Ik ben nooit heel erg bezig geweest met de inhoud van het begrip opvoeden. Daar waar andere ouders misschien stapels boeken lezen, heb ik “oei ik groei” na sprong 3 gelaten voor wat het was. Dochter B. bleek niet de Einstein te zijn die ze volgens deze opgroeibijbel zou moeten zijn met 6 maanden, dus vanaf dat moment vertrouwde ik op mijn intuïtie. Soms ben ik streng, soms heel makkelijk. En wissel ik “omdat ik het zeg” regelmatig af met “kom op meis, zullen we er even over praten?”
Eén ding waar ik me wel heel bewust van ben, is mijn taalgebruik. Dat verdient niet altijd de schoonheidsprijs, getuige mijn rijke arsenaal aan krachttermen. Maar, ook daar heb ik aan gewerkt. Dus toen ik een paar jaar geleden nogal pijnlijk van de trap viel, telde ik tot 10 en hield mijn mond. Helaas was dochter B. op dat moment al zo geconditioneerd, dat de gvd die ik er anders uit gegooid had, nu uit haar mond kwam. Ai…. Pijnlijk.
Recent deed dochter in een enthousiaste opwelling een uitspraak waar ik een beetje van schrok, maar die ze niet van mij heeft. Om de eenvoudige reden dat ik het nooit zeg. De vraag van wie ze dat gehoord had, werd beantwoord met: ‘papa’. Ai…. Wederom pijnlijk. Moet ik -nu we zo beroerd met elkaar omgaan- hem ook nog vriendelijk verzoeken of hij z’n dochter wat beter op wil voeden? Nou heb ik het vermoeden dat dochter een Pinokkio doet. De uitspraak die ze deed, past namelijk helemaal niet bij ex. Maar feit is wel dat ik 50% van de tijd geen idee heb hoe ze opgevoed wordt.
Ex en ik zijn onder andere uit elkaar omdat we op een zeker moment een aantal eigenschappen van elkaar steeds minder gingen waarderen. Om mezelf maar even subtiel uit te drukken. Maar breng ik de eigenschappen die hij niet leuk vond aan mij nu ook over op dochter B.? En doet hij niet hetzelfde bij eigenschappen waar ik grote vraagtekens bij had? Ik heb geen flauw idee. En dat maakt me verdrietig. Omdat ik een aantal van die eigenschappen haat. Maar meer nog omdat we er op dit moment niet over kunnen praten. Omdat ieder gesprek met ex steevast op ruzie uitloopt. Omdat ik simpelweg niet eens weet hoe de dagen van dochter B. er uitzien als ze bij haar vader is. En er binnen nu en een paar maanden ook nog eens iemand bijkomt die zich -hoezeer ik dat ook niet wil- toch gaat bemoeien met de opvoeding van mijn kind. Want ex gaat samenwonen.
Bij het wegbrengen van dochter B. probeer ik haar twijfels over het samenwonen bespreekbaar te maken met ex. Als katalysator voor een gesprek dat ze toch echt zelf aan moet gaan met haar vader. Maar wat ze niet durft. Ik doe de inleiding en fluister haar in dat ze het vanaf hier zelf moet doen. Zelfstandigheid: iets dat ik haar zeker mee wil geven in de opvoeding. Mijn goed bedoelde inleiding wordt niet gewaardeerd door ex. Het gesprek loopt zoals gebruikelijk uit op ruzie. Sorry meis, mama heeft haar best gedaan. Op de terugweg in de auto vloek ik de hele wereld bij elkaar. Niemand die het hoort. Opvoeden doen we volgens schema over drie dagen wel weer.
Mijn naam is Astrid, ik ben 46 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 8. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in goede harmonie. Maar sinds ruim een jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland en ik begrijp werkelijk niet waarom. Sinds kort ben ik wel weer gelukkig met een nieuwe partner, die helaas eveneens verwikkeld was in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs, waarvan ik hoop dat die ooit opdroogt,
REAGEER OP DEZE BLOG