Geen respect meer
Op onze tiende trouwdag kreeg ik een gouden sieraad van mijn man. De dag erna vertelde hij dat hij wilde scheiden. Het respect voor elkaar was weg. Hij vertrok meteen (“papa moet weg voor zijn werk”). In de daaropvolgende weekenden kwam hij langs om onze kinderen te zien. Drie weken later vertelden we het de kinderen pas, want “dat was beter”.
Ik leefde in die drie weken op bananen van de stress, maar sliep als een baby. De kinderen leefden op. Onze dochter die onverklaarbare woede-aanvallen had en daarvoor bij een kindercoach liep zei al in de eerste week dat papa weg was: “mama, het is zo rustig in huis nu papa weg is, hij heeft iets geks om zich heen en dat voel ik nu niet”.
Moed
Het respect voor elkaar was al jaren weg. Ik had niet de moed om te gaan. Vond dat ik door moest zetten en wilde eraan werken. Voor de kinderen.
Therapie was geen optie voor hem. En dus ging ik aan mezelf werken en groeide, maar ik ontgroeide hem nog meer. Tegen mijn ouders zei hij als uitleg: “ze is nu sterk genoeg, daardoor kon ik het doen”.
Ik wilde het zo graag laten werken voor de kinderen, maar oh als ik toen wist hoe het nu is, had ik dat excuus niet gebruikt. Ik had de moed juist voor de kinderen moeten hebben.
Het goede voorbeeld
Het is nu een jaar na de ‘scheidingsmelding’. De kinderen zijn grotendeels bij mij en we hebben parallel ouderschap. Zo had ik jaren eerder willen durven opvoeden. Vanuit mijn kracht, vanuit mijn gevoel.
Ik kan nu (al!) meer het goede voorbeeld geven van hoe je betrokken en vanuit wat jij belangrijk vindt kunt leven. Toen kon het niet, vond ik dat ik me moest aanpassen omdat ik hem anders buiten zou sluiten omdat hij dat niveau van verbinding niet kon bereiken. Dat vond ik zielig, maar eigenlijk was het zielig voor de kinderen. Zie ik nu in.
Het goede voorbeeld is er niet 24/7, maar wel heel erg veel meer dan het was. En daar groeien we hier in huis allemaal van.
Ik ben Emma, 39 jaar en moeder van drie kinderen in de leeftijd van 8 t/m 12 jaar. Het is inmiddels een jaar na de ‘scheidingsmelding’ van mijn ex. Communiceren zonder spanning en strijd werd al snel onmogelijk. We doen daardoor aan parallel ouderschap ‘light’ (zonder mediator ter ondersteuning in het contact) om de kinderen niet extra te belasten. Communiceren doen we alleen als het echt noodzakelijk is en op een korte en zakelijke manier, dit weten we allebei. Alles voor de kinderen. Hoe dit het beste kan leer ik al doende, maar we merken nu allemaal al meer rust en vrijheid in ons leven dan in alle voorgaande jaren ‘samen’.
Ken jij parallel ouderschap? We hebben er een hele heldere blog over. Is het iets voor jou?
REAGEER OP DEZE BLOG