Daar zit ik dan. Met mijn grote mond: “Ik wil wel blogs schrijven voor Nieuwe Stap”. En dat wil ik ook. En ik kan het ook. Ik heb vaker blogs geschreven. Maar toch, nu voor meer lezers en dan met één onderwerp, namelijk mijn scheiding.
Hoe ga ik dat in het vat gieten? Waar ga ik wel en vooral waar ga ik niet over schrijven? En een ander punt, zit er wel iemand te wachten op mijn verhaal? Of is een scheiding verwerken en nieuwe stappen maken vooral iets voor pas-gescheiden-mensen? Ik ga het merken. Als ik die eerste blog maar vast geschreven en verstuurd heb. Mijn blogs zullen zoals ik he t nu zie een kruising worden tussen nu en toen. Waarbij toen de eerste jaren na de scheiding zijn. Ik zal aangeven welke stappen ik gemaakt heb. Om te beginnen eerst een voorstelrondje.
Ik ben Thera, 44 jaar, ik heb twee kinderen en ik ben sinds 2007 gescheiden. 7 jaar al bijna. Ik zit niet meer met die scheiding en toch merk ik er iedere dag de gevolgen van. Voor mezelf kan ik nu zeggen dat de scheiding zelf een bevrijding was, ondanks dat de scheiding niet mijn initiatief was. Tegelijkertijd is een scheiding iets wat ik iedereen af kan raden. Het is niet leuk. Dat is nog een understatement. Er is voor mij een leven vóór de scheiding en een leven ná de scheiding. De komende tijd kun je regelmatig lezen over mij, mijn stappen, mijn keuzes en mijn zorgen.
Thera is 44 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze merkt iedere dag nog de gevolgen van haar scheiding, ook al doet het geen pijn meer. Ze blogt bij ons over haar leven na de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG