Timmie kwam en ging weer. De goede match was van korte duur. De arme hond kon ons dynamisch gezin niet aan. Hij gaf een waarschuwing, zoals alleen een hond dat doet. Een waarschuwingsbeet. Niemand werd echt gewond, maar de schrik zat er goed in. En ik ben onverbiddelijk. Ik kan er wel mee omgaan, maar ik moet er niet aan denken dat de hond zijn tanden in een kind zet. Niet omdat de hond agressief is, maar omdat honden sowieso kinderen niet begrijpen. En omgekeerd. Ze spreken een andere (lichaams)taal. Tanden zijn scherp en kinderhuidjes zijn dun.
En voor mij is het een moment waarop ik mezelf uitschakel. Wat ik er ook zelf van vind, de veiligheid van de kinderen en bezoekers staat voorop. Ikzelf had nog graag met de hond willen werken aan zijn gedrag. Maar dit is niet te doen voor de kinderen. En ik wil nooit in een situatie komen waar ik het gevoel krijg van “had ik maar…”. En er zijn al voldoende ouders die denken “had ik maar…” en “had mijn kind maar…” Maar kinderen in de leeftijd van Inara en Natalya zijn kleuters. Je mag geen volwassen gedrag verwachten van ze. De bescherming moet van de ouders komen. In dit geval van mij.
Gescheiden ouders en hun kinderen
Ik weet helaas dat niet alle gescheiden ouders zo in de wedstrijd zitten. Ik hoor toch nog vaak een ouder roepen dat hij/zij ook wel wat mag. Waarschuwingssignalen worden weggewuifd bij gevaarlijke situaties. De hond kan er niets aan doen, maar leg straks je kind maar uit dat jouw plezier belangrijker was dan je eigen kind. En als je voor hond een mens invult, dan zie je vaak hetzelfde. De ouder eist een eigen leven en zet die van zijn of haar kinderen op het spel. Ik kan nu makkelijk zeggen dat ik dit nooit zal doen. Ik heb een lieve vriendin die het best wel ziet zitten om ooit weer te trouwen. En ik zet er geen ‘n’ voor. Maar vertel haar dat nog maar niet. Dat is voor een later tijdstip.
Maar terug naar een hond. Het gemis van een hond bleef wel. En van een grote hond zijn we naar de kleinste gegaan. Een mini dwergpincher, genaamd Toby. En die kan het wel aan. Hij vindt alle reuring prima en vermaakt zich de hele dag opperbest. En voor de kinderen is hij een beter formaat. Ze zijn niet geïntimideerd door hem. En de anderen die komen spelen horen veel geblaf, maar er komt nauwelijks een hond aan. En na achten stort hij net als de ouders in op de bank. De kleintjes zijn naar bed en de groten mogen even bijkomen van de dag. En daar zit ik dan. Huisje, boompje en mini beestje.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG