Daar zat ik dan met mijn goeie gedrag. X saboteerde net voor het einde het mediatontraject, bestookte me met tal van eenzijdige eisen en er werd van mij verwacht dat ik overal ja en amen op zei. Tegen beter weten in bleef ik proberen X tot rede te brengen, hem te laten inzien dat het op deze manier alleen erger werd. Niet alleen voor ons, maar ook voor de kinderen. Het hielp niet. Na de zomer had ik geen keus meer. Ik nam een eigen advocaat in de arm. De mediator kon niets meer voor ons betekenen en ik kon X niet zover krijgen om te overleggen.
Waar was het misgegaan? Waar had ik het toch laten liggen? Wat had ik anders moeten doen? Die vragen bleven maar door mijn hoofd spoken. Ik kwam er niet uit. En ook al bleek uit alles dat X mij het zo moeilijk mogelijk wilde maken, ik kon en wilde het niet onder ogen zien. Ik weigerde te accepteren dat dit dezelfde man was waar ik zoveel van had gehouden, waar ik meer dan 20 jaar lief en leed mee had gedeeld, de vader van mijn kinderen. Dus gaf ik hem wederom het voordeel van de twijfel. X deed de belofte dat er een voorstel voor de afronding mijn kant op zou komen. Intussen deed ik niks. Ik wachtte. En wachtte. En wachtte.
Het voorstel kwam na welgeteld vijf maanden, in december vorig jaar. En ja, wat voelde ik me een enorme sufferd. Had ik nou werkelijk gedacht dat hij met iets redelijks zou komen? Een voorstel waar we beiden water bij de wijn zouden doen? Dat recht deed aan meer dan 20 jaar huwelijk? Kort gezegd kwam het erop neer dat hij zichzelf alles toegeëigende en ik kreeg niets. Geen cent. Het was geen voorstel, het was een dictaat. Uiteraard werd er van mij verwacht dat ik daar ja op zei. Ik kon het niet. Ja, ik wilde dolgraag de definitieve echtscheiding, maar dit was zo vreselijk oneerlijk.
Ik heb er drie jaar over gedaan, maar het keerpunt kwam in die decembermaand. Mijn geduld was op. Ik had lang genoeg gewacht, meer dan genoeg pogingen ondernomen om samen met X goed uit de echtscheiding te komen, hem keer op keer het voordeel van de twijfel gegeven, telkens mijn hand uitgestoken, meer geduld opgebracht dan redelijkerwijs van iemand verwacht kan worden en dit was het resultaat. Er viel niets meer te redden. Die goede na-huwelijkse relatie die ik graag had gewild ging er nooit komen. De kinderen waren ondanks al mijn beste bedoelingen al de dupe. Het werd tijd om voor mezelf te kiezen. Erger dan dit kon het niet worden.
Olivia, is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een echtscheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
Glenda - 30 apr 2014
Beste olivia, Of ik mijn eigen verhaal lees. Ik had hem een voorstel gedaan om me uit te kopen. Kon hij met de kinderen in het huis blijven wonen. partneralimentatie niet 12 jaar maar 8 jaar en niet van wat wij altijd verdiende maar van de helft aangezien het toch recessie is. En alles was teveel dus met accountants zijn we er niet uitgekomen. Toen ieder een eigen advocaat. Ik een mediator. Hij wilde mn aanstaande ex wel spreken. Ik zei hem hij luistert toch niet en inderdaad hetzelfde verhaal, alles is van hem en niets van mij of ik daar mn handtekening maar even onder wilde zetten. 17 jaar samen, 20 jaar vriendschap weg. Ook ik gaf hem nog steeds de twijfel dat hij met een eerlijk voorstel zou komen nou mooi niet dus. Nu ben ik dan dus ook in de aanval. Terwijl ook ik gewoon eerlijk wil scheiden en verder wil met mijn leven. Hij woont inmiddels al een jaar samen met zijn nieuwe vriendin en ik woon nog in het huis. Deze gaat nu ook de verkoop in. Aan de ene kant goed dan zijn we daar straks vanaf. Iemand zei me laatst:" dacht je dat je alles voor elkaar had". Ik zei haar:" daar zijn de meningen over verdeeld" Heel veel sterkte Olivia. Ik denk altijd maar er zal een dag komen dat alles achter de rug is:)