Samen single in één huis, blog van Willem

Yess ik heb dus mijn appartementje. Langzaam begint het besef door te dringen en kan ik er wat positiever naar kijken. Het wordt de eerste keer dat ik volledig op mezelf zal zijn (en ook alles zelf moet regelen). 

Vanuit het ouderlijk huis ben ik Defensie ingegaan, waarbij ik altijd een kamer moest delen met minimaal 4 tot 12 andere mannen. Toen we gingen samenwonen heb ik 1 week met een poes geleefd voor mijn vrouw er al introk. Mijn vrouw… Misschien als dit wordt geplaatst is het mijn vrouw al niet meer.

Ik moet het in mijn eentje rooien

Maar ik zal het dadelijk dus allemaal in mijn eentje moeten gaan rooien. Op verhuisdag wil ik dan ook zo snel mogelijk de spullen erin hebben en, met respect, mag daarna iedereen mooi weer weg, zodat ik kan gaan uitpakken en het me eigen maken. En dan tevreden naar bed. Ik ben dus van de roze bril. Ik ben heel benieuwd hoe me dat zal vergaan. De volgende dag ga ik mijn hond ophalen en verder aanmodderen en de 3de nacht komen de kinderen.

Vandaag zijn we naar Ikea geweest voor nieuwe meubels voor mij. Zij wilde graag mee want ze had ook al het een en ander gezien voor haar huis. Hoe moeilijk is het om daar rond te lopen. Na 12 jaar samen vraag je automatisch, wat vind jij ervan? Ze gaf geen mening en is nergens gaan proefzitten. Was dat omdat ze thuis kwam van een werkdag, omdat de kids lastig waren in de Ikea, omdat ze hoofdpijn had, of deed ze afstandelijk omdat ze het er ook moeilijk mee heeft? Ik kan haar soms niet meer lezen.

Zij heeft iemand leren kennen

Ze vertelde me dat ze via Lexa iemand had leren kennen en goed App contact heeft. Ik probeerde niet aan te dringen of er diep op in te gaan. Die kant van haar leven is nieuw en zonder mij. Ze vertelt wat ze wil vertellen en soms meer als we erover praten maar ik vind het doodeng. Ik begrijp dat ze een maatje zoekt om te praten over de scheiding en dingen die ze niet aan mij kan of wil vertellen. Dat begrijp ik volledig.

Had het wel fijner gevonden als het een vrouw was geweest in plaats van een gescheiden vader van 2. Hij komt van een paar provincies verder maar lijkt haar te begrijpen. Dat respecteer ik wel. Ze neemt stappen om door te gaan. Ze vroeg me of ik de kinderen een nacht wil hebben want dan gaat ze met hem uit eten. 200km rijden voor een hapje en een goed gesprek. Misschien dat ze blijft slapen in een hotel ofzo als het laat wordt, ze ziet wel.

Je weet dat het gaat gebeuren. Is het niet volgende week dan wel over een paar weken. Ik denk niet dat het dan minder pijn zal doen. Vooropgesteld, ik gun haar het beste. Ze is een zelfstandige slimme vrouw die haar mannetje wel staat. Ik hoef haar niet meer te beschermen, dat is niet meer mijn taak.

Ik moet me niet met haar leven bemoeien

Ik weet wie die andere vent is en het spookte door mijn hoofd om hem een bericht te sturen. ‘Zorg dat je haar meeneemt naar waar ze dit en dit op de kaart hebben. Ze is niet van de dure en geweldige gerechten. Als je haar echt kent weet je dat ze simpel eten het lekkerst vindt en dat het haar om het moment gaat. Gezien en gehoord wilt worden. De finishing touch is dan, dat je laat merken dat je haar kent.’

Maar dan controleer ik of bemoei ik me weer met een deel van haar leven. Ik gun haar het beste maar een andere vent moet zichzelf bewijzen en niet stoelen op mijn kennis en ervaring. Als ik het zo goed wist had ik haar wel kunnen behouden.

Ik heb er zelfs aan gedacht vast condooms voor haar te halen. Ook dat gaat toch gebeuren. Laat ik zo zien dan het okay is? Ben ik toch weer beschermend door haar een trip naar de drogist te besparen en de emoties van die drempel? 
Elk Appje van hem doet me pijn. Elke keer als ze glimlachend op haar telefoon zit te kijken weet ik dat een andere man daarvoor zorgt en sterf ik een stukje van binnen. 

Ik hou van je!

Het probleem is dat een gedeelte van me nog steeds elke avond luistert als ze naar bed komt. En hoopt dat ze bij mijn kamer naar binnen komt en vertelt… Ja geen idee eigenlijk… Het is beter dat we nu uit elkaar gaan en aan onszelf gaan werken. Wie weet wat er dan nog in de toekomst kan gebeuren. Maar ik kan er niet op wachten en hopen. Dan maak je jezelf gek.

Ze vroeg me laatst of ik nu een hekel aan haar had. Ik was een beetje verbaasd en teleurgesteld over die vraag. Nee natuurlijk niet. Ik hou van je! Maar soms ben ik boos. Soms ben ik verdrietig. Soms zit ik urenlang tv te kijken omdat ik niet kan slapen en hoop ik dat je naar beneden komt en nog even met me wil praten. Over mijn spoken over de toekomst, over iets, wat dan ook.

De avond voor ze me vertelde dat ze op date wil, had ik zelf contact met een meid. Zo uit het niets via Tinder. Best een leuke meid om te zien en ze vroeg me al na de eerste kennismaking of ik die avond wat wilde gaan drinken. Geen zin na een lange werkdag, verontschuldigde ik me en toen kwam er van haar geen reactie meer. Ik zei haar nog dat ik uit een 12-jarige relatie kwam en nu vooral langzaam mijn eerste verkennende stappen wilde zetten. Nooit meer iets van gehoord.

Concentreren op mezelf

Dus het enige wat ik doe is me concentreren op mezelf en soms verschuilen, achter het plannen van mijn nieuwe appartement en het nieuwe leven. Korte termijn doelstellingen die haalbaar zijn, hoe langer het duurt hoe meer ik uitkijk naar mijn eigen stekje. Hopelijk kan dan eindijk het verwerken en het helen beginnen en kan ik uiteindelijk ook de broodnodige (emotionele) rust vinden.

Nu uren later op dezelfde dag, kijk ik de verlenging van de EK finale en ben ik wat tot rust gekomen en besef ik dat al het bovenstaande over haar ook ooit op een dag voor mij zal gelden. En ik kan alleen maar hopen dat zij er dan ook voor mij zal zijn om een luisterend oor te bieden en dat is alles wat ik dan nodig heb.

Willem (32) schrijft terwijl hij het meemaakt. Na een 12 jarige relatie waarvan 2 jaar getrouwd zit hij nu in het scheidingsproces en geeft een kijkje in hoe hij zijn leven combineert tussen scheiden, kinderen, werk en toekomst.

Lees ook de andere blogs van Willem.