Vorige zomer was chaotisch, maar heb ik er wel het beste van weten te maken met de kinderen. Het scheidingsnieuws was echt net bekend en de drie weken met elkaar ‘op vakantie’ werden dus geannuleerd. Deze zomer zie ik de kinderen voor het eerst langer dan vijf dagen niet, zelfs twee hele weken niet. Een ervan gaan ze weg met papa’s nieuwe vriendin en haar kinderen. Ze hebben er zin in. Ik heb de nieuwe vriendin nog niet ontmoet. Vriendinnen van mij vragen hoe ik het doe; het niet hoeven weten wie de nieuwe vriendin is met wie mijn kinderen op vakantie gaan.
Twee werelden
Ik heb een foto van haar gezien en verhalen gehoord van de kinderen dat ze lief is. Ik vertrouw op hun gevoel en hoor in de verhalen dat zij voor hen zorgt waar hun papa het laat afweten. Daarbij vertrouw ik genoeg op mijn ex dat hij de kinderen niet in gevaar brengt. Dat moet ook, anders is het niet te doen. De kinderen leven in twee werelden, twee huizen. Zijn huis, zijn regels en mensen. Mijn huis, mijn regels en mensen. Zijn mensen horen bij hem, klaar. Ik hoef dus ook niet te weten wie zijn nieuwe vriendin is. En dat schijnt dus heel raar te zijn.
Vertrouwen
In Afrika hebben ze een gezegde: ‘It takes a village to raise a child’. En dat klopt, mijn ex en ik doen het niet alleen. Er zijn zoveel mensen om onze kinderen heen die ze helpen groot te worden. Moet ik iedereen persoonlijk kennen? Nee. Moet ik met mijn kinderen in gesprek blijven en ze blijven zien in hoe ze reageren op andere mensen? Zeker weten. En daar ligt in mijn beleving de sleutel naar vertrouwen.
Ik luister en geef tips om met de lieve én met de boze buitenwereld om te gaan. Hiervoor moet ik ‘loslaten’ om ze te laten groeien. Ik vertrouw op wat ik mijn kinderen tot dusver heb geleerd. Achteraf hoor ik wel wat er leuk en wat er lastig was en hebben we het over wat ze volgende keren zouden kunnen doen of zeggen. Ik ga ze mega missen, maar weet dat ze zich redden en het leuk gaan hebben.
Ik ben Emma, 39 jaar en moeder van drie kinderen in de leeftijd van 8 t/m 12 jaar. Het is inmiddels een jaar na de ‘scheidingsmelding’ van mijn ex. Communiceren zonder spanning en strijd werd al snel onmogelijk. We doen daardoor aan parallel ouderschap ‘light’ (zonder mediator ter ondersteuning in het contact) om de kinderen niet extra te belasten. Communiceren doen we alleen als het echt noodzakelijk is en op een korte en zakelijke manier, dit weten we allebei. Alles voor de kinderen. Hoe dit het beste kan leer ik al doende, maar we merken nu allemaal al meer rust en vrijheid in ons leven dan in alle voorgaande jaren ‘samen’.
Lees ook de andere blogs van Emma.
Cindy - 27 aug 2021
Heel herkenbaar. Zo stond ik er ook in. Sommige mensen in mijn omgeving vonden het raar en bleven aandringen op een ontmoeting. Dit heb ik nog heel lang uitgesteld omdat ik daar zelf niet aan toe was. Tot dat ik merkte dat mijn kinderen het zelf erg fijn zouden vinden dat ik haar eens zag. Uiteindelijk heb ik haar toen kort ontmoet. Maar zolang mijn kinderen het fijn hebben met haar en ook met haar kinderen, ben ik ook blij voor hen. Verder heb ik er zelf alleen maar last van om steeds in contact te zijn. Dus daar kies ik bewust niet voor. Zo moet iedereen het juiste pad kiezen. Laat je vooral niet dwingen tot een ontmoeting als het niet fijn voelt of wanneer je er niet aan toe bent.