Ik hoorde bij de vijand in de vechtscheiding, blog van Felix

In mijn boek “Ouderverstoting, door de ogen van een kind”, beschrijf ik hoe de scheiding van mijn ouders mijn leven heeft beïnvloed. Met het schrijven van mijn boek geef ik het kind in mij een stem, maar voorbij is het ouderverstotingssyndroom nooit. Het is altijd iets om bij stil te staan, omdat het nu eenmaal deel heeft uitgemaakt van het grootste deel van mijn leven.

Mijn vader is van mijn zesde tot mijn tweeëndertigste verstoten geweest. In mijn blog blik ik terug en kijk ik vooruit naar momenten in mijn leven. In deze blog wil ik terugkijken naar het prille contact dat ik met mijn vader had na ons eerste contact.

Voor het eerst weer contact

In de zomer van 2019 had ik voor het eerst sinds het einde van de omgangsregeling weer serieus contact met mijn vader. Ik had twaalf jaar ervoor al eens een brief aan hem gestuurd waaruit een gesprek voortvloeide. Ik was toen vooral op zoek naar antwoorden.

Tot mijn spijt heb ik het contact weer laten doodbloeden destijds. Ik kon me nog niet losmaken uit het loyaliteitsconflict waarin ik mij bevond. Dat was nu helemaal anders. Ik nam contact op met de intentie hem te leren kennen en hem deel van mijn leven te laten zijn. In mijn hoofd was ik daar al jaren mee bezig, maar voor hem kwam het als een verrassing.

Tijdens ons eerste gesprek ging ik er heel nuchter in. Ik wilde het verleden wel bespreken, maar dan vooral snel achter me laten en vooruit kijken. In mijn ogen was de vechtscheiding van mijn ouders iets tussen hun. Ik vond het wel raar om niet even kort te spreken over acties van hem die op mij grote indruk hebben gemaakt, maar daarna wilde ik graag door.

Realistisch was ik ook. We waren vreemden voor elkaar en wellicht zou het ook niet werken tussen ons. Ook dan zouden we eerlijk moeten zijn. Ik ging met een goed gevoel naar huis, ondanks dat ik hoofdpijn had van het vele denken en praten. Die avond was voor mij heel intensief. Uiteraard moest ik alles thuis ook nog aan mijn vrouw gaan vertellen waardoor het echt een latertje werd die dag.

We hebben de eerste avond afgesproken om het contact op een rustige manier op te bouwen. Vooral het contact tussen ons was belangrijk. Contact met bijvoorbeeld zijn andere kinderen en zijn vrouw zou later wel komen. We wilden elkaar eerst leren kennen. 

Op een laag pitje

De week erna ging ik met mijn gezin op vakantie. Tijdens deze vakantie ontving ik een bericht van mijn vader met het verzoek het contact tussen ons alweer op een laag pitje te zetten de komende tijd. Zijn vrouw bleek onverwacht toch moeite te hebben met het plotse contact tussen ons. Zijn vrouw kende ik ook, hij was al met haar samen ten tijde van de omgangsregeling die ik als kind met mijn vader had en die uiteindelijk stukgelopen is. 

Ik merkte aan hem dat hij dit ook een heel vervelend verzoek vond, maar gaf aan geen stiekeme ontmoetingen met mij te willen hebben en het eerst even af te willen wachten. Ik snapte ook dat hij geen soort van dubbelleven wilde gaan leiden en begreep dat hij op dat moment ook spreekwoordelijk schaakmat stond. Ik kon uiteraard niet anders dan hier in meegaan op dat moment, ook al was het echt een domper. Hij gaf wel aan het contact met mij niet te willen opgeven. Dat stemde me wel enigszins gerust ook al heb ik er de rest van de vakantie dagelijks aan gedacht.

Ik was onderdeel van de vijand

In de periode daarna kwam ik erachter dat de vrouw van mijn vader bepaalde dingen uit het verleden niet had verwerkt. Ik had dit verleden weer actueel gemaakt en ik was kort gezegd de trigger hierin. Ik was onderdeel van de vijandige zijde van de vechtscheiding.

Mijn vader had uiteraard veel verdriet om mij gehad toen de omgangsregeling werd beëindigd, dus positieve herinneringen aan mij waren er niet bij haar. Zij had het verdriet van mijn vader destijds vanaf de zijlijn aangezien en dat kwam nu naar boven.

Tegelijkertijd gaf ze aan dat ze met haar verstand wist dat ook ik een slachtoffer ben en zeker niet vijandig was. Toch was ik gevoelsmatig een trigger, wellicht een bedreiging. Wat ik ondanks de teleurstelling wel sterk vond was dat ze bereid was hier iets aan te doen. Dat was voor mij een kleine geruststelling op dat moment.

Ouderverstotingssyndroom

De maanden vorderden en met mijn vader kon ik maar mondjesmaat afspreken. Eigenlijk werd het voor mij steeds iets lastiger omdat ik voelde dat het contact met mijn vader al snel heel vertrouwd aanvoelde. Ik was oprecht blij met de stap die ik had genomen om het contact weer op te pakken.

Gedurende deze eerste contacten werd ik ook geconfronteerd met het ouderverstotingssyndroom, waar ik tot aan dat moment nog nooit van had gehoord. Mij bekroop dus ook een gevoel dat het hele contactverlies al die jaren onnodig was geweest. Hij had alles van mij gemist tussen mijn zesde en tweeëndertigste en ik van hem.

Zijn ouders, mijn opa en oma, waren overleden zonder dat ik ze echt heb leren kennen. Sterker nog, ook hen zag ik als deel van het “slechte”  tijdens mijn jeugd. Dat kwam allemaal hard binnen.

Daarbovenop bleek ik, ook een slachtoffer, nu ook nog gezien te worden als vijandig. Dat terwijl ik als kind van vier (de leeftijd waarop mijn ouders scheidden) totaal geen invloed had om hun acties onderling. Nu we weer contact hadden, kon dat ineens niet in het tempo dat we gevoelsmatig wel wilden. Ook al kon ik er niets aan doen, het stak van binnen wel enorm. 

Zoals gezegd, de vrouw van mijn vader deed ontzettend haar best om aan het verleden te werken en zij maakte hier stappen in. Dit ging niet van de ene op de andere dag, maar het werd steeds iets beter. Ik had hier natuurlijk helemaal geen zicht op want ik sprak haar nagenoeg nooit. Als ik een afspraak met mijn vader plande keek hij wat het juiste moment daarvoor was.

Gedurende de tijd verstreek hoorde ik echter steeds positievere signalen van hem. Dit vond ik erg fijn om te horen. Ook al kon niemand hier bewust iets aan doen, toch deed het zeer om (onbewust) gezien te worden als iets slechts. 

In gesprek met de vrouw van mijn vader

Een jaar na het eerste contact heb ik op verzoek van de vrouw van mijn vader een wandeling met haar gemaakt. Dit was ook een onderdeel van het werken aan het verleden vanuit haar kant. Een onzeker gevoel bekroop me kort nadat ze het voorstelde.

Uiteraard ging ik mee, maar hoe zou ik het gesprek in moeten gaan? Hoe moest ik me opstellen? Naar mijn mening had ik mezelf best terughoudend opgesteld het jaar ervoor. Ik heb het geïncasseerd en nooit contact met mijn vader geclaimd als dat niet ging, hoe graag ik ook wilde afspreken en hoe zeer het soms ook deed. Ik had hem wel eens twee maanden niet gezien, naar mijn gevoel veel te weinig maar het kon nu immers niet anders.

Ik heb toen advies ingewonnen bij een specialiste bij de huisarts. Mijn belangrijkste vragen aan haar waren waar ik een grens moest trekken als ik wellicht in een hoek gedreven zou worden. Ik wilde het herstel absoluut niet beschadigen want ik wilde immers gewoon contact kunnen hebben. Maar ik wilde ook niet accepteren dat ik de vijand was. Dat was ik namelijk niet. 

Ik neem mijn ouders zelfs niets kwalijk, ook al heeft hun manier van scheiden mij naar mijn mening kansloos gemaakt in het contact met allebei mijn ouders. Toch wil ik niet in verwijten vervallen en me focussen op de jaren die we nog voor ons hebben. Dat vond ik ook toen het belangrijkste. 

Benoemen

Ik zocht de balans tussen mijn eigen belang en het hogere belang (normaal contact) en had advies nodig voor het geval ik op zo’n punt zou belanden tijdens de wandeling. Het advies was kort en duidelijk: benoem het als je het met dingen niet eens bent. Dat was de rode draad. Ik ging met een opluchting het gesprek uit waarna enkele dagen later een fijne wandeling volgde.

In een hoek gedreven werd ik niet. Wel merkte ik op dat ze soms antwoorden op vragen probeerde te krijgen uit het verleden. Een mededeling dat ik het niet wist en dat het niet mijn zaak was volstond. Tevreden reed ik na de wandeling van meer dan tien kilometer naar huis. 

Toch zou het nog een aantal maanden duren voordat ik vrij zou kunnen afspreken met mijn vader. Inmiddels zijn we op dat punt aangekomen en dat is fijn. Ongeveer anderhalf jaar na het eerste contact ben ik voor mijn gevoel op het punt aangekomen waarbij we vrij en onbeperkt contact kunnen hebben.

Liefs Felix

In mijn boek “Ouderverstoting, door de ogen van een kind”, beschrijf ik hoe de scheiding van mijn ouders mijn leven heeft beïnvloed. Na meer dan twintig jaar geen contact te hebben gehad met mijn vader, besloot ik twee jaar geleden weer contact op te nemen en bleek er sprake geweest te zijn van het ouderverstotingssyndroom.

Hier ben ik zelf achter gekomen, niemand heeft mij hierbij kunnen helpen of ondersteunen. Het was een grote zoektocht waar ik als completer mens uit ben gekomen.

Lees ook de andere blogs van Felix.