Ik mis het
Het lukt me meestal wel hoor, om gewoon te doen alsof deze situatie heel normaal is. Maar er zijn ook weken, zoals deze, dat de dagen zich aaneenrijgen van Bagger tot GaatWel.
Want ik mis ons. Ik mis hem. Ik mis ons gezin. Ik mis alles waar je niet bij stilstaat als het er nog is.
In deze tijd van het jaar verheugden we ons op onze jaarlijkse vakantie in Zuid Frankrijk. Op een kraaiende baby rond te tent. Op 3 weken niks dan met elkaar zijn en herinneringen maken.
Ik mis het gevoel op vrijdagmiddag als je weg gaat van je werk: weekend, samen, broodjes bakken, met z’n allen in bed, boodschappen doen en series kijken.
Maar ook wasjes draaien. Dat doe ik nog altijd meer dan genoeg maar ik hang nu de was op van 3 personen in plaats van 4. Ik mis dat ik dan kan zeggen: kijk nou, wat een lieve kleine onderbroekjes. Dat soort dingen kun je namelijk alleen maar zeggen tegen degene met wie je de kinderen die die kleine onderbroekjes dragen, gemaakt hebt. Die vindt dat net zo leuk als dat jij dat vindt.
Gescheiden, went het?
Afgelopen zondag was het Vaderdag. Mijn Facebook tijdlijn vulde zich met vrolijke gezinnen met slaperige gezichten. Met knutsels, ontbijtjes en cadeautjes.
Ik nodigde Ex Grote Liefde uit en maakte met de liefste jongetjes ontbijt. Ik kocht een fles wijn en schreef op een bon namens de jongens en mezelf: “voor de liefste vader.” Hij kwam, de kinderen gaven trots hun cadeautjes. We ontbeten, kletsten en heel even, als ik het gevoel in mijn buik negeerde, leken we net een normaal gezin.
Met het grote verschil dat hij na een uur moest gaan, naar de grote meubelgigant om zijn huis klaar te maken voor de komst van de jongetjes die deze dag Vaderdag hadden gemaakt.
Ik appte hem om te bedanken, dat als wij onze kinderen in ontspanning kunnen voorleven, zij er beter van worden. Weer die verdomde tranen over mijn wangen toen hij wegreed en ik naar de zolder ging om dan maar was op te vouwen.
Ze zeggen dat dit gaat wennen. Maar ik vraag me heftig af wanneer dan precies.
Nanouk is 32 jaar, werk 36 uur op een school als leidinggevende. Ik heb samen met mijn ex-grote liefde, 2 dappere zoontjes van 3 en 5. Na een tweejarig twijfelproces zijn wij echt gescheiden.
Lees ook de andere blogs van Nanouk.
Stephy - 24 jun 2016
Het went nooit, maar je kan er uiteraard wel mee leren omgaan. Bij mij is het nu vijf jaar geleden, heb inmiddels een lieve vriend, maar ook dat geeft weer uitdagingen. Ondanks dat ik nog steeds verwikkeld zit in verschrikkelijke processen en omstandigheden, probeer ik wel de leuke en mooie dingen uit het leven te zien. Denk in voordelen en mogelijkheden ipv nadelen en onmogelijkheden. Dat wil je zeker leren sneller te wennen aan de situatie.
Karijn van den Bossche - 24 jun 2016
Lieve Nanouk, Je gelooft het nu niet, maar het went... echt! De scherpe randjes gaan er vanaf. Ik heb me lang een geamputeerd gezin gevoeld. Nu ben ik gewoon weer een gezin, met mijn jongens, met z'n drietjes, zonder man. Ik voel het ook echt weer zo, dat komt met de tijd. En ja, ik vond vaderdag dit jaar ook weer heel even lastig (echt heel even)... Maar bedenk me dan ook dat veel van die geweldige Facebook plaatjes een moment-opname zijn en dat echt niet iedereen zo gelukkig is als het lijkt. Daarnaast wen je ook aan de momenten dat de kinderen er niet zijn. Ik moet intussen mijn hele systeem omgooien als de planning gewijzigd wordt; kennelijk is er dus toch sprake van conditionering. En na een tijdje worden die momenten voor jezelf ook echt lekker. Het duurt even maar komt echt! Ik kan nu zeggen dat ik echt oprecht weer heel gelukkig ben, zelf gelukkiger en dichter bij mezelf dan in mijn relatie .... Lieve groet, Karijn
Corry - 24 jun 2016
Pffff zo herkenbaar,ik woon sinds dec 2014 met mijn kinderen samen en die zijn al groot 20 en 22 22 jaar waren wij getrouwd en hij werd verliefd op een ander dus niet mijn keus. We hebben een goed contact maar hier bij mij ook vaak tranen hoor. Ik ben er nog niet aan gewend om zoals je zegt het samen te missen?
lvdb81 - 24 jun 2016
ik kan het heel goed voorstellen, vooral dat onderbroekjes ophangen stukje ;). veel van die momenten dat je hard op zou willen praten om dan maar iets van geluid te horen. Ik ben nu 1,5 jaar verder en ik worstel nog met wat patronen uit het verleden. en kwel jezelf niet door op vaderdag op fb te kijken :). het is vaak alleen maar beelvorming. komt goed! groetjes linda
Edwin - 24 jun 2016
Het went, zeer zeker. Ik lees dat jij nog in harmonie met je ex omgaat, dat maakt het misschien moeilijker en duurt het misschien langer. Ik ben nooit zo'n egoïst geweest maar ik merk dat het steeds leuker, fijner, lekkerder is dat je met niemand rekening hoeft te houden, je kan doen wat je wil. Mijn huwelijk was achteraf gezien een draaiende motor op de automatische piloot en dat hoeft niet meer. Als de kinderen er zijn eten wat zij willen, kan soms heel leuk zijn is is zelden patat wat ik graag wil. Het samen series kijken e.d. Mis ik ook nog wel, kan geen serie kijken nog, is saai maar mis ik er wat aan? Ik weet het eigenlijk niet.
Carla Goudswaard - 25 jun 2016
Zooo herkenbaar dit. Nu 2 jaar alleen, hij werd verliefd op ander, zus en zwager uit elkaar ook allebei al een ander, ik niet. Ik mis hem niet maar ik mis samen zijn. Na 25 jaar samen waarvan 18 jr getrouwd is dat t enige wat ik ken en waar ik naar verlang, alleen niet meer met hem. Hopelijk komt het ooit allemaal wel weer goed en worden we gelukkiger als dat we ooit geweest zijn. Xxx Car
Nick - 25 jun 2016
Beste Nanouk, Het gevoel dat je omschrijft is herkenbaar en komt voort uit hoop. Hoop dat het misschien toch weer goed gaat komen, hoop dat er toch nog een kans is voor jullie. Het slechte nieuws is dat je dit gevoel nog wel even zal blijven houden, hoe lang dit zal duren verschilt per persoon. Het goede nieuws is dat het uiteindelijk wel gaat wennen. Tijd heelt alle wonden zeggen ze altijd en lang heb ik daar niet in geloofd. Maar uiteindelijk kon ik niet anders dan toegeven dat er toch een kern van waarheid in zit. Uiteindelijk kom je in een andere fase terecht en zul je gaan accepteren dat dit is hoe het is. Als je eenmaal in die fase zit, dan leer je ook loslaten. Wat loslaten en accepteren is voor jou nu het belangrijkste als ik het zo kan inschatten. Probeer te genieten van je kinderen en probeer de herinneringen die je met je mee draagt te zien als mooie momenten uit je leven. Wees er dankbaar voor dat je die momenten hebt mogen meemaken. Het klinkt allemaal heel simpel maar ik weet uit ervaring dat het zo simpel nog niet is. Maar vertrouw er op dat er een moment komt dat je vanzelf in deze fase terecht komt. Tot die tijd wens ik je heel veel sterkte toe, dit zijn de lastigste gevechten die een mens kan voeren. Uiteindelijk zal het je sterker maken maar het is niet gek dat dit tijd nodig heeft. Voel de pijn en laat de tranen maar komen. Dat doe ik ook, nu nog steeds. Ze helpen bij het verwerkingsproces en zijn nodig om je verder te helpen. De meest belangrijke tip die ik je kan geven; praat. Met vrienden, familie, professionals, met wie dan ook. Hoewel je misschien het gevoel hebt dat je er alleen voor staat is dat niet zo, naasten kunnen je helpen. Al is het alleen maar door even naar je te luisteren.
Maarten - 2 jul 2016
Hoi Nanouk, Ja, het went, nou ja voor 80%...Ex met vriend en mijn jongens went niet, nooit echt. En mijn liefste met haar kinderen, ja ik voeg lekker in en voel me goed bij hen, maar het wordt nooit de 100% van mijn eigen oude gezinnetje. Met die heerlijke dingen die jij beschrijft, heel herkenbaar, ik hing de was ook wel op. Maarja, gelukkig ben ik wel, met mezelf, met mijn lief, met mijn jongens, en met de kinderen van mijn lief. Samenwonen doen we niet, willen we niet zolang de kinderen in huis wonen, maar genieten doen we volop, en van het leven genieten, dat gaat prima! Zet'em op want wennen lukt niet voor 100%, maar het genieten komt zeker weer!
Sigrid - 3 jul 2016
Het went absoluut, althans bij mij! Ik vind het heerlijk om gescheiden te zijn en dat terwijl het niet mijn keuze was om uit elkaar te gaan. Maar niets heeft mij ooit zoveel zelfvertrouwen en zelfverrijking gegeven als scheiden. En de oplossing zit het hem vooral in het loslaten. Loslaten dat jullie samen geen gezin meer zijn, maar dat jij nu je eigen gezin hebt. Ga op vakantie naar Frankrijk, gooi die tent achter in de auto en geniet ervan met de kids. Want het kan! Je kan genieten van wat jij allemaal kan en doet. En op het moment dat jij geniet, bloeien je kinderen nog meer op! Loslaten, succes! De moeilijkste opgave misschien, maar voor jou wel het beste!
Amsterdam - Brabant - 25 mrt 2017
Ik hoop dat het bij mij ooit gaat wennen, nu nog totaal niet. Ik mis ons gezin vreselijk. Elke dag met 6 mensen in ons huis. Nu ben ik om de week in mijn eentje, wetende dat mijn ex vrouw alweer met een andere man samen woont. Bij mij gaat het nooit wennen, zo voelt het tenminste .... mijn mijn grote liefde ....
Anne - 9 mei 2018
Ik kan me enorm ergeren aan mensen die beweren dat het gaat wennen. Dat verschilt toch per persoon. Ik ben nu tien jaar uit elkaar en het verdriet is alleen maar erger geworden. Natuurlijk ben ik door gaan leven en maak ik er met mijn kind iets moois van. Maar het is een wond waar continu zoutzuur in wordt gegooid. Je moet je kind elke keer missen soms drie weken achter elkaar, er zit een andere vrouw bij je ex en je kind en zij hebben ook nog kinderen gekregen. Ben sinds we uit elkaar zijn miljard keer ongelukkiger dan in de relatie. Ik lach nu om de dingetjes in de relatie waar we af en toe ruzie om hadden. Uit elkaar gaan met kinderen is iets wat geen moeder mee zou moeten hoeven maken in het leven. Voor sommigen went het maar ga alsjeblieft niet beweren dat het altijd zo is.
Eline Stap - 10 mei 2018
Lieve Anne, wat jammer dat je je al zo lang ongelukkig voelt. Heb je al eens geprobeerd hier hulp voor te zoeken? Het zou zo zonde zijn als de rest van je leven in het teken staat van dit verdriet. Het lukt je duidelijk niet om het in je eentje te verwerken. Misschien wel met professionele hulp?
Joris - 10 dec 2019
In begin 2017 ben ik gescheiden van mijn vrouw... ik bleef in dezelfde stad wonen en zij ging met onze 2 zoontjes (toen 6 en 3 jaar oud) terug naar oude geboorte dorpje.. Hier 45 minuten rijden vandaan... de kinderen pakten het erg goed op. Ook ik moest wennen om heel de week alleen te zijn en ze om het weekend te zien. Nu een paar jaar later heb ik het er eigenlijk alleen maar moeilijker mee gekregen, ik ben ze steeds meer gaan missen. Ik zit regelmatig te huilen op de bank, ik mis ze gewoon..Vooral die kleine dingen als ze uit school kunnen halen, de verhalen over school tijdens het avond eten,... dat soort dingen. Het doet mij veel verdriet ze te missen. Groet Joris
Marcel - 26 dec 2020
Ik kan me je pijn goed voorstellen Joris. Nu sinds 2 jaar gescheiden waarvan 6 mnd fysiek en ik mis mijn 4 jarig dochtertje enorm als ze er niet is. Maar ik mis ook ons....het gezin....en ik denk ook mijn ex hoewel ze nu echt een heel ander persoon is voor me. Ze koos voor een ander en ik wilde er voor blijven vechten....kansloos. Voelde me als een vuilniszak in de hoek gegooid...en soms nog. Ik vindt steun bij gelijkgestemden maar niets kan het verdriet laten verdwijnen dat ik heb nu ik zoveel niet meekrijg van mijn dochtertje omdat mijn gezin er niet meer is. En ja....ik heb ook spontane huilmomenten van verdriet. Succes kerel
PJ - 24 jun 2021
Hi Marcel, wat jij zegt herken ik zo. De mijne dacht echt van me af te kunnen zijn door me aan te klagen voor kindermishandeling. Cognitief denk ik, gohj wat fijn dat ik daar vanaf ben, van zo iemand. Maar wat mis ik mijn gezin. Anderzijds gaat het nu langzaam beter met mijn kinderen. Ze leren mij nu kennen als de vader die ik toen niet kon zijn door de stress van het leven met, wat achteraf (b)lijkt, een narcist.
Lien - 22 feb 2020
Het went nooit. Het wordt erger zelfs of bij mij toch en mijn zoon van 5 ondertussen. Ik weet niet meer wie ik ben ondertussen. Stuurloos. Ik heb een eigen bedrijf en week om week loopt goed maar toch ga ik eraan kapot.
Marcel - 26 dec 2020
Ik denk ook niet dat het echt went idd. Maar ik vindt troost bij gelijkgestemden. Maar dat gevoel van stuurloos zijn ken ik ook zeker. Ergens moeten we iets vinden dat dit patroon doorbreekt en niet nog langer ons leven laten afpakken. Succes
L3 - 13 mrt 2020
Het helpt mij om jullie verhalen te lezen, de andere kant beter te begrijpen, dank jullie wel en veel sterkte. M’n eigen verhaal is heel anders; namelijk een rebound van een gescheiden man met een heel lief dochtertje. Ik had het niet meteen door; de scheiding was zijn keuze en hij gaf aan het helemaal verwerkt te hebben behalve het gedeelte dat hij het moeilijk vond voor z’n dochtertje. Voor mij was hij de eerste man waar ik echt weer verliefd op ben geworden sinds m’n jeugdliefde 20 jaar geleden. Een gegeven moment gaf hij aan dat hij zich afvroeg of de scheiding het wel waard was geweest en een paar weken daarna maakte hij het uit. Ik realiseerde mij pas veel later dat ik voor hem een rebound was en ben er nog steeds kapot van. Het was geen jarenlange relatie maar het zat voor mij wel diep aangezien ik niet snel echt verliefd word.
Marty - 11 sep 2020
Ik denk dat het heel erg ligt aan hoe je uitelkaar bent gegaan. Als ik naar mijzelf kijk, wat er voorafgaand is gebeurd (vreemdgaan aan haar zijde) en hoe zij zich nu gedraagt (bewust de scheiding traineren, maar ondertussen wel een nieuwe relatie onderhouden), zou ik blij zijn als alles achter de rug is.
Manoniem - 4 okt 2020
Deels wel herkenbaar Marty. Ik was 20 jaar samen met de waarvan ik dacht liefde van mijn leven. 8 jaar huwelijk en twee jonge kids. Mijn inmiddels ex. Is in die 20 jaar 2 keer vreemdgegaan. De laatste keer koste het mijn huwelijk. Een groot maar gebroken hart voor de tweede keer. Of het went weet ik niet. Ik voel nog altijd de pijn en het verdriet na 2 jaar en het gemis van mijn / ons oude gezin. Wat Nanouk schrijft is voor mij heel herkenbaar. Je moet leren nieuwe patronen te creëren en de pijn van het verlies te verzachten en milder voor jezelf worden. Ik heb er goede professionele hulp bij gezocht maar je moet het zelf doen en willen. Geef het vooral de tijd om al je emoties en verdriet te doorleven.
Konijn - 11 okt 2020
Ik ken het.ik heb zelf me relatie verbroken omdat ik door alle gebeurtenissen .en later ook veel ruzie .het beter vond om testoppen wij gaan wel nog samen met de kinderen naar zijn ouders .als onze kids by hem zijn om het weekend en ik ga er koffie drinken voelt het alsof er niks verranderd is op dat moment. Ook als we samen de feest dagen vieren voelt het als vanouds. Maar ik weet imiddels wel beter .ik heb een goede keuze gemaakt. En 17 huwelijk met 3 kids is niet niks.en we zijn ook nog maar 2.5 jaar uit elkaar. Dat is fan nog niet zo gek omdat soms tevoelen.soms botsen we nog wel eens maar land ik weer met beide voeten op de grond en denk dan nee ik heb inderdaad het juiste besloten.ik weet zeker.dat ook hy af en toe dit gevoel kent.maar zal dit niet snel kenbaar maken. ik zei altyd we zijn als broer en zus maar.das gelogen ik denk als we zouden gaan latten .des tyds nu niet meer dat het goed was gekomen alleen hy dan zijn huis ik die van mijn.het mooie is we staan met.de kinderen op 1 lijn.en weten dat we er voor.elkaar altyd zijn!!!
Erwin - 19 jan 2021
Lieve mensen .zins 3 weken heb ik gehoord dat mijn vrouw wil scheiden naar 25 jaar huwelijk. ik zelf 55 jaar en zij 48 . Ben erachter gekomen dat zij een ander heeft voor de 2de keer .10 jaar geleden is dat ook al een keer gebeurd. Waar ik nu voor al tegen aanloop zijn mijn emoties . Heb ook 2 dochters van 19 en 21 en ook die zijn boos op hun moeder . Wij wonen gezamenlijk in een huurhuis en mijn (ex) vrouw wil gewoon hier blijven wonen wat er voor ons niet makkelijker op word . Wij willen alle 3 dat ze het huis verlaat .mijn kinderen steunen mij 100% en willen ook rust . Zij wil niet weg wat voor ons emotioneel moeilijk is wij kunnen niet verder. Binnenkort gaan we met een mediator praten om de scheiding te regelen. Maar ze slaapt nog steeds in het zelfde bed als ik . Ik kan niet slapen. kan me niet aanzetten tot werken .Ben boos en verdrietig en weet het nu gewoon niet meer . Gr erwin
Pascal - 2 jun 2021
Mijn scheiding is onderweg. Zij 48 ik 52 jaar. Niet te vermijden hoe graag ik het ook zou willen repareren. Heb er alles aan gedaan om aan te geven dat we met alle ervaring er nu echt iets van kunnen maken, maar ik kom er achter dat er een andere relatie is. Sinds 4 maanden woont mijn vrouw bij haar nieuwe relatie terwijl ze zegt er slechts een kamer te huren. We hebben nu de afgelopen jaren veel strijd gehad over wat we wel en niet kunnen doen, maar ze heeft iemand veel ouder gevonden die haar alles kan bieden wat ik niet kan. Ik vind het vreselijk om mijn dochter van nu bijna 9 bij hun te moeten laten logeren. Ik worstel met gevoelens hoe ik dingen beter had kunnen doen. Bid de hele dag voor een wonder om weer een compleet gezin te zijn, maar zal moeten accepteren dat dat niet meer mogelijk is. Verdriet is de hele dag aanwezig en voel soms dat ik liever dood zou willen zijn. Ik houd mij regelmatig voor dat waar een deur dicht gaat een ander opent. Let op dat je werk er niet onder lijd want dat gebeurd mij op het moment. Ik zal het een plaats moeten geven, maar lees bij sommige reacties dat het nooit helemaal zal wennen. Ik houd mij voor mijn dochter op de been maar worstel er enorm mee haar nog maar de helft van de tijd te kunnen zien. Vakanties die je niet meer deelt etc etc. Ik worstel met herinneringen. Ik wens alle mannen en vrouwen die hier mee te maken hebben heel veel sterkte en doe als ik, dit wordt beter, dit gaat veranderen ook al voelt het nu niet zo. En huil wanneer je moet huilen, zo hard je kan, gooi het eruit tot er betere tijden aanbreken. Je bent de moeite waard, ook jij zal weer geluk vinden. Moeilijk zal het op gezette tijden en gelegenheden zijn, maar je wordt sterker en gelukkiger. Hou vol.
PJ - 24 jun 2021
Hi Marcel, wat jij zegt herken ik zo. De mijne dacht echt van me af te kunnen zijn door me aan te klagen voor kindermishandeling. Cognitief denk ik, goh wat fijn dat ik daar vanaf ben, van zo iemand. Maar wat mis ik mijn gezin. Anderzijds gaat het nu langzaam beter met mijn kinderen. Ze leren mij nu kennen als de vader die ik toen niet kon zijn door de stress van het leven met, wat achteraf (b)lijkt, een narcist. De pijn wordt wel minder en langzaam ga je verwerken dat je niet meer samen bent. Ga je ook weten ipv denken dat het beter is zo. En toch, toch komt die rauwe pijn, dat rauwe verdriet telkens weer boven. Ik weet nu dat dat zo zal blijven. Het zal wat minder worden, minder frequent ook, maar het zal nooit helemaal weggaan.
Fien - 24 jun 2021
Nu 4 jaar uit elkaar en al weer een hele poos gelukkig met iemand anders, maar ik herken je gevoel als geen ander. Tegelijk weet ik ook dat wij geen optie meer waren en we vroeg of laat zouden scheiden, was het niet nu geweest, dan was het later gekomen. Maar dat we niet meer samen herinneringen met de kinderen maken, maar los van elkaar, dat doet me zeer.