Als alleenstaande papa neem ik mijn rol uiterst serieus. Mijn meisjes staan voorop. In elke beslissing die ik neem, en welke kant ik ook op beweeg. Hun geluk staat voorop. Ik plaats me bewust en overtuigd op een tweede plek. Een andere baan? Moet ik er ver voor reizen en kan ik daardoor mijn meisjes niet op tijd ophalen of in bed leggen? Jammer. Dan kies ik daar niet voor. Dan maar een baan met wat minder ambitie. Ik geef er zelf wel een leuke uitdagende draai aan.
De woning die ik aanschafte vorig jaar, is met zorg uitgekozen. Op korte afstand van school en van mevrouw. Ik wil als ze ouder worden, zelf de keuze kunnen maken om snel naar papa of mama te kunnen fietsen. Die keuzes kunnen wij nu gelukkig al maken als ouders, zodat zij daar optimaal voordeel uit kunnen halen. Ook ben ik van mening dat dit bij kan en uiteindelijk zal bijdragen aan hun geluk. Een papa en mama hebben die ondanks dat ze niet meer samen zijn, er primair voor hun zijn. En dat weten en voelen.
Zo ook de afspraken die ik met mevrouw heb gemaakt over de zorg van de kinderen. Het is een natuurlijk proces geworden, waarin we ook maximaal flexibel hier mee omgaan, omdat dit de blondines ten goede komt. Een dagje wisselen? Ze iets later terugbrengen omdat je leuke middag met de meisjes iets uitloopt? Het is geen probleem meer. Meer zeg ik bewust.
Het is vlak na de scheiding wel anders geweest. Toen werd er kort op de bal gespeeld en maakten we elkaar verwijten als door een van ons een letter van de opgestelde schriftelijke afspraken werd afgeweken. Gelukkig slijt de tijd het vervelende gevoel over de scheiding. Financiën zijn afgestemd, de woning is aan haar verkocht en we hebben alleen de zorg voor de kindjes nog om ons druk over te maken. We zitten op één lijn over de opvoeding gelukkig. Ieder op onze eigen wijze. Maar we stemmen wel veel af, om te constateren dat we dezelfde lijn volgen. Details wijken natuurlijk af, maar op grove lijnen denken we individueel precies hetzelfde over de opvoeding van onze blondines. En dat geeft een enorm rustig gevoel.
Recent wilde mevrouw met haar moeder op vakantie. Een verre vakantie omdat mijn ex-schoonmoeder (die term klinkt zo naar, maar niet zo bedoeld) niet goed van gezondheid meer is en ze van mening was dat het wellicht wel een van de laatste keren zou zijn. De gedachten waren om meer dan twee weken naar Cuba te gaan om daar een rondreis te maken. Ze vroeg me om mee te denken over de opvang van de meisjes.
Buiten mijn verantwoordelijkheid om primair voor de blondines te willen zorgen, voelde ik ook sympathie voor haar. Ik zei haar direct toe dat ik dit wilde oplossen en wilde zorgen dat de blondines gewoon bij mij konden zijn. Ook een kadootje natuurlijk, om je meiden 17 dagen bij je te hebben. Dus met een telefoontje en wat WhatsApp berichten organiseerde ik in no-time samen met mijn vader en schoonzus een praktische en logistieke oplossing.
Ik zou twee verlofdagen opnemen om de meisjes naar school te kunnen brengen en mijn vader zou ze op één dag na op halen van school, waarna ik na mijn werk ze weer zou ophalen bij hem. Mijn schoonzus zou voor de vrijdag zorgen dat papa niet zou kunnen. Ik glimlachte. Heerlijk een familie te hebben die bijspringt als de nood daar is, al probeer ik daar zo min mogelijk gebruik van te maken. Ik vind het een verantwoordelijkheid van de ouders om allereerst zelf voor een oplossing te zorgen.
Gelukkig waren zij bereidwillig om bij te springen en kon ik mevrouw terugkoppelen dat ze met een gerust hart op vakantie kon gaan. Ik gunde haar die vakantie met haar moeder. Misschien is het wel de allerlaatste keer dat ze dit kunnen doen. Ik gun het ze. Enorm.
En ik? Ik heb ook fantastische dagen met de meisjes gehad. Het was een echt kadootje. Veel leuke dingen ondernomen, ze enorm veel geknuffeld, met ze gedanst, geknutseld en gezongen en ze met plezier overal naartoe gebracht waar ze moesten zijn in de week. Waarom? Omdat ik ze graag gelukkig maak. Bewust. Dat is ook een verantwoordelijkheid die ik serieus neem. En natuurlijk omdat ik zielsveel van ze hou 😉
Patrick is 42 jaar oud en is anderhalf jaar geleden gescheiden. Hij heeft 2 prachtige dochters van 4 en 6 die hij in zijn blogs “de blondines” noemt. Zijn ex-partner noemt hij, met respect, mevrouw.
REAGEER OP DEZE BLOG