Eriks huis staat op Funda. Het is niet langer ‘het huis van Erik en mij’, maar echt zijn huis. En dat is prima. Vanaf het eerste moment was het al zijn droomhuis, niet het mijne. Ik ging mee, want ik zag wel de voordelen. Dat de nadelen na een paar jaar zwaarder begonnen te wegen, kon ik toen niet voorzien. Nu ben ik zelf aan het inpakken om mijn huurhuis te verruilen voor mijn eigen koopflat. Nog een paar dagen, dan wordt de koopakte ondertekend. Ik maak een achterlijk hoog bedrag over aan de notaris, die alles netjes afhandelt.
Frank is jarig, mijn oudste kuiken is officieel volwassen geworden. Het weekend van zijn verjaardag zelf viert hij het bij Erik en Renée. Het weekend erop komt hij bij mij. We gaan met z’n vieren bowlen, pizza eten en naar de film. Het wordt een ontzettend leuke dag met alle drie mijn mannen om me heen. Er wordt ouderwets gelachen en geklierd, gekletst en herinneringen opgehaald. We genieten met z’n allen.
Als we tussen het bowlen en de pizza even een uurtje thuis zijn, verdwijnen Bob en Jens naar hun kamer. Frank en ik kletsen even met z’n tweeën, over zijn vrachtwagenopleiding, een baantje waarop hij gesolliciteerd heeft. En dan vertelt hij me dat hij stapelgek wordt van Erik. Hij blijft maar drammen dat Frank een baantje moet zoeken, hoewel Frank veel liever op zijn eigen manier zijn diploma gaat halen. Hij heeft daar al over nagedacht, en ook al vaak met zijn vader over gepraat. Maar het komt maar niet aan dat Frank inmiddels oud en wijs genoeg is om zijn eigen weg uit te stippelen, ook al staat die haaks op wat Erik in gedachten heeft. Met Erik kan hij niet praten over de game die hij aan het ontwerpen is, over muziek die hij leuk vindt, filmpjes en series die hij graag kijkt. Want Erik vindt alles stom en onproductief, aldus Frank.
‘Ik heb hem al zo vaak gezegd dat ik hoe dan ook op het eindpunt uitkom wat hij ook voor me wil,’ zegt Frank. ‘Of ik nu een stom baantje vind wat ik eigenlijk helemaal niet wil, of dat ik straks werk vind als vrachtwagenchauffeur. Er zijn genoeg vacatures, ik wil aan de lessen beginnen. Maar van papa moet en zal ik eerst werk zoeken. Maar ik kom nergens aan de bak zonder mijn havo-diploma. En dus zit ik vast.’ Hij zucht. ‘Ik wil tegen hem zeggen dat ik het zat ben, dat gehamer en gedram. Ik doe echt mijn best mam, ik ga naar die sollicitaties terwijl ik helemaal niet gemotiveerd ben. Ik ben niet boos geworden als hij er weer over begint te zeiken, maar ik ben er nu wel klaar mee. Hij snapt me gewoon niet. Hij moet me met rust laten, anders wil ik bij jou komen wonen’.
Het eerste dat in me opkomt is: ‘Je bent van harte welkom’. Ik zet in gedachten een streep onder mijn eigen slaapkamer, in mijn nieuwe flat heb ik ruimte voor alle drie als ik weer op de bank bivakkeer. Over een paar maanden verhuist Jens naar Maastricht, en kunnen we de boel herschikken. ‘Maar,’ zeg ik, ‘ik hoop wel van harte dat jullie eruit komen. We kunnen ook met z’n drieën om de tafel gaan zitten’. ‘Weet ik,’ zegt Frank, ‘maar ik wil eerst zelf met papa praten. Als dat niks oplevert, kunnen we altijd nog met z’n drieën gaan praten. En als dat niet werkt, dan ben ik weg.’
Het is duidelijk dat hij opgelucht is dat het eruit is. Ik verzeker hem ervan dat hij sowieso een uitweg heeft, maar dat ik heel erg hoop dat Erik in gaat zien dat hij de controle los moet laten. Ik heb er een hard hoofd in…
Als Frank weer op zijn fiets stapt om naar huis te gaan, wens ik hem succes bij zijn gesprek. ‘Laat me weten hoe dat is gegaan’, zeg ik. Frank knikt. Met een kort ‘doei mam!’ verdwijnt hij om de hoek.
Ik sluit de deur en leun met mijn voorhoofd tegen de muur. De neiging om iets stuk te gooien is héél groot, maar ik hou me in.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (19) en Bob (18), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (21) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG