Weliswaar houd ik mezelf op de been, ga ik af en toe een stapje voorwaarts en soms weer twee stappen achterwaarts, maar het knaagt. Het knaagt van binnen en wat ik ook doe, ik raak het niet kwijt. X heeft mij zoveel verhalen verteld. Heeft zoveel gelogen en heeft me bedrogen. Wat als? Wat als ik iets engs heb? Wat als ik ziek ben? Door hem? Het komt boven en ik stop het weg. En soms plopt het zo weer omhoog. Op de gekste momenten. Ik moet er iets mee. Onzekerheid is niet goed voor me. Het is slopend. Ik moet weten waar ik aan toe ben. Is het angst wat me tegen houdt? Of is het schaamte?
SOA test
Hoe dan ook, op een zekere dag geef ik mezelf een schop onder mijn kont en meld ik me bij de huisarts. Even slikken en weer doorgaan. Beste huisarts, mijn man is mijn man niet meer, maar erger dan dat: hij heeft rond gerotzooid en wat betekent dat voor mij? Gelukkig is de beste man erg begripvol en vindt hij dit een goede stap. Even later heb ik de benodigde spullen en formulieren, haal ik diep adem, doe de benodigde test en meld me bij het bloedprikken. De blik van diegene die mij gaat prikken, zegt mij genoeg. Dit is het meest vernederende moment in mijn leven. En ik kan er zelf niet eens iets aan doen. Hoofd op, rug recht en laat wat andere mensen van mij denken maar van mij afglijden. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Alles beter dan dit geknaag en deze onzekerheid.
Uitslag
Natuurlijk duurt het een paar dagen voordat de uitslagen van de SOA test er zijn. Ik neem mezelf voor om gewoon door te gaan, gewoon te leven zoals altijd. Maar het plopt steeds vaker op. Want wat als de uitslag niet goed is? Wat als? Wat als? Ik ben alleenstaand moeder, ik ben verantwoordelijk voor mijn zoon. Het kan niet en het mag niet. Ik mag niet ziek zijn, ik mag niets ernstigs hebben. Ik zorg voor Z, ik wil hem zien opgroeien en deel uit blijven maken van zijn leven. Wachten duurt altijd lang, maar dit voelt onmenselijk lang. Ik ben onrustig, heb pijn in mijn buik en slaap niet. Help!
Eindelijk, na een paar dagen, mag ik bellen voor de uitslagen. Met een brok in mijn keel bel ik met de assistente van de huisarts. Haar zoeken naar de uitslagen voelt als een eeuwigheid. En dan, dan krijg ik het verlossende bericht: alles is in orde. Als ik het bericht heb beëindigd, jank ik. Ik jank zo hard als ik heel lang niet heb gedaan. Het is goed! Ik mankeer niets! Er valt een blok beton van me af.
Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wil scheiden en ik heb geen idee hoe de toekomst eruit gaat zien.
REAGEER OP DEZE BLOG