Hij heeft een nieuwe vriendin, blog van Astrid

De dag die je wist dat ging komen is eindelijk daar.

“Hij heeft je gemist.” Huh, dat zal toch wel niet? Maar vriendin J. is er heilig van overtuigd. Ok, ik kan de stevige omhelzing van ex bij terugkomst van vakantie ook niet zo goed plaatsen. Maar dat hij me gemist heeft? Misschien heeft ze gelijk, kort geleden opperde hij dat we volgend jaar onder gelijke omstandigheden misschien maar weer met z’n drieën op vakantie zouden moeten gaan. Beter voor onze dochter en we kunnen het toch prima met elkaar vinden? Ik moet er persoonlijk niet aan denken, maar stiekem voel ik me gevleid. Sinds we uit elkaar zijn, krijg ik eindelijk beetje bij beetje de bevestiging die ik in 11 jaar relatie nauwelijks heb gehad. En hoe vreemd het ook klinkt, maar dat voelt goed.

Een week later. Op zijn eigen onbeholpen manier meldt ex dat hij een ander heeft. Niks voorzichtig inleiden, nee, tussen het afruimen van de borden door. Met dochter er bij. Geen ruimte voor vragen. We hadden een afspraak in het ouderschapsplan. Wat je tussen de lakens doet met een ander is je eigen zaak, maar dochter wordt hier voorlopig niet mee geconfronteerd. Maar zoals zo vaak schendt ex afspraken. Dochter is al op de hoogte. Weer ben ik degene die hem op een uitglijder moet wijzen. En weer ben ik aan het eind van het verhaal de zeikerd.

Het bestaan van ‘de ander’ komt hard aan. Ik wist dat deze dag zou komen. Ik ben na 1.5 jaar nog steeds de scherven van onze scheiding aan het opruimen. Maar voor mannen is dit blijkbaar makkelijker. En ik kan hem geen ongelijk geven. Een fris iemand, met wie hij niet alle ellende heeft meegemaakt die onze relatie heeft doen stranden. In gedachten hoor ik ook de nieuwe vriendin zeggen dat ik een zeikerd ben. Dat zij nooit zo moeilijk zou doen over wat er allemaal gebeurd is. Dat het leven met haar een stuk leuker wordt. Ik mag haar nu al niet en besef tegelijkertijd wat een onwaarschijnlijk kinderachtige houding dat is.

Maar mijn god, wat doet dit zeer. Alsof het nu ‘echt’ uitgemaakt wordt. ‘Niet met maar ook niet zonder elkaar kunnen leven’ is nu definitief voorbij. Ex kan het prima zonder mij. Niet dat ik hem terug zou willen. De koek was echt op. Maar toch kreeg ik af en toe -eindelijk- het gevoel speciaal te zijn. Een positie die ik nu aan een ander af moet staan. Ik herken overigens in alles wat hij doet en zegt over zijn nieuwe liefde de hem zo kenmerkende wispelturigheid. Diezelfde wispelturigheid waar ik knettergek van werd. Na huilbui nummer zoveel besluit ik dat ik haar hem van harte gun. Ik wens haar sterkte. En ik ga maar eens beginnen met de rest van m’n leven. Het wordt tijd.

(NB: deze blog is een tijdje geleden al geschreven maar op de plank blijven liggen. Ondertussen ziet de wereld er een stuk leuker uit. Wil je weten waarom? Lees dan mijn blog ‘oude liefde roest niet’)

Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.