Met de aanstaande verhuizing van mijn ex voor de deur doemt er een belangrijk punt op. Het ouderschapsplan zal aangepast moeten worden. Met name de wisselmomenten zijn een onderwerp van gesprek. Het opstellen hebben we gedaan met behulp van een mediator. Nu gaan we het proberen zonder. Maar let op. Geen mediator gebruiken is niet voor iedereen een goed uitgangspunt. Wij gaan dit proberen, omdat we een goede verstandhouding hebben. Als gesprekken over de kinderen moeizaam gaan, dan is een mediator het beste. Het evenwicht is belangrijker dan het resultaat.
In de drie jaar dat we nu het ouderschapsplan uitvoeren hebben zich geen grote problemen voorgedaan. De kwaliteit van het ouderschapsplan is goed te noemen. Dit is dankzij de mediator. Aan de andere kant hebben mijn ex en ik inzet getoond om het zo goed mogelijk uit te voeren. Dit is mede mogelijk gemaakt omdat we onze intenties in ons hart dragen. De intenties die we afgesproken hadden waren als volgt:
Na ontbinding van het huwelijk blijven de ouders die gezamenlijk gezag hebben, dit gezag op gelijkwaardige wijze gezamenlijk uitoefenen;
Een kind over wie de ouders gezamenlijk het gezag uitoefenen, behoudt na ontbinding van het huwelijk recht op de verzorging en de opvoeding door beide ouders;
Iedere ouder heeft de plicht om de ontwikkeling van de band van het kind met de andere ouder te bevorderen.
Bij elke gesprekspunt heb ik – en ik denk ook mijn ex – deze drie intenties ter harte genomen. En dan komen de oplossingen vanzelf.
We volgen wel een normaal proces om de afspraken te maken. We leggen eerst de zaken open op tafel. We geven onze grenzen en wensen aan. We besluiten nog niets, maar laten de wederzijdse grenzen en wensen inwerken op ons. De emotie kan dan wat temperen en de ratio van ons beiden krijgt een kans om mee te doen. Na een weekje praten we opnieuw om aan elkaar duidelijk te maken hoe we er in zitten. Hier volgt een blauwdruk uit. Ook daar denken we we rustig over na. In een derde gesprek nemen we de eerste echte beslissingen waarbij we ruimte geven aan alle betrokkenen om een soort van beste resultaat te behalen. Onze intenties van het ouderschapsplan is de meetlat waarlangs we de besluiten en vooral de gevolgen leggen. En pas daarna gaan we in overleg om het ouderschapsplan aan te passen. Hiermee weten we dan zeker dat we het eens zijn. En in de toekomst kan ons geheugen ons in de steek laten. Maar het getekende addendum vergeet niets.
Na drie jaar wordt het ook zaak om de ingeslopen veranderingen vast te leggen. De financiën zijn veranderd. Onze beider leef en werksituaties zijn sterk veranderd. Dit zijn geen grote veranderingen, maar wel goed om nu eens op te schrijven voor de toekomst. Nu komen de wisselmomenten ook aan bod en dat is wat lastiger. We hebben in feite een extra intentie nodig. Ik ga voorstellen om deze extra intentie aan ons ouderschapsplan toe te voegen:
Iedere ouder werkt mee om de kinderen – in overleg – zo veel mogelijk samen te laten zijn.
Deze intentie hebben we in ons oriënterend gesprek uitgesproken naar elkaar. En dat gaat betekenen dat Inara een dag langer bij mijn ex blijft als die verlof heeft. Je zou kunnen zeggen dat ik een dag inlever. Ik zie het als een dag extra voor Inara. Een dag extra met haar zus.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden en inmiddels hertrouwd. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als hertrouwde vader. Daniel woont samen met Patricia en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar Voor onze kinderen is op 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG