Loes: nieuwe herinneringen maken met kerst.

Een appje van mijn ex. We zijn niet on speaking terms, dus de puur strikt noodzakelijke communicatie vindt uitsluitend per app en mail plaats, op mijn verzoek.

“Vind je het goed als de kinderen tweede Kerstdag iets later komen? “We” willen uitgebreid dineren.”

De vraag “wie zijn we” brandt op m’n lippen. Ga je niet menen. Die stiekeme buitenechtelijke trol waarover hij al zéker 3 jaar stiekem doet (of zoiets) met míjn (MIJN) kinderen aan het Kerstdiner…. ?

Geluk van de kinderen

Maar oké. Met invullen en aanames kom je niet ver in het leven. Wie weet zitten ze gewoon braaf bij opa en oma Heks.. eh ik bedoel ex… En het plezier van de kinderen gaat vóór mijn gemis. Dus tuuuurlijk mogen de kinderen wat later komen (grrr….). Blonde snol of niet. Het geluk van mijn kids staat voorop. Slikken of stikken toch?

Jaloezie. Een moeilijk ding. Wie heeft het uitgevonden. Dan ga ik nu terplekke een hartig woordje met hem of haar wisselen.

Het is pijnlijk. Of hij nou met blonde dollie zit of met m’n ex schoonmoeder die ik kan missen als kiespijn. Feestdagen zijn standaard NIET favoriet bij alleenstaande, gescheiden ouders. Feit!

Nee. Fout! Uitdaging! Denken in kansen Loes. Kom op!

Kansen

1e Kerstdag is voor jou. Je gourmetset staat klaar en 2e Kerstdag is “boxingday”… goed voor de bouwmarkt en Ikea. Toch? Jij gaat deze 1e Kerstdag heel gezellig maken met je kids. (Vorig jaar stond ik overigens te sauzen op 1e Kerstdag). Cadeautjes. Lekker eten. Gezellige muziek. Kaarsjes. Jij weet hoe het moet Loes. Kom op! Laat zien hoe je als trio een leuke Kerst kunt vieren. En wieweet komt latlief nog even buurten.

Verder geen externe familietradities in Huize Loes. Mijn “familie” hangt als los zand aan elkaar. Ouders met een gruwelijk slecht huwelijk die feestdagen gezapig doorbrengen. Wat stiefzussen/broers die ik nooit zie. M’n lieve zus die met haar “perfecte plaatje gezin” het oprecht gezellig heeft. En Loes die er met haar trio het beste ervan maakt in haar klushuis. (Opleverdatum nog niet bekend.) Verschil moet er zijn. Het is het resultaat dat telt. En dat is de herinnering die ik met mijn kids probeer te maken. Inclusief een échte nep Kerstboom die trouw het hele jaar op zolder heeft gewacht tot hij weer mag stralen.

Herinneringen maken met kerst

Ik hoop dat ze zich herinneren dat hun moeder moeite deed om er wat van te máken. Dat ik me heb ingespannen, naast alle andere 1 miljoen andere dingen die mijn aandacht behoeft. Dat ze het leuk hadden. Dat het gezellig was. Dat ze gelachen hebben. Aandacht kregen. Oprechte aandacht. Ooit gaan ze dat waarderen. Deze losgeslagen pubers van Loes.

Jaloezie… duh.. zóó 2016…  ?

Ps… mn klushuis heeft alleen nog een likje verf nodig. Uh. Veel verf… dat wel…. Nieuwe dakgoten misschien. Buitenvoegen bijwerken hier en daar… wat hang en sluitwerk vervangen. Keukenkraan heeft zijn beste tijd gehad. Parketvloer kan een schuurbeurtje gebruiken. Buitenschilderwerk nog? Hmm… tja!  Wordt vervolgd…

Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.

Vind je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media.??