M-A-M-A!!! We hebben onszelf verslapen!! Pfff, met deze zin werd ik de eerste dag na de herfstvakantie wakker. Gelijk weer heerlijk in het ritme dat ‘stress’ heet. Met een schok weer terug in de regelmaat…
Een week lang hebben we met z’n drietjes uitgeslapen. ’s Avonds ietsiepietsie later naar bed, zorgt in mijn gezin vaak voor ’s ochtends uren later wakker worden… Daarna vooral rustig ontbijten c.q. brunchen c.q. lunchen, rustig bedenken hoe we de dag gaan invullen en tot slot vooral rustig aan het avondeten beginnen!
En nu, nu worden we weer op het allerlaatste nippertje wakker. Ontbijten daar is negen van de tien keer geen tijd voor. En van rustig koken aan het einde van de dag, is al helemaal geen sprake omdat er weer op de meest onmogelijke tijden getraind moet worden!
We moeten er alle drie weer enorm aan wennen… Rust, reinheid en regelmaat klinkt heel leuk en pedagogisch verantwoord, maar in ons geval staat het eigenlijk meer voor héél lang uitslapen, onfatsoenlijk lang douchen en vooral regelmatig relaxen!
En helaas hebben de kinderen dat dan weer overduidelijk van mij… Mijn ex-wederhelft wordt er gek van! Hij is van het type ‘hardlopen om 7.00 uur is geweldig’ en ‘op het moment dat ik mijn ogen open doe, heb ik gelijk bakken energie’… Heerlijk lijkt me dat! Ik zou willen dat ik zo was, want dat zou ook betekenen dat mijn dag een paar uur langer zou duren. Dan zou ik namelijk de eerste uren van de dag wél productief zijn!
De kinderen hebben ook enkele dagen van de herfstvakantie bij hun vader doorgebracht. Doodmoe kwamen ze terug, want papa had ze in de vroege uurtjes uit bed getrommeld om in de bossen te gaan wandelen. Wat ze overigens achteraf helemaal super vonden! En dan heb ik echt weer bewondering voor mijn ex-wederhelft. Hij weet namelijk dondersgoed dat onze kids geen ochtendmensen zijn, maar hij wil ze kost wat kost laten ervaren hoe bijzonder het is om een hertje tegen te komen!
En dat dit bijzonder is, daar is geen twijfel over mogelijk. Het is zelfs meer dan bijzonder om oog in oog met zo’n prachtig dier te staan! Ik heb me er dan ook een paar keer toe laten overhalen… Weerzinwekkend en indrukwekkend vond ik het! Maar om er nou op zondagochtend om 6.00 uur voor op te staan?! Mwa, geloof niet dat ik daarvoor in de wieg gelegd ben!
De zondagochtenden zijn voor mij als gescheiden alleenstaande moeder juist heilig! Geen stress, geen haast, alleen maar rust… Daarom zijn de eerste dagen na iedere vakantie altijd weer wennen. Na een week onthaasten, heeft ineens iedereen weer haast. En de kinderen hebben er jammer genoeg al net zoveel last van als ik!
Maar wat denk je… Staan we afgelopen maandagochtend uiteindelijk allemaal in de startblokken, gaat de telefoon… ‘Tess, iemand van de telefooncirkel voor jou, je hebt het eerste uur vrij’.
Iris is een gescheiden alleenstaande moeder van een jongen en een meisje en heeft de eerste periode na haar echtscheiding een dagboek voor ons bijgehouden. Daarin kunnen wij lezen hoe zij, met vallen en opstaan, probeert om de draad weer op te pakken. Iris is dat inmiddels gelukt. Haar belevenissen uit haar beginperiode zijn voor veel mensen herkenbaar.
REAGEER OP DEZE BLOG