‘Ik moest van jou om het weekend naar papa’

Als ik de gehaktballetjes omschud in de blauwzwarte braadpan hoor ik de sleutel in het slot.

‘Hoi mam!’ roept ze. Met haar dikke jas nog aan knuffel ik haar. Ze komt net van stage in het AMC Amsterdam, waar ze biomedisch onderzoek doet naar kinderkanker.

‘Hoe was het met Rouvoet?’

‘Doe eerst je jas even uit, dan schenk ik een wijntje in.’

Vanmiddag sprak ik uitgebreid met de voorzitter van het Platform Scheiden zonder Schade, André Rouvoet, en ik had mijn dochters gevraagd of ze nog iets tegen hem wilden zeggen. Deze dochter wilde dat wel.

 

‘Mam,’ zei ze vorige week, met een cappuccino op een zonnig terras. ‘Je moet bij die man in ieder geval duidelijk maken dat kinderen veel te vroeg zelf mogen kiezen.’

Ik keek bedenkelijk, kennelijk. Voor haar het startsein om het uit te leggen.

‘Want mam, het is toch gek dat kinderen van twaalf jaar al mogen kiezen? Dat is echt veel te vroeg.’

Ik pakte mijn kopje op terwijl zij vervolgde: ‘Ja, want wat weet je dan helemaal. Je bent nog niks. Hebt nog geen idee wat goed voor je is. Dat moeten je ouders bepalen.’

‘En hoe was dat voor jou, toen jij mocht kiezen?’

‘Ik wilde ook alles zelf bepalen. Weet je nog dat ik samen met papa had bedacht dat ik minder bij hem moest zijn, omdat we vaak ruzie hadden? Hoe oud was ik, vijftien of zo?’
Ik humde.

‘En daar stak jij een stokje voor. Ik moest van jou om het weekend naar papa. Je zei: ‘Al ga je maar twee dagen. Je gaat het met hem fiksen. Je moet dat straks ook met een werkgever of schoonmoeder die je niet zint.’ En toen heb jij me geholpen hoe ik het gesprek met papa kon voeren.’

Ineens wisten mijn herinneringen het weer: ik had haar inderdaad verplicht naar papa te blijven gaan, toen ze iets van vijftien was en niet meer wilde. Ze was boos maar ging wel.

‘Toen was je niet blij, boos zelfs.’

‘Klopt. En nu ben ik je dankbaar.’ Ze pakte mijn hand en kneep er even in. ‘Nu weet ik dat ik deze  band met mijn vader niet zou hebben als jij me toen niet had verplicht te blijven gaan, mam. En dat moet je aan die Rouvoet vertellen.’

 

‘En, heb je het hem verteld?’ vraagt ze, terwijl ze haar kont op het aanrecht hijst. ‘Ja, zeker heb ik dat.’ Ik schenk haar een glas Chardonnay in.

‘Proost,’ zegt ze. ‘Opdat alle kinderen een fijne band met hun moeder én vader kunnen hebben.’

 

Evelien (49) is part-time moeder en stiefmoeder. Zeventien jaar geleden is zij gescheiden. Ze blogt over ouderverstoting en andere gevolgen van haar – ooit soepele – scheiding: een samengesteld gezin met pubers, persoonlijke groei, miljoenen moeilijke keuzes. Hoe blijf je moeder van een kind dat je buitensluit?  Ze schreef er ook een roman over: Ik vind papa veel liever dan jou.