Het tekenen van het convenant, een emotioneel moment voor Phil

Poeh, er komt nu wel heel erg veel op ons af hoor. Ouderschapsplan schrijven, convenant doornemen, afspraken bij mediator, makelaar die veel informatie nodig heeft en het ondertekenen van de scheiding.

Het wordt nu helemaal ‘echt’

Nu is de dag daar, het tekenen van de scheiding. Het doet me op dat moment nog steeds zoveel pijn en verdriet, eigenlijk verbaast het me enorm dat het zetten van een handtekening me zo aangrijpt. Het verdriet was juist een stuk minder geworden de weken voor het tekenen. Maar ja, nu wordt het natuurlijk wel helemaal “echt”.

Zeven en een half jaar eerder zette ik ook mijn handtekening maar toen voor ons huwelijk. Nooit en te nimmer had ik verwacht dat het maar zo kort zou duren, natuurlijk mede omdat we elkaar toen al 22 jaar kenden, vanaf ons 16^e, en al zoveel lief en leed hadden gedeeld.

Eigenlijk was ons huwelijk voor ons beiden maar een formaliteit, mijn vrouw was het zat om uit te leggen waarom zij een andere achternaam heeft dan haar kinderen en daarom hadden we zoiets, ach dan gaan we toch gewoon trouwen op een dag dat het gratis is. Dus zogezegd zo gedaan.

Deze handtekening doet mij veel

Het is niet zo gek natuurlijk, maar deze handtekening doet me veel en veel meer. Ik zit eigenlijk als een wrak bij de mediator. Ik kan bijna geen woord uitbrengen van verdriet en onderga mijn lot maar, tenminste zo voelt het. Mijn vrouw lijkt ook verdrietig. Het lijkt alleen ook alsof ze verdoofd is.

Na het paraferen van alle pagina’s en het tekenen van het convenant en het ouderschapsplan is het afgerond. De mediator geeft ons nog een stukje uitleg over hoe het verder gaat, over de akte van berusting en dergelijke en geeft aan dat ze met ons beiden enorm te doen heeft en zelf er ook van ontdaan is. Zelf moet ze ook een traantje wegpinken terwijl dat juist nooit gebeurt, zoals ze zelf vertelt. Ze ziet haar beroep, en dat klinkt raar maar ik begrijp het wel, een beetje zoals een begrafenisondernemer ook zijn beroep moet uitvoeren. Wel betrokken maar op afstand en niet emotioneel betrokken, maar dat was in ons geval erg lastig omdat ze zo met ons te doen had. Dat maakte het er bij mij emotioneel niet beter op…

Liefde van mijn leven

Na het tekenen probeer ik de mediator nog te bedanken maar dat krijg ik alleen hakkelend en tussen de tranen door voor elkaar. We lopen samen de deur uit maar ik kan gewoon niets meer tegen haar zeggen. Ik wilde niet onbeleefd zijn ofzo maar ik was te verdrietig om iets uit te brengen.

Later die ochtend heb ik haar een berichtje gestuurd: “Je blijft altijd de liefde van mijn leven”.

Hoi. Mijn naam is Phil. Ik ben 45 jaar, vader van een zoon van 18 en een dochter van 15. In april 2021 stortte mijn wereld in toen mijn vrouw mij vertelde dat haar gevoelens voor mij weg zijn en dat ze onze relatie wil beëindigen. Graag deel ik in deze blog mijn ervaringen in deze verschrikkelijk moeilijke periode met jullie. Mijn 1^e blogpost is geschreven 10 weken nadat mijn vrouw vertelde dat ze niet met me verder wil. Ik wil graag mijn kant van het verhaal met jullie delen, waarbij ik hoop dat andere mensen die in soortgelijke situatie zitten hier steun uit kunnen halen of dat misschien zelfs kan worden voorkomen dat dit bij anderen gebeurt.

Lees ook de andere blogs van Phil.