Het is weer dinsdagochtend, de zon piept weer binnen in een kamertje in Zuid. Maanden geleden waren we voor het eerst bij Kinderen uit de knel. Nu doen we het al een tijdje zelf en praten we bij, over hoe het nu gaat, de kinderen, onze communicatie. De lichtheid die voor de kerst in mijn hoofd is gekropen, is er nog steeds. Wat een heerlijkheid.
We praten over de hobbels die we tegenkomen, hoe we daar beter mee om gaan en wat de positieve effecten daarvan zijn op onszelf en de kinderen. Geen grote dingen, hoewel we beide weten dat er nog altijd dat ene euvel is waar we telkens tegenaan lopen. We kletsen er een beetje omheen tot de therapeute uitdrukkelijk vraag of er nog zaken zijn die als een vulkaan zouden kunnen ontploffen.
Ja, dat is er… Mijn ex wil verbaal nog wel eens heel hard en fel uit de hoek komen, zodanig dat de kinderen er bang van worden. Ik ken het uit onze relatie en wil niet dat mijn jongens last hebben van deze boosheid die zo nu en dan heel erg de kop op steekt. Ik zeg wat ik er van denk. Blijft lastig want het komt ook altijd weer dicht bij mijn eigen oude pijn.
Eigenlijk volledig onvoorzien wordt mijn relaas zonder weerwoord door mijn ex beaamt en dan pakt de therapeute door: “laten we dit aanpakken en nu echt, de diepte in!”. Mijn ex stemt toe en voor ik het in de gaten heb, maken ze vervolgafspraken om dit pijnlijke punt nu eens echt aan te pakken. Er volgen tranen, emoties en excuses… ik ben er stil van, maar intussen maakt mijn hart een sprongetje. Eindelijk!
Wanneer ik later in het zonnetje naar mijn werk loop en mezelf in de spiegeling van een winkelraam zie, word ik toegelachen door mijn eigen glimlach. Ik heb de lente in mijn hoofd en het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Voor we aan Kinderen uit de knel begonnen had ik hier alleen maar van kunnen dromen.
Losgelaten had ik al, vergeven voelt nu ook heel dichtbij en heel toepasselijk schalt op het moment dat ik dat denk Rebecca Ferguson door mijn koptelefoon:
“Loving ourselves comes so easily
Forgiveness was like the biggest sin to me
And where there was war
I wouldn’t walk away
But after a time
I realized that for me to grow
I’ve got to let go
I hope life treats you good
I hope life treats you well
I hope she treats you well
I hope that she’s kind
Right now I have taken all that I am
And I forgive you, and I forgive you
For all that you are
I hope that life is good
In a way you haven’t been good
I hope that she is kind,
Even though you haven’t been kind
Cos I’ll forgive you”
Het is goed zo (met een grote oprechte glimlach).
REAGEER OP DEZE BLOG