Toen het nieuws kwam dat mijn ex wilde scheiden, omdat hij een ander had in ‘ons dorp’, stortte alles in. Een jaar ervoor waren we verhuisd naar zijn ‘oude’ dorp. Na zijn nieuws wilde ik direct verhuizen, vanwege de leugens. Mijn drie pubers wilden niet verhuizen. Begrijpelijk, want die waren al ingeburgerd. Ze hadden hun vrienden, sport en bijbaantjes. Als ik zou verhuizen, dan zouden ze boos op mij zijn. Het was de schouders eronder en het proberen in dit dorp. Ik kon in het huis blijven wonen, wat voor de kinderen belangrijk was.
Rollercoaster
Ik kwam in een rollercoaster van ingewikkelde emoties met mijzelf en mijn ex. We waren zo’n goed team, we dachten hetzelfde en dat was direct weg. Wij kwamen in een cirkel van actie-reactie. Ik wilde alles goed regelen voor de kinderen. Ik kon niet omgaan met de oneerlijkheid. Ik had veel gegeven en was zo vervangen. Waar was het respect? De kinderen weten niet alles, dat is goed en toch heb ik hier zelf last van gehad. Ik ‘bescherm’ hem weer.
Identiteitscrisis
Ik belandde in een soort identiteitscrisis. Ik wist geen weg met mijzelf en ik herkende mijzelf niet. Op wie ik altijd kon rekenen en wie mij steunde was weg. Maandenlang sliep ik 3 uur per nacht, dat deed bizar veel met me. Ik maakte vreemde keuzes, ik wist dingen niet meer, liep tegen muren aan, viel, wilde niet opstaan en toch stond ik op.
Leegte
Ik kon lang niet omgaan met de leegte als de kinderen bij hun vader waren. Ik gunde het hen, maar ik was eenzaam in een dorp waar ik niemand kende. Als de kinderen thuis waren ging het beter. Zij hadden me nodig. Tegelijkertijd kreeg ik te maken met hun boosheid en verdriet van de scheiding.
Ik had intensieve gesprekken met mijn psycholoog en ik had fysiotherapie vanwege het slapen. Het was afstand doen van iemand waar ik van hield, iemand die ik niet meer kende, die bizarre keuzes maakte en weer vreemd ging. De onzekerheid sloeg toe en ik twijfelde aan alles. Waarom had ik niets gemerkt, vertrouwde ik hem en was hij weer niet eerlijk? Hij wist toch hoeveel pijn en verdriet ik die eerste keer had?
Vertrouwen
Ik moest met mijn ex in contact blijven vanwege de kinderen. Ik vertrouwde hem niet, maar de kinderen waren mijn prioriteit. Ik hoopte lang op zijn spijt, dat hij mij bedrogen en verdriet had gedaan. Dit kwam niet.
Ik realiseer me nu hoe ernstig mijn mentale, psychische en fysieke klachten waren, ondanks alle hulp. Ik deed me beter voor en soms vraag ik me af hoe ik het jaar ben doorgekomen. Mensen zeggen dat ik dapper en sterk ben. Zo voelt het niet. Ik heb nog een weg te gaan, vooral mijn vertrouwen is kwetsbaar. De pijn wordt minder en dit worden de nieuwe wortels van mijn verleden.
Lo (44) schrijft wat ze heeft meegemaakt. Na 20 jaar samen te zijn, waarvan 18 jaar getrouwd, is ze nu 6 maand gescheiden en 12 maand uit elkaar met haar ex. Ze is moeder van drie pubers, woonachtig in een klein dorp, werkzaam in het onderwijs.
Lees ook de andere blogs van Lo.
Phil - 1 nov 2021
Hoi Lo, Natuurlijk ben je sterk. Je bent meer dan sterk, je bent een superheld dat je dit allemaal hebt doorstaan. Je hebt alle dingen gedaan die je moest doen: hulp gezocht, niet bij de pakken neer gaan zitten en jezelf keer op keer bij de kraag gevat en doorgegaan. Ik weet helaas hoe moeilijk het kan zijn, dus in mijn boekje ben je dan een regelrechte superheld. Bij mij is de pijn na iets meer dan 7 maanden zeker nog niet weg en ik zit nog volop in allerlei afhandeling (huis te koop, etc.) maar de pijn wordt gelukkig al minder. De pijn zal alleen maar minder worden, natuurlijk zullen er momenten of misschien zelfs periodes zijn dat het weer pijn doet maar ook daar komen we weer doorheen. Hou je taai en ga vooral door met de dingen die je zo goed doet! Phil
Lo - 18 nov 2021
Hoi Phil, Dankjewel voor je reactie. Dat doet goed als anderen zo reageren. Zo te lezen doe jij het ook super goed. De weg die we moeten begaan, die doorlopen we ook wel.
Anneloes - 4 nov 2021
Zo herkenbaar.. ik voel met je mee. Mensen om je heen, diegenen die overblijven althans, roepen dat je sterk bent. Maar zo voelt het voor mij ook helemaal niet. Maar als ik jouw verhaal lees ben ik ook geneigd hetzelfde tegen jou te zeggen, “ je doet het toch maar, dat is een teken van kracht ! “ Ik ben zelf nu 5,5 maand weg bij mijn ex. Althans, hij koos ervoor om ons huwelijk te ontbinden. Zomaar ineens, hij zei dat de koek op was, het gevoel weg. Nu zit ik samen met onze hond in een dorp, en probeer mezelf maar staande te houden. Voel me totaal verdoofd en ook jouw opmerking over een identiteitscrisis raakt me.. ik voel het ook zo. En ja, ook de hoop dat hij zich bedenkt en me terug laat komen, spookt nog dagelijks door mijn hoofd. Doet zo ontzettend veel pijn allemaal.. Ik hoop dat de pijn met de tijd zakt en ik mezelf weer leer waarderen en terugvind wat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Ik wens jou kracht en wijsheid
Merel - 4 nov 2021
Hoi Lo, een heel herkenbaar verhaal. Inmiddels zijn mijn ex en ik bijna 4 jaar uit elkaar (2 jonge kinderen). Er bleek na 2 maanden ook een ander te zijn waar hij direct mee ging samenwonen en een jaar later trouwde. De reden van de breuk was dit niet blijft hij volhouden. In het begin wilde ik ook antwoorden. Het frustreerde me. Maar mijn energie ging daar naar toe en niet naar mezelf. Ik was sterk zoals iedereen het zei maar voelde het zelf ook niet. Ik was gewoon aan het overleven en alle ballen hoog houden. Dit kunnen we voor de buitenwereld en onze kinderen heel goed. We willen voor iedereen het beste en gaan hiermee over onze eigen grenzen heen en vergeten liefde te geven aan onszelf. Nu ben jij aan de beurt. Het wordt beter, geloof me. Ook die leegte als de kinderen er niet zijn. Hier ga je zelfs van genieten op een dag. Ik weet ook, hier heb je nu helemaal niks aan want jij voelt dit nu nog niet zo. Advies: kleine stapjes. Wat heb je wel? Wat heb jij nodig? Je gaat je ex en alles er omheen niet veranderen, antwoorden mogelijk nooit krijgen. Maar wat kun jij eraan doen om je weer beter te gaan worden? Wees lief voor jezelf! Ben je verdrietig? Lekker verdrietig zijn en stop het vooral niet weg. Mij heeft mediteren geholpen, de natuur in gaan, elke avond 3 dingen opschrijven waar ik dankbaar voor was (al was het een lekkere cappuccino in de zon of een dikke knuffel van mijn kinderen), een scheidingscoach heeft me een stuk op weg geholpen, bij vervelende gedachte mezelf afvragen is dit de waarheid? Of bij een boze gedachte, wat zit hierachter? Maar weest lief voor jezelf en neem stap voor stap. Het is ook gewoon kl#te! Sterkte!
Lo - 18 nov 2021
Bedankt voor jullie reacties. Ook jullie verhalen zijn herkenbaar voor mij. Soms vraag ik me wel af of onze ex-en zich realiseren hoe diep geraakt we kunnen zijn. We gaan door en zijn sterk. Op een dag komt het geluk en de liefde ons weer aan.