Ik koester vandaag, gedicht van I-Pat

Zondag was het, je kwam naar me toe rennen. Ik kon je heel even zien. 
Je armpjes wijd in een lange roze jurk en witte gympies.
Je sprong in mijn armen en je begon meteen met vertellen.
Je vertelde over je zwemles in badje twee. Je vertelde over school.
En je vertelde me dat je me heel erg hebt gemist en je volgende vraag is, of ik wat van je speelgoed, dat nog bij mij ligt, wil opsturen.

Er is weinig tijd, dus we gaan snel even spelen.
Je hebt nog geen idee van goed of fout. 
Je hebt nog geen idee van wat jou is aangedaan.
Jij wordt voor de gek gehouden en door je jonge leeftijd geloof je het uiteraard nog. 
Ik kan het je niet kwalijk nemen.
Het heeft op dit moment geen zin om dingen te veranderen, dat doe ik wel weer als je straks weer gaat. Voor nu koester ik ons moment.

Vandaag, op deze zondag, zal ik alles even met rust laten.
Ik ga jou helemaal niet belasten met mijn gevecht om jou.
Ik pak je stevig vast en fluister in je oor dat je even moet vergeten wat er allemaal is gezegd. Alles is gelogen en als je straks ouder bent zal ik je dat allemaal laten zien.

Het zijn twee leugens geweest die ervoor zorgen dat je van mij wordt verstoten. 
En het doet pijn, want hoe bewijs je iets wat niet is gebeurd?
Ik laat het even met rust vandaag. 

Want vandaag ben je heel even bij mij!

Dat koester ik.

I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.

Lees ook de andere blogs van I-Pat.