Erik appt weer. ‘Ik word gek van Bob’. Ik hoor de laatste tijd niet veel anders. ‘Hij weigert naar beneden te komen voor het eten, zit alleen maar op zijn kamer’.
Mijn zorgen worden er niet minder om. Bob zelf is mat en afgevlakt als ik hem spreek. Als ik doorvraag, zegt hij dat papa een klootzak is.
Ik leg beide verhalen naast elkaar. Het woord van een 15-jarige slik ik niet voor zoete koek, maar dat er iets mis is, is wel heel duidelijk.
‘Hij vertikt het om zijn bed op te maken,’ zegt Erik. ‘Hij bekijkt het maar, zijn kamer is een bende, ik kom er niet binnen. Hij laat me niet eens binnen.’ Bob slaapt nu dus al een week op een kale matras, onder een dekbed zonder hoes, op een kussen zonder sloop.
Ik heb het heel lang aangekeken, gehoopt dat ze er samen uit zouden komen, maar het lijkt de verkeerde kant op te spiralen. Hard tegen hard. Het dieptepunt is als Erik me schrijft dat hij soms wenst dat Bob er niet was. Hij beseft dat het een vreselijke gedachte is, maar toch heeft hij die. Het snijdt me letterlijk door de ziel om dat te lezen. Waarom vertelt hij me dat?
Als Erik een paar dagen op zakenreis moet, wil Bob alleen thuis blijven. Erik kan het blijkbaar weinig schelen, die is blij even van hem af te zijn. Ik zeg dat Bob ’s avonds bij mij moet komen eten. Als ik hem de eerste avond ophaal, schrik ik van hem. Ik heb hem dan al een paar weken niet gezien, want hij weigert naar mijn huis te komen. ‘Ik vind het daar niet fijn, ik vind het een kuthuis.’
Ik snap hem wel, het is zijn verzet tegen de situatie. Hij wil dat alles bij het oude blijft, dus blijft hij halsstarrig op zijn oude stek. Mijn hart krimpt ineen als hij opendoet. Hij is broodmager geworden, donkere kringen om zijn ogen.
‘Papa is een klootzak,’ zegt hij weer. ‘Het kan me niet schelen als hij morgen onder een trein terecht komt.’
Erik probeerde hem te dwingen zich te voegen door Bob dingen te ontzeggen. Geen bed opgemaakt? Dan ook geen internet. Dus ging het modem mee naar Eriks werk. Helpt dat niet? Hup, de afstandsbediening van de televisie ging ook mee. Het versterkte Bobs verzet alleen maar, het lost niets op. Ik stuur Bob onder de douche, pak een vuilniszak en begin zijn kamer op te ruimen. Ik zet het raam open, maak zijn bed op.
‘Dat hoef je niet te doen,’ zegt Bob als hij zijn kamer weer binnenkomt, maar ik zie dat hij het fijn vindt. Ik ga naast hem op bed zitten.
‘Lieverd, je bent altijd welkom bij mij. Ik maak me zorgen om je.’
‘Hoeft niet, ik red me wel. Ik wil niet bij jou wonen, ik vind dat geen fijn huis’.
‘Dan kom je alleen maar bij me eten, ik wil je graag af en toe zien’.
Daar stemt hij mee in, goddank.
Die avond zit hij aan tafel, met Jens en Frank erbij. Ik heb zijn lievelingskostje gemaakt, risotto met doperwtjes en garnalen. Er gaan hooguit twee happen naar binnen. Na het eten zakt hij op de bank, en is binnen een kwartiertje vertrokken.
Ik kijk Jens aan, die nog beneden zit. ‘Jij blijft hier,’ zeg ik. ‘Ik ga zijn spullen halen. Ik laat hem niet teruggaan’. Jens knikt opgelucht. Ik roep Frank, hij gaat mee om me te helpen.
Eline is vorig jaar na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (16) en Bob (15), wonen bij haar. De oudste, Frank, (18) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG