Eline: geen contact met vader geeft mijn zoon rust

Nu Bob weet dat Erik hem met rust zal laten, zie ik de rust in hem terugkeren. Ik vind het heel moeilijk, een zoon die zijn vader niet meer wil zien, en een vader die zijn zoon dolgraag wil zien. Maar het zijn twee stijfkoppen die het slechtste in elkaar naar boven halen, zo lijkt wel. Ik weet niet hoe ik dit moet doorbreken, en of ik dat überhaupt wel kan.

Erik is boos en teleurgesteld, gekwetst ook door Bobs bokkigheid. Ik snap hem wel, maar ik snap Bob ook. Ik ken ze allebei van haver tot gort, ik weet waar de irritatiefactoren zitten en waardoor ze elkaar niet kunnen velen. En ik kan er niets aan veranderen.

Zo is er het feit dat Erik heel erg achteraf woont. Waar Jens terugkomt van een weekje Erik met de verzuchting: ‘Jeetje mam, ik ben zo heerlijk tot rust gekomen! Zo lekker met Doddie gewandeld, dat is echt zalig daar aan de dijk.’ klaagt Bob: ‘Er is daar geen bal te doen, ik verveel me kapot’. Jens sjouwt gerust zijn hele computer en alles mee naar Erik. Bob heeft daar een hekel aan, dus bleef zijn computer hier en had hij letterlijk niets te doen. Erik had hem nog de iPad gegeven, maar ook dat viel niet in goede aarde. Bob wil gewoon niets van hem aannemen. Punt.

Nu Bob weer thuis is, valt hij gelijk weer in het juiste dagritme, eet beter en is opgewekt en gezellig. Ik vraag of hij het ziet zitten om over een poosje met Erik te gaan praten of gewoon iets met hem te gaan drinken. Voorlopig niet, is het antwoord. ‘Maar niet voor altijd’,  voeg ik eraan toe. Daar geeft Bob geen duidelijke reactie op. ‘Ik weet al wel wat ik nu wil doen, hoor,’ zegt hij. ‘Ik geef mezelf een jaar, en dan moet ik beslissen. Ik wil weten of ik kan leven van mijn youtube-filmpjes’. Bob is al jaren actief met een eigen kanaal en verdient er een klein beetje geld mee. Hij heeft veel vrienden die er goed van kunnen leven, en samen met hen bedenkt hij nieuwe dingen om zijn inkomen te vergroten. ‘Ik wil het me niet af blijven vragen of dat mogelijk is,’ zegt hij. ‘En als het na een jaar niet gelukt is, ga ik terug naar school. Misschien alsnog de havo afmaken, misschien een mbo-opleiding.’ Hij noemt een paar studies die ik echt bij hem vind passen, hij heeft er goed over nagedacht. ‘Ik vind het een topplan,’ zeg ik. ‘En je weet, je bent hier altijd welkom. Over een jaar ga ik hier ook weg, dan vertrekt Jens naar Maastricht en kan ik een huis gaan kopen. Dan zien we wel waar en hoe en zo.’

We gaan dus verder waar we gebleven waren. Het doet me verdriet dat de route tussen Erik en Bob alweer geblokkeerd is, maar het is wat het is. Ik zie mijn zoon volwassen worden, goede beslissingen nemen, voor zichzelf kiezen. En ook al zou ik willen dat Erik daar onderdeel van uit zou maken, ik kan en wil hem nergens toe dwingen. Hij stippelt zijn eigen pad uit, ik kan hem alleen de weg wijzen. En ik ben blij, zo ontzettend blij, dat de band met al mijn kinderen hecht en zuiver is.

Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex. Geen contact met vader geeft haar zoon Bob nu rust. Hoe ingewikkeld is dat?