Hoe ik worstel met mijn rol als ex, blog van Thera

Ik heb als vrouw natuurlijk een heleboel rollen, moeder, dochter, werknemer en ik ben ook een ex. Ex zijn is niet gemakkelijk. Ik heb in een eerdere blog Thera al eens aangegeven dat ik niet wist wat er als ex van me verwacht werd. Het wiel werd door mij zelf uitgevonden. Ik denk niet dat ik gemakkelijk ben. In het algemeen niet, maar als ex ben ik niet het meegaande type. Als ex wilden mijn gevoel en verstand niet mengen. Zeker die eerste periode niet. Waar ik als moeder graag een allerbeste relatie wilde met mijn ex, met zijn vriendin en de gehele ex-schoonfamilie, als ex-partner wilde ik met al die mensen helemaal níets te maken hebben.

Ik wilde mijn ex niet zien

Als mijn ex naar Groningen was verhuisd in die eerste periode, dan had hij me geen groter plezier kunnen doen. Eén van de Waddeneilanden of zelfs emigratie naar een ander land (overzees) was voor mij perfect geweest. Als ik hem maar niet tegen zou kunnen komen. Nergens, nooit. Met geen enkele mogelijkheid wilde ik hem zien, spreken, horen. En zeker niet met zijn nieuwe partner. Een hel leek het me. Het was ook een hel trouwens. Want we woonden bij elkaar in een dorp. Nog steeds, zelfs op loopafstand, want in dezelfde straat. Hoe ironisch kan het leven de kaarten schudden.

Geworstel met mijn rol als ex

Waar verstand en gevoel steeds op gespannen voet leefden, daar probeerde ik ergens de kalmte in mezelf te bewaren. Niet gelukt, denk ik achteraf. Maar ik deed echt wel mijn best. Ik heb in die beginperiode geworsteld met mijn rol als ex. Mijn rol als moeder, mijn rol als de oude partner en het oude familielid in een ex-schoonfamilie. Hoe wilde ik met mijn ex omgaan? Wat liet ik toe? Wat niet? Ik heb er enorm veel informatie over gezocht. Heb er pas geleden nog eens op gezocht en voor zover ik kan inschatten is er nog steeds niets over te vinden. We zijn inmiddels 9 jaar verder, dus wellicht moet ik toch eens in dat gat gaan duiken.

In die eerste maanden had ik ideaalbeelden van samen met ex (en nieuwe en oude familie) verjaardagen van de kinderen vieren, misschien zelfs samen kerst. Al snel bleek dat dat totaal niet haalbaar was (van beide kanten uit niet).  Dus nadat het ideaalbeeld viel, was het al snel zaak om dan een nieuwe, voor mij werkbare, uitvoering te vinden.

Ik hoef niet met haar te overleggen

Mijn ex en ik zijn samen ouders van onze kinderen. Wij konden dat goed samen, de rolverdeling vond ik tijdens ons huwelijk prima. Zelfs goed te noemen. De verdeling van de zorg, de praktische zaken, de betrokkenheid. Dat was in ieder geval iets wat te behouden moest zijn. Ik werd daar heel strikt in. Te strikt misschien. Ook achteraf gesproken. Altijd achteraf gesproken. Voor mij betekende dat, dat overleg over de kinderen, gebeurde met mijn ex. Niet met zijn vriendin. Ik had niets met zijn vriendin. En nog niet trouwens. Ik ben niet verliefd op haar geworden, ben er niet samen mee gaan wonen, ik hoef niet met haar te overleggen over mijn kinderen. Ze zal er ongetwijfeld een mening over hebben. En wellicht zelfs een goede, maar ik vond het zelf een brug te ver om over alle kindzaken ook nog met haar op één lijn te komen. Dat was met mijn ex al ingewikkeld genoeg. Overleg over de kinderen, het overdragen van de kinderen, dat gebeurde dus met en bij ex. Ik had met hem een afspraak. Kon hij niet op de afgesproken tijd, dan liet ik de kinderen niet achter bij haar. Ik wilde ze best een uur eerder brengen, een dag eerder eventueel of een half uur later als hij dan thuis was van zijn werk. Flexibel ben ik best, maar ik vind nog steeds dat ik daarin goed gedaan heb. Hij heeft een relatie met haar, niet ik. Ik heb met hem kinderen en niet met haar. Ik hoef de kinderoverdracht niet met haar te doen. Datzelfde geldt voor informatie uitwisselen over de kinderen. Ik kreeg soms wel eens een berichtje van haar. Ik antwoordde altijd naar hem.

Samen overleggen is ingewikkeld genoeg

Ik sta nog steeds achter mijn opstelling toentertijd. Vadertje en moedertje spelen dat konden wij zelf heel goed. Dat hij over de kinderen overlegde met haar vond ik niet meer dan logisch. Bovendien hadden zij andere problemen. Namelijk die van een samengesteld gezin. Dat betekent dat daar waar ik niet meer hoefde te overleggen over het hoe, wat en waarom over de kinderen en over hoe ik mijn huishouden voerde, zij wel samen moesten proberen een nieuw evenwicht te vinden. Ik ben daarin geen onderdeel. Daar zullen velen het wellicht niet mee eens zijn, maar ik wil mijn idee daarover toch eens uiteenzetten. Ik snap dat het belangrijk is om als ouders eenzelfde visie te hebben over bepaalde zaken. Misschien zelfs dezelfde afspraken te maken. Dat kun je heel strikt doortrekken, van eten tot bedtijd en van omgang met anderen tot afspreken met vrienden. Als je met iemand getrouwd bent (of samenwoont) dan is het al niet makkelijk om daarin op alle details op dezelfde lijn te komen. Ik kan me verschillende grote en kleine discussies herinneren met mijn ex over de kinderen en hoe ze op te voeden. De grote lijnen kwamen overeen, maar de details en de weg daarheen was zeker niet gelijk.

Na een scheiding wordt dat samen overleggen nog ingewikkelder. Het is zijn visie en mijn visie. Zijn huis en mijn huis. Nog ingewikkelder wordt het als er nieuwe partners een rol gaan spelen. Dan wordt het zijn visie, mijn visie en hun visie. En wat mij betreft ONMOGELIJK daarin een goede overeenstemming te vinden. Uitzondering daargelaten, want die zullen er altijd zijn. Zelfs met een goede verstandhouding (die mijn ex en ik tijdens ons huwelijk hadden) is het niet altijd goed te leiden, met een slechte(re) verstandhouding is het niet te doen. Ik vind dat ik bovendien het onderspit delf in een driehoeksverhouding. Zij zijn ten slotte met zijn tweeën, en ik maar alleen. Zij wonen samen en ik alleen. Bovendien waar houdt dan het overleg op? Zij heeft ook een ex-partner. Wil dat zeggen dat ik met hem moet overleggen, en met zijn nieuwe vriendin, eventueel met mijn nieuwe partner. En met de ex van die partner en met die ex. Het is gewoon niet te doen om al die verschillende mensen op één lijn te krijgen.

Ik bemoei me niet met zijn huis

Niet te doen, en dat maakt zaken erg ingewikkeld. Daarom voor mij al snel het plan: ik overleg met mijn ex. Ik bemoei me niet met zijn huis en zijn zaken. En hij moet zich niet bemoeien met mijn huis en mijn zaken. Vervelend voor hem, want hij zit waarschijnlijk tussen twee meningen. Wat in een samengesteld gezin ongetwijfeld altijd een issue is en zal blijven. Maar nogmaals, ik vind dat ik daar geen boodschap aan heb. Ik heb als alleenstaande moeder weer heel andere problemen. Daarover zou ik weer een heel andere blog kunnen schrijven. Alleen leven is gewoon niet hetzelfde als met twee. Niet als de kinderen er zijn, niet als de kinderen bij hun vader zijn.

Verwarrend voor de kinderen al die verschillende regels? Misschien wel, maar het schept duidelijkheid als de ouders in hun eigen huis zo consequent mogelijk zijn. En misschien is het belangrijkste wat je meegeeft, dat je je ex respecteert in de keuzes als ouder en dat je vertrouwen hebt in je ex als ouder. Want vertrouwen in mijn ex als ouder heb ik altijd gehad. En ik vind dat ik datzelfde vertrouwen als ouder ook mag krijgen