aan te pakken. Niet teveel aandacht aan geven, wel benoemen.
Dat doe ik dus. Ik zeg ook dat het me spijt.
Verder doe ik alsof we de time of our life hebben. De lunch wordt besteld, ze genieten er van. We doen een spelletje. Het zonnetje schijnt. Er wordt zelfs gelachen.
Joy ontdooit en wil toch ook wat eten. We halen wat herinneringen op. En we hebben het schijnbaar moeilijk en proberen er geen “scene”van te maken.
Het is wel nep hoor…we willen zoveel zeggen. De kids ook, maar alsof Sonja een drempel is, de tijd is ook een drempel. Alles wat ze over mij denken of het nu zelf is of aangepraat…….ik voel me een tante, of een Spoorloos moeder. Er is nu al geen band meer.
Wil ze zo graag knuffelen, zeggen dat het me spijt. Ze aaien….
Maar het kan en mag niet.
Ze nemen nog een ijsje toe en ze gaan weer. Onzekerheid…wanneer zal de volgende afspraak weer zijn?
Nep gezellig
De feedback achteraf is dubbel. Sonja van jeugdzorg belt me.
De kinderen vonden het OK, hadden liever niet (meer ) gekomen, maar deden goed mee.
Ze vonden het nep.
Ja dat vond ik ook. Het is geen spontane afspraak, er zit iemand bij. We hebben allemaal pijn. Ik zet mijn beste beentje voor. Misschien doe ik teveel mijn best?
Ik wil zooooo graag. Wanneer is het goed genoeg?
Maar jee…wat ben ik moe. Deze afspraken hakken er aardig in.
De dag ervoor ben ik stik nerveus, de dag zelf kun je me opvegen en de dag erna komt de klap.
Moe, een dip. Dit kan toch niet goed zijn?
Hoe moeten de kinderen zich wel niet voelen?
Loyaliteitsconflict
De communicatie met vader is minimaal. Het is alsof we weer opnieuw moeten beginnen.
Ik sta tig nul achter.
De kinderen zitten in een loyaliteitsconflict.
Er volgen nog 2 afspraken, 2 x een picknick in het park.
Dagen ervoor doe ik boodschapjes. Wat zouden ze lekker vinden? Ik check het weer, buienradar.
Ik kies zorgvuldig de hapjes en drankjes uit en pak een leuk kleed en spelletjes in.
Ja, zelfs met “oma boodschappen trolley” ga ik naar buiten.
Mijn goede vriend André die éen dezer dagen op bezoek is, schudt zijn hoofd als ik weg loop met de volgeladen trolley. Ik zie zelfs tranen in zijn ogen.
Weer doe ik mijn best enorm. Misschien té? Mooi plekje, kleedje uitspreiden. De hapjes en drankjes vinden gretig aftrek. Binnen no time is alles op.
We chitchatten over alles en niets. Niet te diep in elk geval.
Een heel arsenaal aan spelletjes komt uit de oma trolley. Ja vooraf ingekocht…want ik wil vooral niet dat ze zich vervelen.
Het is gezellig. Echt nep gezellig. Mijn hart doet pijn. De kinderen verdienen zoveel meer.
Een dolk in mijn hart
Een week later evalueren we op het kille koude kantoor van jeugdzorg.
De kinderen hebben liever geen contact. Ze vinden de afspraakjes vreselijk.
Een dolk in mijn hart. Voelden ze mijn liefde niet? Wat deed ik verkeerd?
De dames van jeugdzorg hebben het ei van Colombus gevonden…. het zou goed zijn om een gesprek te hebben met de kinderen om de lucht te klaren. Dan kunnen de kinderen mij allerlei vragen stellen en mag ik antwoorden.
Ik stem er mee in. Op 9 september wordt het ingepland, om 4 uur ’s middags.
Wat een shit tijd. Als het dan niet goed gaat?
Ik wil er niet aan denken. Ik ben nu al reuze nerveus en gespannen.
Wow…een ECHT gesprek met mijn 3 bloedeigen kindjes, o.l.v. jeugdzorg. Een Tribunaal.
Hoe kan ik me voorbereiden?
Ik tel de dagen af………
Frances is een moeder van 3, de kids zijn 13, 13, en 11.
Op 2 april 2016 werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen. Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg. Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome) Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.
Frances blogt over ouderverstoting.
Eline - 19 jul 2017
Frances, ik tel met je mee. Veel sterkte!
Amsterdam - Brabant - 20 jul 2017
Blijf het een vreselijk heftig verhaal vinden , en kan maar niet begrijpen dat jeugdzorg dit allemaal toelaat. Kinderen zouden evenveel van hun moeder als hun vader moeten kunnen houden , door ze zo lang weg te houden bij hun moeder schaadt je ze voorgoed. Ik kan niet begrijpen dat jeugdzorg, dat in Nederland voor 95% uit vrouwen bestaat en nog steeds een typisch vrouwen bastion is dit toelaat, dat de kinderen zo gebrainwashed worden door hun vader. Je weet zeker dat je ons alles vertelt Frances, je verzwijgt niets wat er gebeurd is ???
Mike - 25 jul 2017
"Ik kan niet begrijpen dat jeugdzorg, dat in Nederland voor 95% uit vrouwen bestaat en nog steeds een typisch vrouwen bastion is dit toelaat, dat de kinderen zo gebrainwashed worden door hun vader." Dat klopt, meestal zijn het de vaders die aan het kortste eind trekken en aan de kant worden geflikkerd......
Frances - 26 jul 2017
Beste lezers, wat een lieve berichten. Dank jullie wel !! Aan Amsterdam-Brabant, nee echt niet. Het enige wat ik kan zeggen is dat mijn ex mij lang heeft gemanipuleerd en belogen heeft, me behandelde als stront. Ik wilde weg uit deze verstikkende relatie van 17 jaar. En daarna is hij dingen gaan verzinnen om tegen de kinderen en de buitenwereld te zeggen zodat hij er goed vanaf kwam en ik het psychische wrak. Hij manipuleert nog dagelijks en lapt alle regels aan zn laars. Ik heb nog gezag ...mijn aandeel is dat ik op het laatst de situatie niet meer aan kon en niet tegen zijn spelletjes op kon. Ik was murw. En die zwakte ..funest !
Inge - 21 jul 2017
Hallo Francis Zooo herkenbaar hoe je dit beschrijft. Schrijnend ,ik maak het ook al jaren mee. (34 jaar) Niet wetend waar ik mee te maken had ,heb ik jaren de brokken lopen te repareren en begrijpen. Ondanks de 'schijn" voel je dat er wezenlijk niets klopt en dat vervuld je met paniek (bij mij althans) In 2005 voor het eerst gelezen over PAS ,iets wat me ,ondanks de verschrikkelijke realiteit , vervulde met opluchting. Al die jaren had ik het toch mezelf verweten, mezelf aangerekend. Het is een afschuwelijke spagaatpositie waarin je terecht komt.Niet alleen verdwijnt het veilige gevoel wat je met je familie dacht te hebben, ook in je omgeving ,vrienden kring e.d. worden enorme gaten geslagen. Voornamelijke omdat er nog maar zo weinig (h)erkend wordt over PAS.Ik vergelijk het ook wel eens met fotoos van huidziekten; heb geen zin daar naar te kijken. Dus: mensen haken af, en verexcusren zich met kwetsende motieven. ""Jij blijft maar hangen in je echtscheiding, jij bent ook te emotioneel "" etc. etc. Wat ik mezelf voorhoud is: Wij verdienen het eigenlijk dat we iedere dag een bloemetje krijgen aangerijkt omdat we, ondanks dit onrecht, nog steeds niet gemeen zijn geworden. Sterkte en liefs, Inge
Frances - 26 jul 2017
@Inge sterkte ! 34 jaar ?! Vreselijk ! Hoe overleef je dat ? @Mike ..klopt er zijn zeker ook veel vaders die het nakijken hebben maar tegenwoordig ook veel moeders. Ze apen elkaar na die " ouder verstoters" lijkt wel :-(
Iris - 26 jul 2017
Kinderen zitten over het algemeen niet op "grote mensen"- gesprekken te wachten. Zeker niet op een tribunaal in een jeugdzorgsetting. Contactherstel verloopt beter wanneer kinderen de andere ouder "gewoon" zo veel mogelijk kunnen meemaken en ervaren. Ervaren dat het nog steeds om hun moeder of vader gaat. Door dingen samen te doen. Vragen stellen? Blijf scherp bij het beantwoorden; relateer de vraag steeds aan de leeftijden van je kind. Een kind van 8 dat zijn moeder ter verantwoording gaat roepen over gezag/omgang/procedures en andere volwassen onderwerpen, is duidelijk "geïnspireerd" door de afwijzende andere ouder Door deze verplichte omgang onder begeleiding werkt Jeugdzorg zelfs aan de ouderverstoting mee: bij het contact moet iemand bij zitten....Zie je nu wel: kennelijk is mama toch niet te vertrouwen. (Net zoals papa ons al die tijd voorgehouden heeft) Blijf op de been Frances. Ondanks alle onzekerheid en bittere teleurstelling. Er komt een tijd dat je deze ellende achter je kunt laten.
Amsterdam - Brabant - 26 jul 2017
Ik heb er wat cijfers op nageplozen via officiële instanties en helaas komt ouderverstoting relaties vaak voor , echter zijn bij 8 van de 10 gevallen van ouderverstoting het toch de VADERS die hun kinderen niet meer mogen zien / opvoeden. PAS is derhalve nog steeds vooral bij vaders bekend. Echter, 2 van de 10 PAS gevallen gaat om de moeder , zoals bij Frances . Het is hemeltergend heftig dat een ouder zo ver gaat om kinderen tegen de andere ouder opzet. En mag ik heel eerlijk zijn ? Al die geregisseerde gesprekken met iemand van de hulpverlening erbij maakt het vele malen erger , kinderen moeten met hun vader of moeder ALLEEN kunnen zijn en praten, zonder dat de hulpverlening constant op de lippen van iedereen erbij zit . Toch blijf ik een vreemd gevoel hebben bij het verhaal van Frances. Kinderen zijn zeker beïnvloedbaar , dat weet de jeugdzorg ook, waarom trekken ze dan enorm de kant op van de vader in dit geval ???? Frances, je geeft aan dat je een moment van zwakte hebt gekend , welke zwakte was dat dan ? Jij kon de situatie niet meer aan, wat heb je toen gedaan dan ? Ben je een tijdje weg gegaan of wilde je de kinderen een tijdje sparen en heb je zelf een stap terug gedaan ? Ik heb je trouwens al een paar keer het AKJ aangeraden om bezwaar te maken tegen de stappen van jeugdzorg, heb je dat al gedaan inmiddels ? Sterkte met alles in ieder geval !
Frances - 26 jul 2017
Dankjewel Iris ! @amsterdam-Brabant nee ik was te soft ik liet me uit het veld slaan. Ik heb toegestaan dat Mn ex al 1,5 jaar boven bij de meiden sliep. Hij isoleerde me. Speelde buiten de gevierde peer en thuis was het een draak, niet alleen tegen mij. Om de ruzies en escalaties te voorkomen ging ik naar boven..daarmee heb ik mezelf buitenspel gezet. Niet bedacht dat hij in die tijd de kids kon instrueren. Hij liet onze app conversaties aan de kids lezen. Loog tegen iedereen dat ik uit de ouderlijke macht ontzet zou zijn. Deed minstens alsof ik in een " gekkenhuis " zat. Het AKJ heeft me geholpen. Ik heb nu een andere gezinsvoogd. Valt beter mee te communiceren maar nog steeds dezelfde rechtlijnige achterhaalde strategie.
Amsterdam - Brabant - 27 jul 2017
Frances, heel heel heftig verhaal van je. Heb je echt je ex 1,5 jaar bij je kinderen laten slapen , en heb je nooit in de gaten gehad dat hij jullie kinderen aan het bespelen was ? Was je te goed van vertrouwen ? Vind het heel sneu voor je wat er allemaal in je leven gebeurd is en kan me je onmacht heel goed voorstellen.... wat jij meemaakt maken vele moeders en vaders mee. Er was toevallig op RTL4 in het summernight programma een item over met een advocaat / vader en een opvoed deskundige , kan je op RTL XL zweer terugkijken als je het gemist hebt.
Frances - 18 aug 2017
Hey Amsterdam-Brabant, ja dat heb ik gedaan. Ik zocht er niets achter, hij vond dat ik teveel draaide in Mn slaap en snurkte ;-) dus hij ging dan standaard al bij hen liggen. Meestal lag Mn zoontje dan bij mij. Het was 1 groot " slaap feestje" zeg maar ....dacht ik. Tot het te lang werd en in relatie therapie benoemde ik dat en hij werd meteen aangesproken dat hij niet bij 2 puberende dochters mocht gaan liggen. Maar hij hield zich daar niet aan. Ik wist toen wel al dat t niet oké was. Ze werden deelgenoot gemaakt van zijn ideeen over mij wat ik fout deed, ze lazen onze app wisselingen. Zo vormde zich een beeld. En ik was te laf dit te eindigen. Had de ijdele hoop dat t goed zou komen. Dus ja..ik was te moe, te laf.