Roze wolk
Toen ik jaren geleden op de roze wolk mijn ouders vertelde dat ik verliefd was geworden, hoopte ik op applaus en feestelijk gejoel. Tessa had eindelijk een man. Hoeveel jaren daarvoor hadden ze me met regelmaat gevraagd of er ook eens een partner in beeld zou komen? Ik dacht…. te naïef. Ik kon het wel van de daken schreeuwen: ik had een vriend.
Ze vroegen geïnteresseerd naar zijn baan, in hun ogen een baan die niet hoog stond aangeschreven en nee hij kon daar niet van rond komen. En in dezelfde adem vertelde ik ze dat hij gescheiden was en twee kinderen had. Mijn ouders verstarden, hun ogen werden groot en de eerste vraag was: zou je dat nou wel doen? Ik was roze gekleurd, hevig verliefd en schrok van hun reactie. Toen ik jaren daarna vertelde dat ik ging samenwonen met deze man, vroegen ze me: is dat verstandig? En toen ik een paar maanden geleden vertelde dat de jongste hier op ons woonadres was ingeschreven, zag ik ze hun ogen neerslaan en een zucht slaken. Alsof ze verslagen waren en hun dochter de afgrond in was gezakt.
Naïef
Ik was naïef toen ik er aan begon, en nu, al die jaren verder, begrijp ik ergens hun reactie wel. Zou ik het stiefmoederschap aanraden aan anderen: nee! Zou ik het nu anders willen: zeer zeker ook nee! Maar naïef was ik wel.
Al die jaren dat mijn collega’s en vrienden mij vertelden over hun kinderen en kleinkinderen, stond ik er vaak maar een beetje stom bij. Zo voelde het in ieder geval. Geen onderwerp waar ik over mee kan praten en het besef dat ik hier ook nooit over mee zou kunnen praten. Zinnen als: dat weet je pas als je kinderen hebt, of: wees maar blij dat je geen slapeloze nachten hebt. Nu met het stiefkind in huis weten ze er vaak ook te weinig van en ze hebben geen idee hoe complex het kan zijn. Met regelmaat krijg ik te horen: je mag voor ze zorgen, maar je zult nooit echt voelen hoe het is om kinderen te hebben of vage woorden als: nou, wees maar blij dat je de luiertijd niet hebt meegemaakt, daar mis je niets aan.
Iedere situatie is anders
De reactie van mijn ouders maakte in ieder geval dat ik mijn ervaring en de problemen waar ik tegen aan liep, niet met ze kon bespreken. Bij alles hoorde ik ze denken: we hebben je zo nog gewaarschuwd. Ondertussen las ik versneld alle boeken die ik er over kon vinden en vroeg ik mensen die stiefkinderen hadden naar hun ervaringen. Maar wat je ook hoort, leest en bespreekt, iedere situatie is anders. Het is telkens buigen, meebewegen en vaak tegen de stroom in.
Moe
Ik ben moe. Moe van alle veranderingen van de laatste tijd, van alle emoties en van alles waar je bij veel mensen niet terecht kan. Mijn ouders gunden me het huisje boompje beestje, kinderen krijgen bij je man en bij elkaar blijven tot de dood. Tegelijk is dat niet meer van deze tijd en ontstaan er veel stiefsituaties en samengestelde gezinnen. We zijn op onze manier allemaal onze eigen werkelijkheid aan het vormgeven, met liefde, met moeite, met energie en we hopen op het beste.
Niet meer kunnen missen
Mijn gevulde huis met levendigheid zou ik niet meer kunnen missen. Ik heb hier, nee: wij allemaal in huis hebben hier heel hard voor gewerkt en het voelt goed en is genieten en het is vallen en opstaan en weer doorgaan. Ik probeer zo veel mogelijk te genieten en me te richten op de toekomst, maar af en toe terugkijken en beseffen wat er allemaal is gebeurd, welke avonturen ik heb meegemaakt en in welke valkuilen ik ben gestapt is voor mij ook nodig. En voor de stiefouders die deze blog lezen: je bent niet alleen.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
Elsbeth - 24 okt 2020
Tessa wat een mooi stukje en wat begrijp ik je goed. Vooral je laatste zin "Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel." is voor mij uitermate herkenbaar. Vanuit een iets andere invalshoek, ik had zelf een dochter toen ik mijn man leerde kennen maar toch..... Een stiefmoeder, ik gebruik dit woord niet graag ik heb echter geen beter alternatief, is zo afhankelijk van de dynamiek tussen haar partner en in dit geval (en ook in mijn situatie) zijn ex. Zijn deze mensen in staat om beide met een in acht name van het belang van de kinderen hun toekomst vorm te geven dan zijn er kansen voor een stiefouder om op een rustige manier met de weg der geleidelijkheid in de situatie te groeien. Dit betekent m.i. dat alle eventueel nog niet verteerde ongenoegens niet op elkaar worden afgereageerd door in grote mate de kinderen te gebruiken als pionnen in een schaakspel maar dat er met structuur en wederzijds respect naar verwerking wordt gezocht. Is dit niet het geval dan ben je als stiefouder vogelvrij en een zeer gewild "schaakstuk" voor, laten we het maar even kort omschrijven de teleurgestelde, verbeten en wraaklustige ex. Kinderen zijn namelijk heel goed bruikbare chantagemiddelen. Dit laatste slaat erg op mijn situatie maar misschien ook op jouw situatie. Met het feit dat jij inmiddels 10 jaar stiefmoeder bent van 2 jongens met je voorgeschiedenis (visie ouders etc.) in acht genomen maak ik een heel diepe buiging voor je. Jij moet een realistische en sterke vrouw zijn dat kan namelijk niet anders. Jouw rol in het geheel is voor mij duidelijk, een belangrijke! Dat is m.i. inmiddels dik bewezen. Hoef ik je denk ik ook niet te zeggen want dat weet je wel. Jij kunt flexibel zijn, een stap terug doen indien nodig en bent in staat om alle belangen te laten meewegen. Ik hoop dat de andere personen binnen je gezin en de ex dat ook kunnen. Na 10 jaar vul je een wezenlijk deel in, in het leven van je stiefkinderen. Elsbeth
Tessa - 24 okt 2020
😘dank je wel!
Maris19 - 30 okt 2020
Je gevoelens zijn heel herkenbaar. Na een stukgelopen relatie met een man met 2 kids, zei ik 'Nooit meer!' Niets eens om de kids zelf, maar om al het gezeik wat je erbij krijgt. De ruzies tussen partner en ex. Het wel mogen zorgen en verzorgen, maar niet bemoeien. En toch, toch ben ik er weer aan begonnen. We wonen nu zelfs samen. En is het makkelijk?! Nee, zeker niet. De ruzies tussen partner en de ex zijn nog erger. De kinderen hebben een rugzakje. Het zorgen is nog meer, want we wonen nu onder 1 dak. Maar er is wel veel liefde en warmte van en voor de kids. Ik doe mijn best, maar probeer mezelf niet te vergeten. Echter als je me nu vraagt, zou je er weer aan beginnen?, dan kan ik niet volmondig ja zeggen. Stiefouder, ik vind het niet makkelijk. Dus applaus voor jou en een dikke knuffel
Kim - 3 dec 2020
Lieve Tessa, met veel drukte rondom mijn eigen samengestelde gezin, vandaag even de tijd genomen jouw blogs allemaal weer even terug te lezen, sorry, ik had er wat gemist ;-) Ik vind het zo ontzettend herkenbaar wat je schrijft en dat is fijn! Want wat hebben we af en toe momenten dat we ons alleen voelen. Zeker als je schrijft over een onvervulde kinderwens maak ook ik een diepe buiging voor je. Het niet hebben van eigen kinderen, maar wel 'moeten dealen' met andermans kinderen wat je ook nog eens niet altijd in dank wordt afgenomen is ongelooflijk pittig. Maar ik hoop dat je ook de resultaten ziet van wat jij dit gezin hebt gegeven. Een stiefzoon die ervoor kiest (uiteraard naar aanleiding van de situatie) om bij jullie zijn veilige haven te krijgen en toch ook de ex die ondanks haar misschien wel jaloezie ten opzichte van jou en jouw relatie met haar ex, weet dat het bij jullie 'goed' is. En wat gaaf he, zo'n kind ineens fulltime in huis, die je dan ook nog vertrouwt en dingen met je deelt... het is even wennen, kost soms tomeloos veel energie (zeker in combinatie met thuiswerken!) maar hoe fijn en bijzonder dat je ze iets van jezelf op deze manier kan meegeven. Liefs!
Tessa - 3 dec 2020
Dankjewel Kim. Je woorden doen me goed. Xx