De mobiel van mijn vrouw lag op tafel en ging over. Opnemen, maar anders dan anders. Andere stem, ander volume, andere gezichtsuitdrukking, andere lichaamshouding. Vrijwel onmiddellijk verliet ze de kamer en ik hoorde alleen nog wat gesmoord geluid. Vreemd eigenlijk, blijkbaar heb je toch een ingebouwde antenne dat er iets niet klopt, een raar gevoel in je buik. Na een minuut of vijf kwam mijn vrouw terug de kamer in ‘Ik moet je iets vertellen’. Iemand ernstig ziek? Iemand overleden? Ja, dat denk je dan toch een flits van een seconde. Tegen beter weten in.
Er is een ander
Alsof de vloer onder je voeten wegzakt. Sprakeloos. En dat terwijl dat gevoel in mijn buik me al had gewaarschuwd: hier klopt iets niet. Nee, natuurlijk niet iemand ziek of overleden. Het hoge woord kwam eruit: ‘Ik ben al langer verliefd op een ander’…
Het was de vrouw van de man waar ze al langer heimelijk een relatie mee had. Die was ‘not amused’ om het maar voorzichtig uit te drukken. De vrouw had de telefoon van haar overspelige echtgenoot gepakt om wat oude vakantiefoto’s op te zoeken. Maar kreeg hele andere dingen te zien. Dingen die ik tot op de dag vandaag niet te zien heb gekregen en ook niet hoef te zien.
Anyway, de vrouw van de overspelige partner was heel helder: het is over en uit, hij komt er hier niet meer in. Ik heb wat later, eenmalig en kort, deze bedrogen vrouw aan de lijn gehad. Het ergst vond ze nog dat haar man gekozen had voor een 10 jaar oudere vrouw, mijn vrouw dus, ouchh.
Tegenvaller: hij wordt niet boos
Eerlijk is eerlijk, het verbaasde me zelf ook, ik werd niet boos. Ik voelde me vooral leeg en verdrietig. Waarom stiekem? Waarom er niet over gesproken in die tijd van vreemdgaan? Misschien ook wel een beetje schuldig. Waarom heb ik niks gemerkt? Dat ze beter in haar vel zat blijkbaar? Wat zegt dat over mij en onze relatie?
Maar ook mijn vrouw vond het vreemd dat ik niet boos werd. En de wél boze (correctie: woedende!) partner van de overspelige man noemde mij een watje. Ik wilde best boos worden maar ik was het gewoon niet, sorry. En voor mijn vrouw was het eigenlijk een tegenvaller dat ik niet boos werd. Anders was het waarschijnlijk makkelijker geweest meteen te zeggen dat ze min of meer gedwongen werd te kiezen voor die andere man (die wél begripvol is etc). Maar dat gebeurde dus allemaal niet. Lastig, lastig, wat nu?
In de volgende blog vertel ik of het me gelukt is onze relatie te herstellen.
Mario (58) was ruim 30 jaar samen met Angela (55). Nu zo’n anderhalf jaar geleden is zijn huwelijk gestrand. Na een korte maar diepe crisis heeft Mario de weg omhoog toch weer gevonden. De rode draad van deze blogs is dat Mario besloten heeft samen met zijn (inmiddels ex-) partner constructief de gemeenschappelijke zaken te ontvlechten. Op Nieuwe Stap vertelt Mario over een aantal van deze praktische stappen die hij heeft doorlopen.
Jojanneke - 22 okt 2020
Ja. Ik werd in 1e instantie ook niet boos. Maar hoe hij mij later behandelde. Daar werd ik wel woest door. Hij wilde alles houden en mij wegzetten met een schijntje ,om verder zijn geluk voort te zetten. Daar heb ik tegen gevochten als een leeuw voor mijzelf en de kinderen. Die hij ook maar liever kwijt was. Want zijn jongere vriendin ziet kinderen niet zitten.
Lientje - 24 okt 2020
Herkenbaar...telefoon van mijn toenmalige man werd ineens overal mee naar toegenomen, zelfs als hij ging douchen. Er zaten ineens codes op, die ik niet mocht weten. S nachts kreeg hij ineens regelmatig appjes... In tegenstelling tot dit artikel was mijn man niet zo eerlijk om het te vertellen... ook niet toen ik er div keren naar vroeg. Ik kwam er achter toen ik hem per ongeluk op heterdaad betrapte, met onze werkneemster, waar ik ook bevriend mee was. Dat moment van dubbel bedrog zal voor eeuwig op mijn netvlies blijven staan. Ik had het respectvoller gevonden als hij en zij het eerlijk verteld hadden, maar hij heeft mij daarna (tijdens maandenlange therapie) nog tijden laten geloven dat hij voor mij koos, en met mij verder wilde en contact met haar zou verbreken. Achteraf bleek dat hij haar dat ook had beloofd.... Dit alles heeft enorme impact gehad op mijn zelfbeeld, en mijn vertrouwen in mensen enorm beschadigd. Want als je de belangrijkste persoon, waar je al 38 jaar zielsveel van houdt, lief en leed mee deelt , kinderen en kleinkinderen en een zaak mee deel, niet meer kunt vertrouwen, en niet meer door de leugens heen kunt kijken.... wat zegt het dan over mij...ik voelde me nadien hele lange tijd, afgedankt, ingeruild, niet meer de moeite waard... Mensen die vreemdgaan weten echt niet hoeveel schade ze aanrichten, niet alleen door het vreemdgaan, maar door alle achterliggende problemen en leugens stil te houden, dat maakt veel meer kapot dan een scheiding op zich.... Als je al zoveel jaar bij elkaar bent verdien je wel wat meer respect en eerlijkheid, hoe moeilijk ook...
Marcel - 26 dec 2020
Hallo Lientje, Je beschrijft zulke herkenbare dingen. Je bent niet alleen maar of je daar wat aan hebt..... Ik haal zelf wel wat troost uit nieuwe mensen leren kennen maar de pijn gaat niet helemaal weg bij mij. Ik denk dan maar dat het beste wat ik kan doen is een nog beter leven gaan leiden dan ik voorheen met haar had. En dat zal tijd kosten..... sterkte
Manoniem - 30 okt 2020
Ook helaas herkenbaar, ik merkte ook dat er iets was met mijn inmiddels ex partner 2 jaar geleden en ik ben er helaas in aan het graven gegaan en na vele leugens al dan niet pathologisch kwam ik er ook achter dat ik zelfs voor de tweede keer werd bedrogen door dezelfde vrouw in 20 jaar tijd waar ik mijn leven mee wilde delen samen met onze twee kinderen. Het doet zo ontzettend veel met je als mens (emotioneel) maar ook als vader van twee jonge kinderen dat mijn enige hulp therapie werd. Ik ben blij dat ik nu na 2 jaar de draad een beetje kan oppakken hoewel het nog altijd dagelijks energie kost en mij bezig houd. Ik heb diverse therapieën / trainingen gevolgd (mindfulness, EMDR 15 stuks, schema-therapie om patronen te doorbreken en nu de comet-training) en ik ben trots op mijzelf dat mij dat helemaal alleen is gelukt met de hulp van een lieve psycholoog. Het maakt niet uit hoeveel mensen je coachen of met je mee leven en steunen, uiteindelijk voelt niemand jouw pijn en verlies behalve jij zelf en alles zal je zelf en alleen moeten ondergaan om sterker te worden. Ik ben er nog niet want het verlies van mijn maatje, partner, gezinsleven, het niet dagelijks zien van je kids blijft aanwezig en is soms groot zeker in deze coronatijd, maar ik weet dat met de tijd mijn pijn en verdriet milder gaat worden. Mensen die vreemdgaan maken een bewuste keuze i.p.v. een onbewuste keuze, want niemand verplicht het ze namelijk om het te doen. Ze doen dat omdat ze iets missen bij de persoon die ze bedriegen en dus de behoefte hebben voor iets anders. Ze liegen, niet omdat ze de ander geen pijn willen doen dat is een gevolg van hun actie, maar ze liegen omdat ze niet willen dat dingen veranderen tussen de toekomstige ex partner en hunzelf. Ik denk de oprechte persoon met respect voor de ander zal dit tijdig bespreken met hun partner desnoods met professionele hulp wanneer hun gevoel verandert alleen de andere lopen weg en stillen enkel hun eigen behoefte wat uiteraard mag en niet verboden is. Het blijft tenslotte je eigen leven je bent namelijk niemands bezit. Alleen wat men zich vaak niet realiseerd is de soms "ravage" welke ze achter laten bij hun partner, familie, vrienden, omgeving en vooral hun kinderen. En dat is vreselijk jammer en pijnlijk, maar het blijft een keuze.
DV - 12 nov 2020
Ik weet hoe het is om verliefd te worden. En niet meer verder te willen met de vader van je kinderen. Niet omdat het in je bol geslagen is. Niet voor de lol. Maar omdat ik zoveel miste en dat bij de ander vond. Ik heb me heel lang slecht gevoeld. Door alle veroordelingen en zelfkritiek. Toch voel ik me nu gelukkiger dan in mijn huwelijk.
Jørgen - 14 nov 2020
Verliefd zijn is inderdaad een "fijn of mooi" gevoel wat je kan ontregelen dat zal niemand ontkennen. Je kan het negeren of aan toe geven. Veel gevoelens ontstaan vaak met een gedachte of idee dat je vaak over iets hebt. Ze zeggen niet voor niets "alles wat je aandacht geeft groeit in het leven" zo ook verliefdheid. Dat mensen zich slecht voelen over een scheiding snap ik wel. Als dat niet zo was dan had de relatie of huwelijk ook niks betekend hoe lang deze ook duurde. Scheidingen zijn nagenoeg niet leuke, het is dan ook niks anders dan het stillen van behoeftes. Al hoop ik wel dat men zich realiseerd dat het toegeven aan een gevoel van verliefdheid niet altijd de uitwerking kan geven die men zich misschien vooraf voor ogen had. Veel relaties en of huwelijken zijn misschien wel te redden, maar dan moet je ook echt bij de kern van het probleem en de behoeftes van elkaar willen komen en daar is veel nederigheid, lef en energie voor nodig. Hoewel je niet echt van een "winnaar" mag spreken in een scheiding is het wel mooi dat er in jouw geval DV in ieder geval wel iemand zich gelukkiger nu voelt uit de scheiding, al is natuurlijk geluk iets "relatiefs" wat je niet kan vastpakken, kopen of kan bepalen voor de ander.