Een knuffelscheiding, zo noemt m’n ex het. En zo is het. Na jaren strijd met elkaar, gaat de scheiding in goed onderling overleg. We hebben nergens discussie over; het belang van onze dochter staat voorop. Even zijn de huwelijkse voorwaarden een irritatiepuntje voor ex. Zelfs dat kan ik me voorstellen. Spaarzame ik –de plus op mijn spaarrekening toen we elkaar ontmoetten, was zijn min bij de bank- blijf achter met de beste financiële papieren. Het huis waar we woonden is van mij, de spaarrekening is er nog steeds en de inboedel is grotendeels van mij. “Niet eerlijk”, vindt hij het. Maar ook dat gevoel kunnen we –na de officiële papieren te hebben getekend- op een terras wegspoelen met een biertje, For old times sake, beide soort van happy. Vandaag is de eerste dag van de rest van ons –gescheiden-en-samen-door-als-ouders, leven.
Een jaar later. Ik ervaar rust. Rust omdat ik niet meer aan het overleven ben. Rust omdat de tenenkrommende irritaties die we jaren ervaren hebben, er niet meer dagelijks zijn. Rust omdat ik weer voel dat ik ben, dat ik besta. En toch voel ik me rot, misschien wel rotter dan toen we nog samen waren. Rotte rust. Er is bij beide geen ander in het spel. Ook nooit geweest. Ex verrast me sinds we uit elkaar zijn zelfs met zulke liefdevolle acties, dat ik me soms wanhopig afvraag waarom hij dat niet deed toen we nog samen waren. Acties die me diep ontroeren en doen beseffen dat ik nog steeds van hem hou. Iets wat ik de laatste vier? vijf? jaar van onze relatie niet kon voelen. Maar ook zijn rotgeintjes zijn er nog steeds. Diezelfde rotgeintjes die ik op een zeker moment ook niet meer voelde. Simpelweg omdat ik mezelf moest beschermen. Maar die me nu raken als een mokerslag. Rust…. Verdrietige, rotte rust.
Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.
Deze blog had als eerste blog van Astrid geplaatst moeten worden, maar is per abuis als haar tweede blog geplaatst.
REAGEER OP DEZE BLOG