Mario blogt over zijn datingervaringen: De stalkster

Ik had die dag een zakelijk afspraak in de buurt van Breda. Zij zou dan vanaf Rotterdam mijn kant op komen zodat we elkaar konden ontmoeten in het centrum van Breda. Wel zo handig. Ons contact was ontstaan via de ‘site voor hoger opgeleiden’ (durf jij het aan?). Zij was degene die mij had benaderd en de gebruikelijke stappen werden doorlopen. Dus wat op en neer chatten, kijken of er muziek zat in een ontmoeting en nu dan dus afspreken voor een kop koffie.

Twijfel

Ik was van tevoren niet overtuigd. Misschien is dat al niet okay, maar zeker in het begin van het dating avontuur vond ik dat ik niet te streng of te flauw moest zijn. Hoe kun je nu iemand inschatten alleen vanachter je pc. De chat ging best soepel, er waren voldoende humor punten en ook herkenning. Waar mijn twijfel dan zat? Ik kon het niet goed benoemen… niet mijn type of zo?

Hoe gaat zo’n eerste gesprek?

Dus daar waren we dan, mooi op tijd, aan de koffie met iets erbij. Die eerste vijf minuten van zo’n kennismakingsgesprek, tja hoe gaat zoiets? Het is denk ik normaal als het gesprek begint met wat ditjes en datjes. Hoe ging de reis, mooi weertje, kon je het een beetje vinden? Daar is weinig hoogdravends aan, I know, mee eens. Maar deze keer ging het van dik hout zaagt men planken.

‘Hé, we hebben nu genoeg beleefdheden uitgewisseld.’

‘Okay…. ‘

‘We zitten hier met een doel dus cut the crap.’

‘Prima …’

In your face

Ik weet de precieze bewoordingen niet meer. Maar zoveel directheid, dat maak je ook niet elke dag mee. Maar verfrissend. We besloten een stukje door de stad te gaan wandelen. Het ging allemaal heel snel, ik was nog aan het bekomen van de schrik, ze rekende de koffie af en we stonden buiten.

Ik kon er niet omheen, dit was een slimme dame die haar zaakjes op orde had. Belangrijke functies gehad bij grote organisaties. Hoewel ik alleen mijn voornaam had doorgegeven, wist ze behoorlijk wat te vertellen over wie ik was (inclusief achternaam) en wat ik  had uitgespookt. Ze had zelfs artikelen gelezen die ik ooit heb gepubliceerd, stelde me daar vervolgens ook (inhoudelijke) vragen over. Goede vragen hoor, daar niet van. Hoewel het gesprek zeker ook over persoonlijke dingen ging en we genoeg hadden te bespreken, bleef ik het gevoel van een spervuur houden.

Een lichtpuntje was een verrassend bezoek aan een coffeeshop en ditmaal niet zo eentje waar ze alleen maar koffie en thee verkopen, ik kreeg een hasj koekje van haar cadeau, om vanavond te proberen thuis…

Een dreigement

Absoluut een bijzondere ervaring. Onze wandeling eindigde met iets wat klonk als een dreigement: ‘Ik wil nú weten waar ik aan toe ben. Ik wil wel met je verder, maar dan moet je nu alle lopende afspraken (met dates) afzeggen.’ Ik wist zo snel niet wat ik moest zeggen en ben min of meer naar mijn auto afgedropen, waarschijnlijk heb ik iets gemompeld in de trant van: ‘Zo werkt het volgens mij niet’.

Nog niet koud in de auto hoorde ik de geluiden van binnenkomende berichtjes van Whatsapp als een mitrailleur overgaan. Eenmaal thuis aangekomen bleek ik zeker tien ongelezen berichten te hebben. Allemaal van haar. Allemaal in de trant van ‘je moet nu kiezen’ en ‘ik wil duidelijkheid’. Toen heb ik een heel duidelijk antwoord verstuurd.

Ik wil dat het NU is afgelopen en dat je stopt met appen, het antwoord is NEE!!

Mario heeft op NieuweStap eerder geschreven over zijn scheiding. Hij vindt het nu tijd om te onderzoeken of ie toe is aan een nieuwe relatie. De wereld van het (internet-) daten is nieuw voor hem, hij is een groentje. Maar hoe gaat zoiets rond je 60e in corona-tijd? De blogs zijn uit het echte leven gegrepen maar de auteur heeft zichzelf toegestaan hier en daar het verhaal naar eigen hand te zetten.

Lees ook de andere blogs van Mario.