‘Jij weet waarom’, zegt Frank tegen Adèle, de mediator. ‘Vertel het mij, jij weet waarom’. Maar Adèle kan het hem niet vertellen, ook zij kent het hele verhaal niet.
Ze heeft nu alle drie de kinderen gesproken, ze hebben hun zegje mogen doen. Ze mag alles aan ons doorvertellen, hebben ze gezegd. Ze zijn blij dat we geen ruzie hebben, want ze zien genoeg vrienden bij wie dat wèl zo is, bij wie de ouders na jaren nog steeds elkaars bloed kunnen drinken. Ze geven ons een compliment dat we het zo beschaafd afhandelen.
‘Maar,’ zegt Adèle, ‘ze begrijpen het niet.’
Ik haal trillend adem. Hier was ik zo bang voor… Ik kijk naar Erik.
‘We moeten ze het hele verhaal vertellen’, zeg ik.
Adèle zegt niets, ze wacht af. Ik haal diep adem, en begin.
Het hele verhaal
‘Toen ik heel klein was, ik denk een jaar of 8, ben ik misbruikt door een familielid. Het heeft jaren geduurd. Uiteindelijk stopte het toen dat familielid overleed. Ik heb dat nooit iemand verteld, dat mocht niet, en ik vond het ook een te groot geheim om iemand te vertellen.
Ik heb altijd gedacht dat ik er prima mee overweg kon, ik had het weggestopt, had er geen last van. Dacht ik. Tot ik een paar jaar later op alle fronten vastliep. Doordat ik iets online had gelezen, waren er veel herinneringen bovengekomen. Ik kon het niet langer wegstoppen, en ben gaan praten met een psycholoog.’
Ik slik even, dat was het moeilijkste gedeelte.
‘Dat heeft geholpen, ik heb het een plek kunnen geven. Alleen… mijn relatie met Erik is erdoor danig veranderd. Ik had voor hem gekozen omdat hij mij stabiliteit gaf. Hij was veilig. Na de therapie had ik dat anker niet meer nodig, ik kon voor mezelf zorgen. Ik kwam tot de ontdekking dat ik niet meer van hem hield. We hebben nog een paar jaar geprobeerd om de kar vlot te trekken, maar dat is niet gelukt…
De kinderen hebben daar weinig van meegekregen. Ze weten dat ik therapie heb gehad, maar niet waarvoor. Voor hen kwam het echt als een mokerslag, de mededeling dat we uit elkaar gingen.
Begrijpen
Ze moeten het weten, ik wil dat ze het begrijpen.’ Ik kijk naar Erik. ‘Ik zeg het ze vanavond, ze komen bij mij eten vanavond.’
Er wellen tranen op in mijn ogen. Ik heb het verhaal nu een paar keer verteld, en het lukt me steeds beter om niet emotioneel te worden, om me bij de feiten te houden. Maar het idee dat mijn kinderen dit te horen krijgen, wordt me even te veel.
Adèle zucht.
‘Jeetje… ik kan alleen maar zeggen dat ik veel respect voor jullie heb. Het is vast een lange, moeilijke weg geweest’. Ik knik. Een weg waarin Erik me gesteund heeft, en nu wordt afgedankt. Zo voelt hij het, en ik ook. Een weg die eerder is begonnen dan Erik denkt. Al jaren voor mijn therapie vroeg ik me af hoe dit verder moest, want ik wist dat ik echt niet meer van hem hield. Vanwege de kinderen hield ik mijn mond. Tot de bom uiteindelijk toch barstte.
Scherven voor de kinderen
En nu geven we de scherven door aan onze kinderen. Voor ons is het een nette breuk, de boel is precies doormidden gespleten, op het punt waar we er zelf het mes in hebben gezet. Samen, elk met één hand om het heft. Maar voor de jongens zitten er gekartelde randjes aan die ze niet in elkaar gepuzzeld krijgen. Zelfs van de overblijfselen kunnen ze geen begrijpelijk geheel maken, omdat er essentiële stukken ontbreken.
Het is ontzettend moeilijk, maar nodig. Vanavond geef ik ze die laatste stukjes.
Eline is vorig jaar na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (16) en Bob (15), wonen bij haar. De oudste, Frank, (18) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG