Ik gaf mijn kind aan papa, blog van oermoeder Evelien

‘Misschien moet ik haar aan papa geven,’ hoorde ik mezelf tegen mijn nieuwe lief zeggen tijdens het kerstdiner. ‘Misschien gaat ze daar gelukkiger worden.’ Ik had net mijn laatste hapje langoustine doorgeslikt in een sterrenrestaurant aan de Noord-Hollandse kust.

Ze sliep met zijn gedragen T-shirt, had al zeker drie jaar een verkreukelde foto van hem onder haar kussen liggen en rende, in een ontroostbare huilbui, achter zijn auto aan wanneer hij de straat uitreed – elk weekend weer. Deze scheiding was, ze kon nog niet eens lopen toen we uit elkaar gingen, voor haar een waar drama. Haar papa niet elke dag om zich heen hebben brak haar op en daarom maakte ze ruzie met mij. Ruzie over pindakaas als hartig of zoet beleg, over rolschaatsen na het eten – in het donker. Ze maakte ruzie over bijna alles.

Ergens rond haar zesde vroeg ze op een dag: ‘Mama, kunnen we het niet omdraaien?’ Ik deed net de smeerkaasboterham voor de overblijf in het K-3 bakje en keek haar aan.

‘Wat omdraaien, schat?’

‘Nou, gewoon. Dat ik bij papa woon en dan om het weekend bij jou ben.’ Ik stopte met ademen en zei… ik weet eigenlijk niet meer wat ik zei. Sommige herinneringen liggen kristalhelder in mijn geheugen, deze reactie niet. Wat ik wel weet is dat daar het zaadje geplant is voor mijn kerstdinergesprek.

En toen ze acht was zag ik door mijn tranen de kristallen wijnglazen flonkeren. Zette een ober, met zijn linkerhand op zijn rug, een groot wit bord met hertenfilet voor mij op het witlinnen tafellaken. Pakte mijn lief mijn hand en zei: ‘Kun je dat aan? Jij, oermoeder, en dan zonder je dochter verder?’ Een half jaar later woonde ze bij papa.

De oermoeder heeft het zwaar te verduren gehad; ze heeft tornado’s doorstaan, is tijdens springtij door de golven gedoken – ogen dicht en adem in, kopje onder maar ze kwam weer boven. Ook dochterlief en alle betrokkenen hebben hun portie gehad. En nu komt Kerst er weer aan. Ik ga dit jaar in hetzelfde restaurant weer mijn zegeningen tellen. Want wat me erdoorheen heeft gesleept is de kunst om te kijken. Dingen te zien die ertoe doen, die het leven nu de moeite waard maken. En de wetenschap dat deze kleine lieverd niet tégen mij maar vóór papa heeft gekozen, toen. En we nu allebei weer in haar leven mogen zijn.

 

Volgende maand meer over: de kunst van het kijken.

Evelien (49) is part-time moeder en stiefmoeder. Zeventien jaar geleden is zij gescheiden. Ze blogt over ouderverstoting en andere gevolgen van haar – ooit soepele – scheiding: een samengesteld gezin met pubers, persoonlijke groei, miljoenen moeilijke keuzes. Hoe blijf je moeder van een kind dat je buitensluit?  Ze schreef er ook een roman over: Ik vind papa veel liever dan jou.

 

Vind je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media.