Een van de positieve dingen van scheiden is dat je jezelf dingen ziet doen die je van z’n levensdagen niet van jezelf had verwacht. Je moet weten dat ik een held op sokken ben. Ik heb een milde tot in sommige gevallen ernstige vorm van vliegangst (ook al stap ik toch iedere keer weer in) en zodra ik in mijn auto stap ben ik altijd een beetje bang om te verdwalen, ook al heb ik een perfect werkende navigatie. Ja ik weet het, het is raar. Hoe dan ook, twee jaar geleden besloot ik met een van mijn kids in de vakantie te gaan kamperen. Alleen. Met de auto. Naar Frankrijk. Jarenlang had ik met het hele gezin en caravan (waar ik zelf uiteraard nooit een meter mee durfde te rijden) met veel plezier op allerlei campings gestaan en ook al werd het nu met de tent, dat mocht de pret niet drukken. Dacht ik.
Ik schafte de hele rambam aan, overlegde met kind over de bestemming (het werd Normandië) zette al mijn angsten overboord en besloot gewoon te gaan. Ten eerste werd de bestemming drie dagen voor vertrek gewijzigd naar zo’n ruim duizend kilometer richting het zuiden van Frankrijk omdat weer in Normandië zo slecht was en ten tweede vertrouwde ik op de navigatie in plaats van op kind met de geprinte ANWB route. Dit had tot gevolg dat ik uiteindelijk door laaghangende bewolking en hevige regen op smalle bergpassen terecht kwam waar ik heuse rotsblokken moest omzeilen en waar het ontmoeten van een tegenligger vrijwel zeker een duik in het ravijn zou betekenen.
Doodsangsten heb ik uitgestaan. Met klotsende oksels, uiterlijk kalm blijvend om mijn paniek niet op mijn puberende kind te laten overslaan kwam ik uiteindelijk compleet gaar aan op de camping. Aldaar was onze plek zo nat en modderig dat ik mijn auto er niet eens op kon rijden. We besloten na tig keer slippen dat we hem maar scheef op het pad lieten staan. De tent werd opgezet, vuilniszakken voor de ‘deur’ als pad om ervoor te zorgen dat het van binnen geen worstelarena werd en gesetteld waren we. Gelukkig trok het weer de dagen erna bij.
Mijn puperkind vond het geweldig. Tieners in overvloed, ik zag hem alleen bij het ontbijt, lunch, het avondeten en ’s nachts wanneer hij naast me de tent in rolde. Ik vond het persoonlijk toch wat minder. Ik had me onvoldoende gerealiseerd dat ik de godganselijke dag alleen zou zijn. Alleen maar tussen de gezellige complete gezinnetjes zou zitten. Naast me, tegenover me, bij het zwembad, bij de winkel, nou ja eigenlijk overal. Al mijn meegezeulde boeken waren binnen no-time uit en het vakantiegevoel kwam niet. Ik miste mijn oude leven, mijn complete gezin, net zo zijn als al die andere mensen daar. Dapper kwam ik die bijna 14 dagen door, was beretrots op mezelf dat ik ons heelhuids weer terug naar huis had weten te loodsen, maar wist wel: dit was 1 keer en nooit meer.
REAGEER OP DEZE BLOG