Paula doet dé melding; ik wil scheiden

Ik moest mijn man Martijn vertellen dat ik zo niet verder kon, ‘ik wil scheiden’. De dagen voor het gesprek, voelde ik me leeg, moe en somber. Liep als een zombie door het huis. Hij merkte niets op, leek juist vrolijker dan normaal, alsof hij het helemaal voor elkaar had.

Ik wil scheiden

Voor onze dochter (11) had ik een speelafspraakje geregeld na schooltijd, zodat ik eerst alleen met hem kon praten. Het hele gesprek kan ik me niet meer woord voor woord herinneren, ik heb helaas geen ijzersterk geheugen. Wel weet ik dat hij het niet leek te geloven, dacht dat ik er even doorheen zat ofzo.

Hij was gewend mij wel te kunnen bespelen, manipuleren. Mijn besluit stond echter vast, ik had geen andere keus meer, voor mezelf én mijn dochter. Omdat ik niet met verwijten wilde gooien, heb ik vooral aangegeven dat we te verschillend zijn en elkaar al die jaren teveel aan elkaar hebben aangepast, zodat ieder van ons niet meer zichzelf kon zijn. Naarmate hem duidelijker werd dat ik niet van gedachten zou veranderen, wisselden de pogingen mij over te halen zich steeds vaker af met woede en verwijten.

Toen ik eindelijk had gezegd ‘ik wil scheiden’, en onze dochter thuis kwam, vertelde hij het haar gelijk – zonder met mij vooraf te overleggen. Hij zei meteen hoe zielig hij het voor haar vond. Het eerste wat mijn dochter 1 op 1 tegen mij erover zei was “Mama, ik begrijp het. Ik hoop dat jullie straks minder ruzie zullen hebben.”

Spanningen waren om te te snijden

De spanningen waren om te snijden die paar maanden tot ik mijn eigen huurwoning vond. Elk moment dat we met zijn 2-en of 3-en (met onze dochter) in 1 ruimte waren, opende hij de aanval, en betrok daar zoveel mogelijk onze dochter bij. Ik vluchtte zoveel mogelijk naar mijn eigen slaapkamer, een rommelkamer waarin we een luchtbed hadden gezet, zodat we apart konden slapen. Dat ik gevoelens had gekregen voor een man die ik online had leren kennen en met wie ik zo’n fijne band voelde, was voor Martijn natuurlijk heel pijnlijk. Tegelijkertijd hielp dat om hem te laten beseffen dat het echt over was voor mij. Zonder die vriend had hij veel langer blijven trekken aan mij om het te blijven proberen.

Ik besloot op zoek te gaan naar een huurwoning in de buurt én benaderde schoolmaatschappelijk werk van de basisschool, waar onze dochter in haar laatste jaar zat. Ik wist dat het op zijn zachtst gezegd geen gemakkelijke scheiding zou worden, voor ons allemaal, en vooral voor onze dochter.

Blij met eigen plek

Toen kreeg ik de sleutel van mijn huurhuisje, een klein appartementje 3 hoog achter, maar ik was superblij met mijn eigen plek! Ik was tijdens de relatie met mijn ex steeds meer geïsoleerd geraakt van familie en vrienden en ik begon de banden voorzichtig weer aan te halen. Blij weer de verbinding te kunnen én mogen maken, niemand meer die daarover iets te zeggen had. Ik moest met duizend euro de verhuizing bekostigen en de spullen die ik voor mezelf en mijn dochter nodig had. Dat ging niet lukken, dus vroeg ik familie en vrienden om hun oude spullen (eethoek, bed, strijkplank, kast, lampen, wat ze maar konden missen). Wat was ik dankbaar voor alles wat ik kreeg, ook al was het mijn smaak niet. Lekker belangrijk, ik had een dak boven mijn hoofd en de basisvoorzieningen.

Mijn naam is Paula, ik ben 47 jaar oud en heb een lieve dochter van 15. Ik heb 26 jaar een destructieve relatie gehad met een narcistische man en ben nu heel dankbaar dat ik alweer 4 jaar een liefdevolle en zorgzame relatie mag ervaren. Nadat ik de beslissing nam om te scheiden, heb ik in 4 jaar tijd 4 zittingen gehad, 2 x een mediationtraject en heb ik te maken gehad met ouderverstoting en de gevolgen van narcistisch misbruik (PTSS en burnout). Mijn dochter heeft 3,5 bij haar vader gewoond en woont sinds november 2018 bij mij na door haar vader uit huis te zijn gezet. Met hulp van mijn therapeute krabbel ik weer op en leer ik met het gedrag van mijn ex en mijn dochter omgaan. Als ik iets geleerd heb van dit alles is het dat ik veel sterker ben dan ik had verwacht!

Lees ook de andere blogs van Paula.