Ik weet niet hoe het is te scheiden met kleine of jonge kinderen. Mijn kinderen waren al ver in de pubertijd toen wij uit elkaar gingen. Soms leek het me een stuk makkelijker om kinderen te hebben die niet zo ‘mondig’ waren, me niet het hemd van me lijf vroegen en niet superkritisch op iedere beweging die ik destijds maakte. Aan de andere kant vond ik het ook fijn dat ze al zo groot waren, ik dingen beter kon verwoorden, uitleggen omdat ze oud genoeg waren om die te begrijpen.
Dat grote kinderen nog groter worden, en wel in rap tempo, werd me gisteren weer eens duidelijk. Na een lang weekend bij papa kwamen ze binnengevallen met de mededeling dat ze de huidige ‘regeling’ niet meer zagen zitten. X en ik wonen op zo’n 10, 15 minuten fietsafstand van elkaar maar het om de paar dagen heen en weer gaan, daar hadden ze na vier jaar genoeg van. Onderweg op de fiets hadden ze samen besproken hoe ze het dan wel wilden en de nieuwe regeling kreeg ik op een presenteerblaadje aangeboden. Wat ik ervan vond vroegen ze in koor.
Nu zijn ze de ene week twee dagen doordeweeks bij hun vader, de andere week een lang weekend. Dat maakt dat ze iedere week twee keer van huis moeten wisselen en daar hebben ze hun buik van vol. De mannen vergeten weleens brillen, schoolboeken, opladers en vinden het dan voor die korte tijd teveel gedoe om nog een extra keer heen en weer te fietsen. Hun oplossing: zes dagen aaneengesloten bij papa, dan 8 dagen bij mij. Ik vind het prima. Mij maakt het helemaal niet uit wanneer, hoe lang of hoe vaak ze bij mij zijn, ik vind het hartstikke gezellig en ze zijn altijd welkom. Morgen vertrekken ze weer naar X en die krijgt dezelfde nieuwe regeling gepresenteerd.
Het meest opmerkelijke vind ik dat het geen vraag meer is maar een voldongen feit. Waar ze zich eerder door ons lieten “voorschrijven” hoe we de tijd en dagen met hen gingen verdelen, schrijven ze ons nu voor hoe ze het willen en waar zij zich het prettigste bij voelen. Een goede zaak denk ik. Wij hoeven niet iedere week te verhuizen, wij mogen lekker op ons eigen plekje blijven. De kinderen hebben, niet alleen door hun leeftijd, maar ook door de situatie waar wij hen in hebben geplaatst het meest recht van spreken dus ik geef ze groot gelijk!
Olivia blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG